نویسنده «هفت گنبد» در ادامه گفت: جایزه احمد محمود اولین داوری من در حوزه داستان است. من در این سال‌ها سه مجموعه داستان چاپ کرده‌ام و جوایزی هم برده‌ام. من سه دوره دبیر جایزه «داستان تهران» و مشاور چندین جایزه داستان کوتاه در ایران بوده‌ام ولی هیچوقت داوری نکرده‌ام و این اولین باری است که به عنوان داور در جایزه‌ای شرکت دارم. به هر حال همان‌طوری که درس دادن نیاز به این دارد که انسان پیوسته بر سواد خودش اضافه کند، داوری کردن هم بخت و اقبالی می‌خواهد که آدم در یک سالی کتاب نداشته باشد و بتواند در جایزه ای داور باشد.
نویسنده «آناتومی افسردگی» درباره دیگر دلایل خود برای نپذیرفتن داوری جوایز عنوان کرد: یک دلیل مهم دیگر که تا به حال داوری نکرده‌ام این است که ترجیح می‌دهم جایزه بگیرم تا جایزه بدهم. فکر می‌کنم تا وقتی که امکان این را دارم تا چیزهایی بنویسم که می‌توان با آن‌ها جایزه گرفت، در جایزه‌ای داوری نکنم.
محمد طلوعی در انتها گفت: امیدوارم جایزه احمد محمود به دلیل روال اجرایی‌اش و وابستگی مطلقش به نویسندگان بتواند دوام بیاورد و یک حامی مستقل داشته باشد تا بتواند بقایش را تنظیم کند. حرف آخر هم اینکه ما نویسندگان برای جایزه بردن نمی‌نویسیم برای این می‌نویسیم که کار دیگری بلد نیستیم و بخشی از خویش‌کاری ما در زندگی همین نوشتن است. کسی برای جایزه بردن نویسنده نمی‌شود. تمام دوستانی هم که این دوره از جایزه احمد محمود کاندیدا بودهاند کسانی هستند که خودشان را در ادبیات ثابت کرده‌اند و برایشان مهم نیست که جایزه بگیرند یا نه و البته هر آدم زنده‌ای از جایزه بردن خوشحال می‌شود.
نظرات