به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) سیدجمال الدین واعظ اصفهانی یکی از مهم‌ترین رهبران جنبش بیداری ایرانیان است. مجالس وعظ و خطابه‌های شورانگیز او نقش موثری در پیروزی نهضت مشروطه داشت. زبان ساده او باعث شد تا عامه مردم ذهنشان نسبت به مشروطه و حاکمیت قانون تاحدی باز شود.
اما شخصیت سیدجمال واعظ در میان کوشندگان مشروطیت از جهاتی ممتاز است. او از دوران جوانی با توجه به مشاهدات خود از وضعیت اسف بار کشور در دوران ناصرالدین شاهی، به فکر نجات میهن و ملت بود و تلاش بسیاری برای عملی کردن راهکارهای خود می‌کرد. او بجز مشروطه خواهی و اعمال تغییرات مهم در ساختار سیاسی کشور، در زمینه اقتصادی نیز تفکرات مهمی برای بهبودی وضعیت کشور داشت.
سید جمال از آوان جوانی با همکاری کسانی چون ملک المتکلمین، شیخ احمد مجدالاسلام کرمانی، حاج فاتح الملک، میرزا احمد علم، حاج سیدعلی جناب زاده اصفهانی و تنی چند دیگر انجمن ترقی را تشکیل داد.
در شانزدهم شوال ۱۳۱۶ هجری قمری با همکاری اعضای انجمن و جمعی از بازرگانان اصفهان شرکتی به نام «اسلامیه» به منظور ترویج صنایع وطنی با مدیریت ادیب التجار در اصفهان تشکیل شد و برای بسط فعالیت شرکت و تشویق مردم سراسر کشور به سرمایه گذاری در روزنامه‌های داخلی و خارجی که در هند و مصر و عثمانی به زبان فارسی منتشر می‌شد، مقاله‌های مهیچ نوشتند.
سیدجمال و ملک المتکلمین نیز در خطابه‌های خود مردم را به شرکت در سرمایه گذاری برای رسیدن به خودکفایی و رهایی از سلطه بازارهای غربی تشویق می‌کردند. سید جمال اواخر سال ۱۳۱۷ هجری قمری به شیراز رفت و در ماه‌های محرم و صفر ۱۳۱۸ در آن شهر به وعظ پرداخت و در همین زمان بود که رساله مشهوری به نام «لباس التقوی» را نوشت. قسمتی از این رساله در روزنامه ادب از شماره ۱۱ سال اول (۱۳۱۸ ه ق) به بعد به تدریج منتشر شد.
این رساله زمستان سال ۱۳۶۳ و به همراه متن «رویای صادقه» که نوشته مشترک سیدجمال، ملک المتکلمین و مجدالاسلام است به کوشش صادق سجادی با شمارگان سه هزار نسخه در قالب مجموعه رسائل قاجاری توسط نشر تاریخ ایران منتشر شد و متاسفانه هرگز رنگ تجدید چاپ را به خود ندید. کاش بتوان این رساله را امسال که نام «جهش تولید» به خود گرفته است، بازنشر کرد.
عمده دغدغه سیدجمال واعظ در رساله «لباس التقوی» رفع وابستگی به دول دیگر بویژه کشورهای استکباری است. به باور او وقتی آحاد ملت اجناس وارداتی را ابتیاع کنند، ثروت مملکت به دست اجانب می‌افتد. سیدجمال هرچند به وضعیت بد ایران از نظر تولید اذعان دارد، اما نظرش بر این است که باید از همان تولیدات اندک استفاده کرد تا ثروت از کشور خارج نشود.
او استفاده از تولیدات وطنی را در حکم جهاد می‌داند و درباره این موضوع در «لباس التقوی» (در ضمن صحبت از شرکت اسلامیه) نوشته است: «سرمایه این تجارت دو چیز است نخستین ایمان به خدا و پیغمبر است که سرمایه همه چیز است و اصل تمام مزیات است... و سرمایه دوم جهاد است. به این معنی که بعد از رسوخ خلوص ایمان و اسلام با کمال اهتمام و تمام اعتقاد جهاد کنیم با دشمنان دین اسلام به جان و مال، به همه وسع و مقدور و باید دانست که معنی جهاد فقط به معنای لفظی آن یعنی لشگرکشی برای دفع دشمن نیست، بلکه اقامه شعائر ایمان است به هر نوع و قسم که بشود.»
