به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، دستیابی به روایتی معتبر و اصیل از واقعه کربلا از زبان کسانی که هم‌عصر این واقعه یا نزدیک به زمان آن بوده‌اند، همواره ذهن و ضمیر علاقه‌مندان و پژوهشگران تاریخ عاشورا را به خود مشغول کرده است. سالی نیست که محرم فرا رسد و بحث در باب صحت و سقم برخی از آنچه بر بالای منابر و پشت بلندگوها در این‌باره گفته و شنیده می‌شود، درنگیرد. اما همگان می‌خواهند تا جایی که تاریخ اجازه می‌دهد واقعاً بدانند که در سال 61 هجری، هزار و سیصد و اندی سال پیش، چه بر سر نواده پیامبر (ص) و همراهانش آمده است.
 
در این بین، محققان و تاریخ‌پژوهانی هستند که  گمشده خود را از دل منابع کهن جست‌وجو می‌کنند. کتاب «وقعة الطّف لأبی مِخنَف» یکی از کتاب‌هایی است در این باب حرف‌ها برای گفتن دارد. متن عربی این کتاب را که در واقع بازسازی و احیای کتاب ازدست‌رفته ابومِخنَف به نام «مقتل الحسین» است، چند سال پیش استاد محمدهادی یوسفی غروی، پژوهشگر بنام تاریخ اسلام، پس از حدود 20 سال تحقیق و کاوش در منابع قدیم، به علاقه‌مندان تاریخ عرضه کرد و اینک ترجمه‌ای دقیق و کامل از آن همراه با امتیازاتی نو به همت محمدصادق روحانی از سوی «انتشارات کتاب طه» منتشر شده است.
 
سرگذشت کتاب ابومِخنَف

وقتی برای پیگیری ماجرای کربلا به سراغ منابع قدیم می‌رویم، از بین منابعی که زیر آوار تاریخ جان سالم به‌در برده‌اند، ناگزیر به «تاریخ طبری» می‌رسیم. طبری کتاب تاریخ خود را در اواخر قرن سوم نوشت، یعنی بیش از 200 سال بعد از ماجرای کربلا. او در بحث از وقایع سال 60 و 61 هجری قمری، به دنبال طرح موضوع مرگ معاویه و بیعت یزید، ماجرای کربلا را نقل می‌کند. بخش عمده‌ای از آنچه طبری درباره واقعه کربلا و سیر حوادث پیش و پس از آن ذکر کرده به نقل از ابومخنف است. ابومخنف اهل کوفه و متوفای سال 157 هجری است. به تعبیر دیگر، او نزدیک به 100 سال پس از واقعۀ کربلا از دنیا رفته است. طبق گزارش‌ها، او زمان حیات امام صادق (ع) و چند سالی از حیات امام کاظم (ع) را درک کرده است.
 
 مورخان و عالمانی نظیر طبری، واقدی، ابن‌قُتیبه، مسعودی، شهرستانی، شیخ مفید، ابن‌اثیر و ابوالفداء با آثار ابومخنف آشنایی داشته‌اند و این نویسندگان در کتاب‌هایشان سلسله نقل بعضی از مطالب را به ابومخنف ختم کرده‌اند. بعد از تاریخ طبری، دست‌کم دو منبع دیگر نیز با واسطه از ابومخنف مطالبی را نقل کرده‌اند: شیخ مفید در الإرشاد (اواخر قرن چهارم) و سبط ابن‌جوزی در تذکرة الخواص (اوایل قرن هفتم). ابومخنف به واسطۀ حضور در کوفه، از ده‌ها نفری که شاهد مستقیم وقایع کربلا بوده‌اند مطالبی را با یک یا چند واسطه شنیده و روایت کرده و دیده‌ها و شنیده‌های آن‌ها را ثبت و ضبط کرده است.
 
از شواهد و قرائن موجود می‌توان حدس زد که ابومخنف کتاب «مقتل الحسین» خود را اوایل قرن دوم هجری نوشته باشد. با توجه به کتاب‌های دیگری که برای او ذکر کرده‌اند، به‌نظر می‌رسد اهتمام ابومخنف بیشتر گردآوری تاریخ شیعه به‌ویژه در کوفه بوده است. به این دلیل افرادی مثل نجاشی او را آگاه‌ترین فرد به تاریخ کوفه دانسته‌اند. نظر بیشتر مورخان و حدیث‌پژوهان مسلمان این است که ابومخنف، اگرچه شیعه امامی به معنای مصطلح امروز نبود، اما از دوستداران اهل‌بیت (ع) محسوب می‌شد.
 
