پارسی‌نژاد در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) در باره این قانون اظهار کرد: متاسفانه پدیدآورندگان در زمان حیاتشان، به نسبت زحمتی که برای خلق یک اثر فاخر متقبل می‌شوند، حق‌الزحمه بسیار ناچیزی دریافت می‌کنند. به نظرم این مبالغ متعادل و منصفانه نیست.

وی وجود قوانینی همچون قانون «حمایت از حقوق مولفان، مصنفان و هنرمندان» را در راستای حمایت از حقوق پدیدآورندگان بسیار شایسته و به‌حق دانست و گفت: متاسفانه متولیان و سیاستگذاران بخش فرهنگی کشور در زمان حیات پدیدآورندگان، با ارایه دستمزدهای ناچیز به عنوان حق‌الزحمه، ارج و قرب آن‌ها را در نظر نمی‌گیرند؛ بدون تردید این موضوع در روند تولید آثار نامطلوب تاثیرگذار است. لازم است مسوولان امر درباره این‌گونه مسایل جدیت بیشتری نشان دهند و با حمایت شایسته از پدیدآورندگان، بستر مناسب برای تولید آثار بهتر را فراهم کنند.

این نویسنده عنوان کرد: حتی بعد از فوت پدیدآورندگان نیز باید حقوق آن‌ها تمام و کمال پابرجا بماند و این حقوق بدون تردید به خانواده و وراث آن‌ها ارایه شود.

پارسی‌نژاد درباره ماده 12 قانون حمایت از حقوق مولفان، مصنفان و هنرمندان، که حقوق مادی را بعد از گذشت 50 سال از فوت پدیدآورنده از وراث سلب می‌کند، گفت: من موافق این قانون و به تبع آن، ماده نامبرده هستم چرا که معتقدم بالاخره باید یک معیاری برای تعیین‌تکلیف وضعیت آثار پدیدآورندگان متوفی وجود داشته باشد چون موضوع کاملا حقوقی است و برای این که عواقب قضایی نداشته باشد، باید حتما رعایت شود. اما بیشتر معتقدم که باید این محدوده زمانی از 50 سال، به 70 سال افزایش یابد.

وی در ادامه سخنانش توضیح داد: معتقد به افزایش محدوده زمانی دریافت حق‌التالیف آثار پدیدآورنده متوفی توسط وراث، هستم چرا که همان‌طور که مستحضرید یک سلسله آثار تحت عنوان آثار ادبیات کلاسیک در بازار نشر وجود دارد که سرمایه ملی محسوب می‌شوند و باید منتشر شوند اما در مقابل، نویسندگان معاصر ما هنوز آن‌قدر فرصت نکرده‌اند یا به عبارت دیگر هنوز آن‌قدر از عمر انتشار آثارشان نمی‌گذرد که بتوانند آثار خود را به عنوان آثار فاخر و ماندگار در میان سایر آثار ماندگار تثبیت کنند. بنابراین، این 70 سال می‌تواند فرصت خوبی، هم برای بازماندگان پدیدآورندگان متوفی باشد تا از سود انتشار آثار وی به نحواحسن بهره‌مند شوند و هم فرصت مغتنمی است تا آثار پدیدآورنده متوفی بتوانند جای خود را  میان سایر آثار باز کنند و به تثبیت برسند.

*در این زمینه بخوانید:
-(1)سرشار: مخالف تعیین محدوده زمانی برای حقوق وراث نویسنده هستم/اینجا را بخوانید.
-(2)کارشناس حقوق نشر: محدوده زمانی برای آثار فکری، به دلیل حمایت از جامعه است/اینجا را بخوانید.
-(3)مهدی غبرایی: حقوق آثار تا الی‌الابد باید به وراث پدیدآورنده برسد/اینجا را بخوانید.
-(4)مدیر نشر بهتاپژوهش: قانون «حقوق مولف پس از مرگ» کامل است/اینجا را بخوانید.
-(5)حسن‌بیگی: محدودیت زمانی را برای انتفاع وراث قبول ندارم/اینجا را بخوانید.
-(6)کاخی: با واگذاری حق‌التالیف نویسنده متوفی به ناشر مخالفم/ اگر ناشر زودتر از مولف فوت کند، تکلیف چیست؟/اینجا را بخوانید.
-(7)گودینی: با قانون محدودیت زمان ارث از مولف موافقم/ اگر وارث مولف ناخلف بود، چه باید کرد؟/اینجا را بخوانید.
-(8)سلیمی: پیشنهادم تشکیل سازمان غیر دولتی برای حمایت و مدیریت آثار مولفان متوفی است/اینجا را بخوانید.
-(9)کاشفی: یک حکم واحد و مطلق درباره همه آثار عادلانه نیست/اینجا را بخوانید.
-(10)نادمی: حقوق مادی آثار در نهایت باید به جامعه بازگردد/اینجا را بخوانید.
-(11)شیرزادی: حق‌التالیف نباید محدودیت زمانی داشته باشد/اینجا را بخوانید.
-(12)احمدی: وراث حق دارند درباره انتشار یا عدم انتشار آثار متوفی نظر دهند/اینجا را بخوانید.
-(13)شفیعی: تا وراث قانونی در قید حیات‌اند باید حقوق مولف به آن‌ها برسد/اینجا را بخوانید.
-(14)قیصری: 500 سال هم از فوت مولف بگذرد، باید حق‌التالیفش به وراث برسد/اینجا را بخوانید.