وی ادامه می‌دهد: «فعلا معنی جهاد حفظ حوزه اسلام و اجرای احکام قرآن، سد طریق کفر، ازدیاد شوکت اسلام و رفع احتیاج از دشمن است. تا ما محتاج به دیگران هستیم، اسیریم... ما اگر واقعا طالب عزت و منفعتیم باید رفع احتیاج خودمان را از اجانب بنماییم.»
سید جمال در جای دیگری از این رساله شرط ترقی کشور را رفع احتیاج از هرگونه تولیدات دول دیگر دانسته و در این باب نوشته است: «از برای ترقی هر ملت و دولت شرط اول قدم رفع احتیاج ظاهری و باطنی و صوری و معنوی از ملت دیگر است. امروز اول احتیاج عمده ما به اجانب احتیاج ظاهری ماست که چنان تصور می‌کنیم که بی معاونت مصنوعات، ملبوسات و منسوجات اجانب زندگی بر ما دشوار است و حال آنکه این پندار و این تصور غلط محض است.»
او در جای دیگری با مذمت این اندیشه بسیاری از ایرانیان صاحب ثروت که پوشیدن منسوجات فرنگی و دست ساخته‌های اجانب را باعث فخر می‌دانستند، ضرورت پرهیز از جنس خارجی را مجددا گوشزد کرده و می‌نویسد: «قناعت فعلی ما (پرهیز از جنس خارجی) موجب مزید ثروت و دولت است و زیادتی دولت باعث پیشرفت همه قسم خیالات و نیات مقدسه ما است… ما اگر ثروت داشته باشیم از احداث کارخانه جات و تکمیل صناعات به هیچ قسم کوتاهی نخواهیم ورزید و معلوم است که شیوع کارخانه‌جات تا چه اندازه باعث رفع احتیاج ما از اجانب خواهد شد.»
سید جمال واعظ پس از شرح ضرورت تولید ملی و مصرف تولیدات ملی توسط آحاد مردم ایران، ترقی کشور را دقیقا در «جهش» تولید می‌داند. بخش مهمی از رساله «لباس التقوی» به این امر مهم اختصاص پیدا کرده است. او نوشته است: «پوشیده نیست که اساس ترقی ملت و ثروت دولت بر سه چیز است: اول زراعت، دوم صناعت، سوم تجارت. چون این سه چیز در مملکت ترقی کند، ملت و دولت را سعادت قرین و اقبال همنشین باشد و اگر اندکی تعمق کنیم خواهیم دانست که این سه چیز خیلی مقدس است و حرمت صاحبان آن بر هر فردی از افراد ملت واجب و بر دولت لازم است تا می‌تواند ایشان را تشویق و ترغیب نماید تا دایره این سه شغل وسعت گیرد و مملکت آباد گردد. مخصوصا رعایت صنف تجار بر دولت از فرایض است. چه زارعت و صناعت را این صنف محترم ترقی دهند و به واسطه این صنف رواج گیرد و زیاد شود.»
به عبارتی به باور سید دو رکن اول ترقی ملت «تولید» کشاورزان و صنعت گران است. پس از آنها نوبت تاجر می‌رسد که با کار خود بازارهای فروش را برای تولیدگران فراهم می‌کند و این «مشوق صنعتگر می‌شود و آنچه به زحمت ایجاد و اختراع کرده، می‌خرد و وی را به پول و اسباب کمک می‌کند. بدیهی است صنعتگر چون دید مصنوع خویش خوب به فروش رفت و طالب پیدا کرد و کرت ثانی، جهد و کوشش می‌کند که بهتر از اول بسازد و نکوتر از نخستین جلوه دهد.» سید عمده دلیل ترقی دول استکباری مانند انگلستان را نیز در تجارت آنها می‌داند. بدیهی است که آنها اگر تولید نداشتند، دیگر تجارت خوب محلی از اعراب نداشت.
تاکید سید جمال بر حمایت دولت از تولید کننده و همچنین تاجران در «لباس التقوی» اهمیت بسیاری دارد. به توصیه این مصلح و دلسوز دوران قاجار دولت باید ابتدا از تولید کننده حمایت کند و موانع تولید را از سر راهش بردارد تا او بتواند اجناس خود را به بهترین کیفیت بسازد. در ادامه باید از تاجر حمایت کرد تا او بتوانند تولیدات را به بهترین نحو به دست مصرف کنندگان برساند. بنابراین جهش تولید نیاز به حمایت توامان دولتمردان از تولیدکنندگان و تاجران دارد.