اصل کتاب ابومخنف به نام «مقتل الحسین» که صورت مکتوب گفته‌های شاهدان واقعه کربلاست، ازبین رفته و نسخه یکپارچه‌ای از آن در دست نیست. استاد یوسفی غروی، محقق و گردآورنده کتاب، با استخراج روایات ابومخنف از دل تاریخ طبری و برخی منابع دیگر و اعمال برخی تصحیحات و کنار هم نهادن این روایات در قالب روایتی منسجم و هموار، در واقع کتابِ ازدست‌رفته را بازسازی و احیا کرده است. به گفته استاد یوسفی غروی، برای کتاب حاضر عنوان «وقعة الطّف لأبی مخنف» انتخاب شده تا این کتاب از کتاب جعلی و پرتحریفی که به نام ابومخنف نسبت داده شده، متمایز شود.

علاوه بر نزدیک‌تر بودن زمان نگارش کتاب ابومخنف به عصر امام حسین (ع) در مقایسه با منابع دیگر، بخشی از جذابیت این کتاب برای مورخان و علاقه‌مندان به تاریخ تشیع و عاشورا این است که در برخی از موارد تصویری که از افراد، جریان‌ها و وقایع مربوط به کربلا به‌دست می‌دهد با روایات مرسوم کم یا بیش تفاوت‌هایی دارد و همین اهمیت کتاب را دوچندان می‌کند. از این‌جمله، تفاوت در برخی حوادث پیش از ماجرای کربلا، علت همراهی خانواده با امام حسین (ع)، موضوع طفلان مسلم، حضور و عدم حضور برخی از افراد در کربلا، چگونگی شهادت حضرت ابوالفضل و داستان آوردن آب، ماجرای رقیه، ماجرای قاسم بن حسن، داستان شیرخواره کربلا و بازشناسی متفاوت از شخصیت فرزندان امام حسین (ع) و نام آن‌ها و شخصیت علی اصغر، علت و چگونگی آتش زدن خیمه‌ها، کیفیت شهادت امام حسین (ع)، داستان تلّ زینبیه، نوع برخورد با اُسرا در شام، و برخی موارد دیگر است. البته وجه مشترک اکثر این موارد آن است که آنچه با نگاه تاریخی و بر اساس منابع کهن می‌توان گفت بسیار خلاصه‌تر و کوتاه‌تر از چیزی است که در دوره‌های بعد، به ویژه در چند قرن اخیر، طول و تفصیل پیدا کرده است.
 
ترجمه حاضر و امتیازات آن

در ترجمه‌ای که اکنون از این کتاب ارزشمند به قلم محمدصادق روحانی منتشر شده، سعی شده ضمن رعایت دقت و امانت، ساختار علمی کتاب حفظ شود و در عین حال متن فارسی به گونه‌ای باشد که برای عموم خوانندگان قابل استفاده باشد. برای اعلام و شخصیت‌هایی که مستقیم یا غیرمستقیم ارتباطی با ماجرای کربلا داشته‌اند فهرستی توصیفی و توضیحی تهیه شده که عمدتاً برگرفته از پانوشت‌های مؤلف در متن عربی است.
 
در تمام متن تلفظ دقیق نام‌ها ذکر شده تا خواننده از این جهت با دشواری روبه‌رو نشود. روایات کتاب به شکل مرسوم در کتاب‌های کلاسیک تاریخی به‌صورت دقیق شماره‌گذاری شده تا مراجعه به آن‌ها آسان باشد. علاوه بر پیشگفتار مؤلف، مترجم نیز مقدمه مفصلی بر کتاب نوشته و درباره ترجمه حاضر و کارهایی که روی آن صورت گرفته، توضیحات خوبی داده است.

عناوین بخش‌های اصلی متن «وقعة الطّف» به شرح زیر است:
 1. امام حسین (ع) در مدینه؛ 2. امام حسین (ع) در مکه؛ 3. ورود مسلم به کوفه؛ 4. خروج امام حسین (ع) از مکه؛ 5. منزلگاه‌های بین راه؛ 6. خروج ابن‌سعد برای جنگ با امام حسین؛ 7.یورش ابن‌سعد به امام حسین (ع)؛8. حوادث شب عاشورا؛ 9. صبح روز عاشورا؛ 10. شروع نبرد؛ 11. اسیران در مجلس ابن‌زیاد ؛ 12. حرکت سرها و اسیران به سوی شام؛ 13. اهل بیت در مدینه؛ 14. اولین زائر امام حسین (ع) از کوفیان.
 
این کتاب علاوه بر محققان و تاریخ‌پژوهان به‌کار عموم خوانندگانی می‌آید که دوست دارند نگاهی کمابیش واقع‌بینانه و خالی از افزوده‌های بعدی، به ماجرای کربلا داشته باشند.
 
آیت الله یوسفی غروی از اساتید به نام حوزهه علمیه قم و از محققان بزرگ علوم اسلامی هاست که سال‌ها است به تحقیق و تدریس تاریخ اسلام مشغول‌ بوده و آثار معتبری در این حوزه منتشر کرده‌ است.