در کتاب «راهنمای فیلم سینمای ایران» فیلمها به صورت متن مستقل و جدا از مولف و تاریخشان مورد تحلیل قرار نگرفتهاند. به این اعتبار، این اثر را میتوان کوششی در مطالعه فرهنگ عامه در حوزه مطالعات فرهنگی نیز به حساب آورد.
فرهنگنویسی معمولا کاری گروهی است و تبعا چنین کار پرفشاری برای حسینی تبعاتی داشته است که خودش در پانویس دوم صفحه «نه» اشاره کرده عوارض بعضی از آسیبهای ناشی از این کارسنگین تا آخر عمر با وی خواهد ماند.
او در حین نگارش کتاب، در سال 1397، دچار حمله قلبی شده و مدتی کارش به بیمارستان و بستر کشیده است. ذکر چنین جزئیاتی از تجارب شخصی نویسنده اصلی کتاب نباید خواننده را به اشتباه بیندازد که با کاری ذوقی و بیبهره از روشهای تحلیلی مواجه است.
در پانویس دوم صفحه «ده»، حسینی مینویسد که دریافتهایی از مکتب بوطیقای تاریخی ـ که دیوید بردول، نظریه پرداز شهیر سینما، در کتاب «ساختن معنا» در سال 1989 بنیانش گذاشت ـ و مدلهای دادهمحورِ استیو نیل (نظریهپرداز بنام سینما) در حوزه مطالعات ژانر، ابزارهای اصلی او در مطالعه فیلمهای فارسی بوده است.
حسینی در این کتاب بر آن بوده تا به جای گام گذاشتن در مسیر آشنا و پر رهورِ تحقیر «فیلمفارسی»، به صورت روشمند به تحلیل سینمای عامهپسند ایران بپردازد و با زدودن داغ ننگ «فیلمفارسی» از پیشانی این سینما، برای هویت ضایعشده آن چارهاندیشی کند. مفهومی که حسینی از «فیلمفارسی» مراد میکند از آنچه واضع این اصطلاح، هوشنگ کاوسی، مد نظر داشت یکسره متفاوت و حتی در تعارض با آن است. برای حسینی، فیلمفارسی «مجموعهای از فیلمهای عامهپسند ایرانی در بازهای تاریخی» است که ارزش تحلیل و جدی گرفته شدن دارد. کتاب «راهنمای فیلم سینمای ایران» را باید ادامه پروژه فکری حسینی در تحلیل و بررسی سینمای عامهپسند ایران دانست که پیشتر در سال 1392 با انتشار دیویدیهای «فیلمفارسی (مجموعه درسگفتارهای سینمایی)» بخشی از آن را به سرانجام رسانده بود.
بازه مورد مطالعه کتاب با نمایش اولین فیلم بلند داستانی در سال 1309 آغاز میشود و تا زمانی که فیلمفارسی هنوز منبع تغذیه فیلمهای سالیان نخست پس از انقلاب ـ تا پیش از به راه افتادن جریان سینمای دولتی ـ است ادامه مییابد. فیلمهایی که برای مداخل انتخاب شدهاند، از بافتار و زمینهشان منتزع نیستند؛ یعنی فیلمها به صورت متن مستقل و جدا از مولف و تاریخشان مورد تحلیل قرار نگرفتهاند. به این اعتبار، کتاب «راهنمای فیلم سینمای ایران» را میتوان کوششی در مطالعه فرهنگ عامه در حوزه مطالعات فرهنگی نیز به حساب آورد.
بهداد آوند امینی، امیر بهاری، محمد بیات، علی پاپلی یزدی، خسرو دهقان، بهزاد رحیمیان، حافظ روحانی، مهرداد فراهانی، علی قلی پور، علیرضا محمودی و پیام مستوفی از همکاران حسینی در نگارش این کتاب هستند.
نشر روزنهکار کتاب «راهنمای فیلم سینمای ایران؛ جلد اول (1361-1309)» به سرپرستی حسن حسینی را در 819 صفحه به قیمت سیصد و 25 هزار تومان منتشر کرده است.
نظر شما