اما شخصیت سیدجمال واعظ در میان کوشندگان مشروطیت از جهاتی ممتاز است. او از دوران جوانی با توجه به مشاهدات خود از وضعیت اسف بار کشور در دوران ناصرالدین شاهی، به فکر نجات میهن و ملت بود و تلاش بسیاری برای عملی کردن راهکارهای خود می‌کرد. او بجز مشروطه خواهی و اعمال تغییرات مهم در ساختار سیاسی کشور، در زمینه اقتصادی نیز تفکرات مهمی برای بهبودی وضعیت کشور داشت.
سید جمال از آوان جوانی با همکاری کسانی چون ملک المتکلمین، شیخ احمد مجدالاسلام کرمانی، حاج فاتح الملک، میرزا احمد علم، حاج سیدعلی جناب زاده اصفهانی و تنی چند دیگر انجمن ترقی را تشکیل داد.
در شانزدهم شوال ۱۳۱۶ هجری قمری با همکاری اعضای انجمن و جمعی از بازرگانان اصفهان شرکتی به نام «اسلامیه» به منظور ترویج صنایع وطنی با مدیریت ادیب التجار در اصفهان تشکیل شد و برای بسط فعالیت شرکت و تشویق مردم سراسر کشور به سرمایه گذاری در روزنامه‌های داخلی و خارجی که در هند و مصر و عثمانی به زبان فارسی منتشر می‌شد، مقاله‌های مهیچ نوشتند.
سیدجمال و ملک المتکلمین نیز در خطابه‌های خود مردم را به شرکت در سرمایه گذاری برای رسیدن به خودکفایی و رهایی از سلطه بازارهای غربی تشویق می‌کردند. سید جمال اواخر سال ۱۳۱۷ هجری قمری به شیراز رفت و در ماه‌های محرم و صفر ۱۳۱۸ در آن شهر به وعظ پرداخت و در همین زمان بود که رساله مشهوری به نام «لباس التقوی» را نوشت. قسمتی از این رساله در روزنامه ادب از شماره ۱۱ سال اول (۱۳۱۸ ه ق) به بعد به تدریج منتشر شد.
این رساله زمستان سال ۱۳۶۳ و به همراه متن «رویای صادقه» که نوشته مشترک سیدجمال، ملک المتکلمین و مجدالاسلام است به کوشش صادق سجادی با شمارگان سه هزار نسخه در قالب مجموعه رسائل قاجاری توسط نشر تاریخ ایران منتشر شد و متاسفانه هرگز رنگ تجدید چاپ را به خود ندید. کاش بتوان این رساله را امسال که نام «جهش تولید» به خود گرفته است، بازنشر کرد.
عمده دغدغه سیدجمال واعظ در رساله «لباس التقوی» رفع وابستگی به دول دیگر بویژه کشورهای استکباری است. به باور او وقتی آحاد ملت اجناس وارداتی را ابتیاع کنند، ثروت مملکت به دست اجانب می‌افتد. سیدجمال هرچند به وضعیت بد ایران از نظر تولید اذعان دارد، اما نظرش بر این است که باید از همان تولیدات اندک استفاده کرد تا ثروت از کشور خارج نشود.
او استفاده از تولیدات وطنی را در حکم جهاد می‌داند و درباره این موضوع در «لباس التقوی» (در ضمن صحبت از شرکت اسلامیه) نوشته است: «سرمایه این تجارت دو چیز است نخستین ایمان به خدا و پیغمبر است که سرمایه همه چیز است و اصل تمام مزیات است... و سرمایه دوم جهاد است. به این معنی که بعد از رسوخ خلوص ایمان و اسلام با کمال اهتمام و تمام اعتقاد جهاد کنیم با دشمنان دین اسلام به جان و مال، به همه وسع و مقدور و باید دانست که معنی جهاد فقط به معنای لفظی آن یعنی لشگرکشی برای دفع دشمن نیست، بلکه اقامه شعائر ایمان است به هر نوع و قسم که بشود.»
