به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، سید مجتبی حسینی، مجتهد، مدرس صحیفه سجادیه و مدرس شرح زیارت جامعه کبیره در نخستین نشست رمان خاتم،‌ انگیزه درونی را نخستین گام در مسیر نوشتن درباره حضرت خاتم (ص) دانست و بیان کرد: هر کاری که انجام می‌دهیم یک حُسن فعلی دارد و یک حُسن فاعلی و تاکنون نیز بیشتر نیز تمرکزمان روی حُسن فعلی بوده و کمتر به حُسن فاعلی توجه می‌کنیم. ما خیلی وقت‌ها درباره پیامبر (ص) که می‌خواهیم سخن بگوییم، یک سری الگوریتم‌های بیرونی درنظر می‌گیریم، به آن‌ها می‌پردازیم و انتظار داریم که جلوه هم داشته باشند در حالی‌که بسیاری از این کارها حتی خود ما را نیز ارضاء نکرده‌اند و علت هم این است که ما به جنبه حُسن فاعلی کمتر توجه کرده‌ایم. ابتدا باید مشخص باشد که به چه انگیزه‌ای می‌خواهیم این کار را انجام دهیم. دل که به کار بسپریم، به نظر من دیگر مسائل حل خواهد شد.
 
نویسنده کتاب «شكوفايی شخصيت و روش‌های آن» با اشاره به این پرسش که درباره پیامبر (ص) چه بگوییم و چه نگوییم، افزود: وقتی دو محور حُسن فعلی و فاعلی ملاک قرار گیرد، خودش روشن می‌کند که چه بگوییم و چه نگوییم. یک نفر انسان جلوی شماست که می‌خواهد از پیامبر (ص) بگوید. یک الگوریتم از پیش تعیین‌شده‌ای دارید یا جوششی که آنجا رخ می‌دهد. بگذاریم این حس از درون بجوشد و در این حالت نوعی طراحی ارگانیک روی می‌دهد. طراحی‌های ما معمولا مکانیکی است به این‌صورت یک سری مباحث را برای گفتن درنظر می‌گیریم. چه چیزی را می‌خواهیم نگوییم؟ خیلی چیزها را می‌توان گفت یا اصلا نمی‌شود گفت. موقعی که حس از درون جشش پیدا کرد، بسیاری از همین نگفتی‌ها را می‌توان خیلی خوب مطرح کرد.
 
این پژوهشگر حوزه دین، تاکید کرد: باید ببینیم چه حسی نسبت به پیامبر (ص) داریم و چقدر قبولش داریم. حضرت پیامبر (ص) برای ما یک انسان خیلی خوب و مهم و اصلا در جایگاه نبوت است، ولی این پیامبر با آن حس و حالی که عرفای و رهروانشان داشتند، متفاوت است. این حس و درک ما از حضرت خاتم (ص) به درد من و شما می‌خورد، ولی بدرد خود پیامبر نمی‌خورد. کجای قرآن گفته که پیامبر مثل ماست و ما مثل ایشان هستیم؟ مفهوم پیامبر یک مفهوم ویژه است، آن‌هم پیامبری همچون حضرت محمد (ص). آیا پیامبر ما اینقدر عزیز و عظیم است؟ اگر به همان اندازه که عزیز است ما بالا برویم، آن موقع محصول ما هم جایگاه والایی خواهد داشت.
 
حسینی ادامه داد: حضرت امام صادق (ع) فرموده‌اند که اگر کسی می‌خواهد بداند قدرش چقدر است، ببیند در درونش پیامبر (ص) و علی (ع) چه اندازه هستند و چه جایگاهی دارند. از قدر کوچک، مضامین کوچک هم بیرون می‌آید و اگر به زور بخواهیم آن را بزرگ کنیم، ماست‌‌مالی کردن است. ولی وقتی پیامبر و علیِ بزرگ داشته باشیم و افق خود را بالا ببریم، هرچه بگوییم  بزرگ می‌شود. علاوه بر محتوا و ارتباط با شخص پیامبر (ص)، زبان آن را باید پیدا کرد.
 
نویسنده کتاب «نگاه به زن» گفت: اینکه پیامبر (ص) مساله و دغدغه ما باشد و دنبال جزئیاتی بیشتر درباره ایشان باشیم که بتوانیم تعلق خاطر بیشتری نسبت به این وجود مبارک پیدا کنیم، فی‌نفسه موضوعیت دارد. اگر ما با این حس سراغ قضیه برویم، به‌نظر من خروجی ارزشمند خواهد شد. البته قبول دارم که یک چیزهایی را نمی‌شود یا نباید گفت، ولی سخت‌ترین چیزها اگر با زبان درست بیان شود، بسیار گواراست و ساده‌ترین چیزها اگر با زبان معمولی که خودش درک نکرده آن موضوع را بیان شود، آنقدر بی‌مزه می‌شود که کار را خراب می‌کند. اگر ارتباط‌مان را با پیامبر (ص) با انگیزه و حس عمیق درونی برقرار کنیم، قطعا فیوضات ایشان به ما خواهد رسید و در این تردیدی نیست. اگر از انسانی که با پیامبر (ص) پیوند عمیق پیدا کرده و زندگی می‌کند بخواهیم که درباره ایشان رمان بنویسد، قطعا شیرین و جذاب و شاید بی‌نظیر خواهد بود.