وی افزود: ابوالحسن نجفی حق بزرگی بر گردن همه ما دارد. گذشته از اینکه در ترجمه کارهای بزرگی انجام داد، فعالیتهایی هم در زمینه زبانشناسی کرد که از آن میان، «غلط ننویسیم» در واقع، تصحیح کار مؤلفان است. البته به نظر دکتر محمدرضا باطنی و دیگران سخنان نجفی در این کتاب جای بحث دارد، اما به هر روی، آنها از موضع زبانشناسی وارد موضوع شدهاند و کتاب نجفی هم تنها پیشنهاد شخصی اوست. نجفی سالها پیش کتابی هم با عنوان «مبانی زبانشناسی» منتشر کرد.
این مترجم اضافه کرد: ترجمه ابوالحسن نجفی از ترجمه نسلش جدا نبود. محمد قاضی از برجستهترینهای آن نسل به حساب میآمد و رضا سیدحسینی نیز جزو سرآمدان آن دوره بود. این افراد درواقع در مکتب قدیم پرورش یافته بودند.
غبرایی در توضیح این مکتب گفت: مترجمان مکتب قدیم، از نثر گلستان و تاریخ بیهقی و نثر کلاسیک فارسی استفاده شایانی کردند و در ترجمه، این نکات، به شکل خودآموخته ملکه ذهنشان شده بود و اگر لغزشی در درک زبان داشتند آن را با این قدرت میپوشاندند. البته این نکته آخر در مورد نجفی مصداق ندارد. نجفی تلسط کمنظیری به زبان فرانسه داشت و به این کشور هم سفر کرده بود.
مترجم رمان «سوکورو تازاکی بیرنگ و سالهای سرگشتگی» گفت: «جُنگ اصفهان» مجموعهای از صاحب قلمان را دور خود جمع کرده بود. زندهیاد احمد میرعلایی و ابوالحسن نجفی در این جُنگ نقش عمدهای در معرفی نویسندگان غرب داشتند. میرعلایی از انگلیسی و نجفی از فرانسه ترجمه میکرد. مترجمانی که در آن جُنگ حضور داشتند صاحبنام و صاحبسبک شدند.
غبرایی در پایان تأکید کرد: مترجمانی که در مکتب قدیم تربیت شدند اصول صحیحنویسی را دنبال کردند.
ابوالحسن نجفی، مترجم پیشکسوت دیروز (دوم بهمن ماه) در سن 86 سالگی درگذشت.
نظر شما