وی ادامه می‌دهد: «فعلا معنی جهاد حفظ حوزه اسلام و اجرای احکام قرآن، سد طریق کفر، ازدیاد شوکت اسلام و رفع احتیاج از دشمن است. تا ما محتاج به دیگران هستیم، اسیریم... ما اگر واقعا طالب عزت و منفعتیم باید رفع احتیاج خودمان را از اجانب بنماییم.»
سید جمال در جای دیگری از این رساله شرط ترقی کشور را رفع احتیاج از هرگونه تولیدات دول دیگر دانسته و در این باب نوشته است: «از برای ترقی هر ملت و دولت شرط اول قدم رفع احتیاج ظاهری و باطنی و صوری و معنوی از ملت دیگر است. امروز اول احتیاج عمده ما به اجانب احتیاج ظاهری ماست که چنان تصور می‌کنیم که بی معاونت مصنوعات، ملبوسات و منسوجات اجانب زندگی بر ما دشوار است و حال آنکه این پندار و این تصور غلط محض است.»
او در جای دیگری با مذمت این اندیشه بسیاری از ایرانیان صاحب ثروت که پوشیدن منسوجات فرنگی و دست ساخته‌های اجانب را باعث فخر می‌دانستند، ضرورت پرهیز از جنس خارجی را مجددا گوشزد کرده و می‌نویسد: «قناعت فعلی ما (پرهیز از جنس خارجی) موجب مزید ثروت و دولت است و زیادتی دولت باعث پیشرفت همه قسم خیالات و نیات مقدسه ما است… ما اگر ثروت داشته باشیم از احداث کارخانه جات و تکمیل صناعات به هیچ قسم کوتاهی نخواهیم ورزید و معلوم است که شیوع کارخانه‌جات تا چه اندازه باعث رفع احتیاج ما از اجانب خواهد شد.»
سید جمال واعظ پس از شرح ضرورت تولید ملی و مصرف تولیدات ملی توسط آحاد مردم ایران، ترقی کشور را دقیقا در «جهش» تولید می‌داند. بخش مهمی از رساله «لباس التقوی» به این امر مهم اختصاص پیدا کرده است. او نوشته است: «پوشیده نیست که اساس ترقی ملت و ثروت دولت بر سه چیز است: اول زراعت، دوم صناعت، سوم تجارت. چون این سه چیز در مملکت ترقی کند، ملت و دولت را سعادت قرین و اقبال همنشین باشد و اگر اندکی تعمق کنیم خواهیم دانست که این سه چیز خیلی مقدس است و حرمت صاحبان آن بر هر فردی از افراد ملت واجب و بر دولت لازم است تا می‌تواند ایشان را تشویق و ترغیب نماید تا دایره این سه شغل وسعت گیرد و مملکت آباد گردد. مخصوصا رعایت صنف تجار بر دولت از فرایض است. چه زارعت و صناعت را این صنف محترم ترقی دهند و به واسطه این صنف رواج گیرد و زیاد شود.»
به عبارتی به باور سید دو رکن اول ترقی ملت «تولید» کشاورزان و صنعت گران است. پس از آنها نوبت تاجر می‌رسد که با کار خود بازارهای فروش را برای تولیدگران فراهم می‌کند و این «مشوق صنعتگر می‌شود و آنچه به زحمت ایجاد و اختراع کرده، می‌خرد و وی را به پول و اسباب کمک می‌کند. بدیهی است صنعتگر چون دید مصنوع خویش خوب به فروش رفت و طالب پیدا کرد و کرت ثانی، جهد و کوشش می‌کند که بهتر از اول بسازد و نکوتر از نخستین جلوه دهد.» سید عمده دلیل ترقی دول استکباری مانند انگلستان را نیز در تجارت آنها می‌داند. بدیهی است که آنها اگر تولید نداشتند، دیگر تجارت خوب محلی از اعراب نداشت.
تاکید سید جمال بر حمایت دولت از تولید کننده و همچنین تاجران در «لباس التقوی» اهمیت بسیاری دارد. به توصیه این مصلح و دلسوز دوران قاجار دولت باید ابتدا از تولید کننده حمایت کند و موانع تولید را از سر راهش بردارد تا او بتواند اجناس خود را به بهترین کیفیت بسازد. در ادامه باید از تاجر حمایت کرد تا او بتوانند تولیدات را به بهترین نحو به دست مصرف کنندگان برساند. بنابراین جهش تولید نیاز به حمایت توامان دولتمردان از تولیدکنندگان و تاجران دارد.
نظر شما