او درباره کتاب و موضوع آن گفت: در اردیبهشت سال 1394 که به عنوان رایزن علمی ایران در شرق آسیا منصوب شدم، تصمیم گرفتم تمامی موضوعات، مسایل و بحث‌های مرتبط با آموزش عالی را به صورت روزانه یادداشت و ثبت کنم. به خصوص اینکه مالزی و کشورهای شرق آسیا (به خصوص سنگاپور، ژاپن، چین و ...) از اوایل هزاره جدید آبستن تغییر و تحولات زیادی در حوزه آموزش عالی شده بودند و من چون سابقه حضور چندین ساله (بیش از یک دهه) در این کشور را داشتم و از نزدیک آنها را مشاهده کره بودم، خودم را مقید می‌دانستم تا این تجارب زیسته و درس آموخته‌ها را به صورت مدون در بیارم و در اختیار مخاطبان آموزش عالی قرار بدهم به خصوص اینکه مطالبه زیادی نیز در مورد آن در ایران وجود داشت.
قنبری ادامه داد: فعالیت سه ساله به عنوان رایزن علمی در منطقه شرق آسیا (97-1394)، مرا از نزدیک با ساختار حکمرانی نظام آموزش عالی ایران، فرایندها و روندها و مکانیزم‌های سیاستگذاری و تصمیم‌گیری نیز آشنا کرد و این فرصت را نصیب من ساخت تا بتوانم به صورت مقایسه‌ای به مطالعه تفاوت‌ها (هم در سیاستگذاری، هم در نگرش و هم در اجرا) بپردازم. کتابی که اکنون چاپ شده، خروجی همین یادداشت‌ها و نوشته‌ها از محتوای دیدارها، مذاکرات و بحث و بررسی‌های فراوان با کارشناسان، مقامات و مسئولان آموزش عالی و دانشگاهی هم در ایران و هم در بسیاری از کشورهای منطقه شرق آسیا در ارتباط با «توسعه ارتباطات علمی و بین‌المللی» است که در سه سطح 1-کلان ملی، 2-دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی3-بدنه هیات علمی تنظیم و ارائه شده است.
وی افزود: رویکرد اصلی کتاب «بین المللی‌سازی در خانه» است که می‌تواند تماما با اتکا به نیروها، ظرفیت‌ها و پتانسیل داخلی دانشگاه‌ها و مراکز علمی و تحمیقانی کشور تحقق یابد. لذا این کتاب بدون به چالش کشیدن فعالیت‌های جاری در مجموعه آموزش عالی، از طریق پیشنهاد برخی استراتژی‌های کلان در سطح ملی و راهبردهای دانشگاهی در سطح دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی و تکنیک‌های فردی برای بدنه علمی و دانشگاهی، راهکارهایی ارائه می‌دهد که می‌توانند به طور موثری به توسعه ارتباطات علمی و بین‌المللی‌سازی آموزش عالی کشور کمک کند. فصل اول به کلیات پرداخته و یک مدل از نظام برنامه‌ریزی، سیاستگذاری و اجرایی بین‌المللی‌سازی آموزش عالی ارائه می‌دهد، سپس در همین فصل به صورت مصداقی، چالش‌های آموزش عالی ایران براساس این مدل از «بین المللی سازی» ارزیابی شده است. سه فصل 2، 3 و 4 حاوی بیش از 60 راهکار کاربردی-اجرایی برای توسعه ارتباطات علمی و بین‌المللی آموزش عالی ایران است که به ترتیب در سطح کلان (فصل 2، برای سیاستگذاران ملی)، سطح دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی (فصل 3، برای سیاستگذاران دانشگاهی) و سطح بدنه هیات علمی (فصل 4، برای اعضای هیات علمی و دانشجویان) ارائه شده است.
رایزن سابق علمی ایران در شرق آسیا اظهار کرد: فصل پنجم کتاب به طور کامل مطالعه موردی کشور مالزی است که در آن به ارزیابی نظام سیاستگذاری و برنامه‌ریزی در حوزه آموزش عالی، تجربه دانشگاه‌های تحقیقاتی در مالزی و مکانیسم جذب دانشجوی خارجی در این کشور پرداخته است. در این فصل نکات ریزی از دلایل موفقیت مالزی در توسعه و بین‌المللی سازی آموزش عالی، از نوع نگاه، افق دید، سبک برنامه ریزی و ... گرفته تا مکانیسم‌های جدید اجرایی و شیوه تعامل با مجموعه ذی نفعان داخلی و خارجی، مطرح شده که به همراه چند درس آموخته سلبی و ایجابی آن که در پایان همین فصل آمده، می‌تواند برای مخاطبان جذاب باشد.
قنبری درباره مزیت‌های این کتاب بیان کرد: اثر حاضر دو مزیت عمده دارد: اول اینکه عمدتا کاربردی است و تلاش شده تا به صورت صریح و ملموس به اصل موضوع پرداخته و راهکار متناظر با آن را ارایه دهد (دوری از نظریه پردازی محض) و دوم اینکه مثال‌ها و مصداق‌های بسیار روشن از نقاط ضعف و قوت حکمرانی آموزش عالی ایران در هر سه سطح (کلان، دانشگاهی و بدنه علمی) ارائه می‌دهد که براساس آن به آسانی می‌توان پی برد مشکل اصلی در کجاست. به خصوص اینکه این مثال‌ها و مصداق‌ها مقایسه‌ای است و خواننده می‌تواند به عنوان مثال وضعیت نظام حکمرانی آموزش عالی در سطح کلان، وضعیت دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی و حتی فعالیت بدنه علمی کشور را با سایر مطالعات موردی ارائه شده در این کتاب مقایسه نماید.
او در پایان گفت: این کتاب در نهایت نیز با پانزده پیشنهاد راهبردی اصلاحی کلان در قالب «سخنی با نظام حکمرانی آموزش عالی» به پایان می‌رسد که تغییرات پارادایمی جدی در ارتباط با هر یک از آنها به صورت واقعی و عملیاتی برای گذار از وضعیت فعلی و رسیدن به وضعیت مطلوب (اگرنه ایده آل) ضروری است.
نظر شما