خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)- ابراهیم خدایار: گزاره علم بهتر است یا ثروت، عمری به درازای زندگی بشر دارد که در نهاد نوع انسان جا خوش کرده است. هم ازین رو، اختصاص آن به یک دوره از زندگی انسان یا یک مکان خاص جغرافیایی، جفا به اهل آن دوره و جغرافیای آنهاست. در روزگاری که چراغ جادویِ ثروت در حلقوم فرشته فکر چنگ فرو برده، سخن گفتن از این نوع گزارهها به تأملِ چندباره نیاز دارد. درست است که در نزد بسیاری از هم‌روزگارانِ ما انسانها، بدون ثروت نه میتوان درست زیست و نه حتی میتوان به بایستگی دست در «زلف نگار علم» زد، به نظرم برای اهل نظر لذتی بالاتر از ضیافت اندیشه و حضور در جمع باصفای اهل آن نمیتوان تصور کرد.
سیوچهار بهار است که ماه اردیبهشت در ایران به بهشت خاطرهها تبدیل شده است. در این بهشت، مردمانی از ایران و جنس ایرانیان، دانشورانی از حوزه تمدنی مشترک ایران، از حلب تا کاشغر، انتظار رخ نمایاندن ماه اردیبهشت هستند تا روزه اندیشه بگشایند و در سفره عید کنار هم بنشینند. بدون تردید برگزاری این حادثه فرهنگی در تاریخ فعالیتهای درخشان فرهنگی جمهوری اسلامی ایران به یادگار خواهند ماند و آیندگان از آن به نیکی یاد خواهند کرد. ضیافت کتاب، دیداری عاشقانه در نمایشگاه کتاب به گستردگی فرهنگ ایران در جغرافیای فرهنگی آن از مرزهای اروپا تا چین و ماچین و قلب آمریکاست.
در خبرها آمده بود امسال کشور عزیز تاجیکستان، این پاره تن ایران، میهمان ویژه نمایشگاه کتاب 1402 است. به کار بردن واژههای میزبان و میهمان برای دو کشور ایران و تاجیکستان از سر ناچاری است. غالب بنیادهای فرهنگی حوزه تمدنی مشترک ایران به دست اقوام گونهگون نژاد ساکن در این فلات پرخیر و برکت بزرگ ساخته و پرداخته شده است، تاجیکهای چون جان که جای خود دارند. کی رفتهای ز دل که تمنا کنم تو را؟ به قول تاجیکها نور دیده، تاجِ سر. امید است پس از نزدیک به یک دهه جدایی ناخواسته، جان به جانان برسد و یک روح در دو بدن آرامآرام به رقص درآید و پایکوبی کند:
باز در سینه کسی سر به قفس میکوبد
به گمانم دلِ دیوانه به رقص آمده است
چهارشنبه ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۲ - ۱۰:۲۱
نظر شما