«ابوالفضل خطيبی» در گفت‌و‌گو با خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، درباره «هلمر رينگرن» نويسنده اين كتاب گفت: رينگرن محققی درجه اول در حوزه اديان است و آثار متعددی در موضوع تقدير‌گرایی در اديان منتشر كرده است. وی در اين كتاب دو منظومه مهم حماسی ـ تغزلی زبان و ادب فارسی، يعنی «شاهنامه» و «ويس و رامين» را اساس پژوهش خود قرار داده ‌است.

اين شاهنامه‌پژوه با اشاره به روش تحقيق اين دانشمند سوئدی خاطرنشان كرد: رينگرن همه بيت‌هاي اين دو منظومه(شاهنامه و ويس و رامين) را که به نوعی به موضوع بخت و تقدير ربط دارند، استخراج و پس از مقايسه با يکديگر سرچشمه‌های آن را معين کرده ‌است. 

خطيبی با بيان نقطه نظرات ديگر اين محقق سوئدی در كتاب اخير افزود: نويسنده اين كتاب بر آن است که ريشه‌های تقديرباوری در اين دو منظومه را فارغ از اعتقادات دوره اسلامی، در برخی انديشه‌های ايرانيان باستان به ويژه مکتب زروانی که در متون پهلويِ بازمانده از آن دوره بازتاب يافته‌ است، بكاود.

اين نويسنده و پژوهشگر همچنين اضافه كرد: رينگرن در هر فصل پس از بررسي و تجزيه و تحليل واژه‌هایی مانند بخت، زمانه، روزگار، سپهر، گردون، و ريشه‌يابی آنها در متون پهلوی، نتايج بررسی‌های خود را با بن‌مايه‌های همسان در انديشه‌های هندی و يونانی و بين‌النهرينی سنجيده ‌است. 

به گفته خطیبی، اين كتاب از معدود پژوهش‌هاي جدي در موضوع تقديرباوری در منظومه‌هاي حماسي ايران است و برای نخستین بار در بيست و دومين نمايشگاه بين‌المللی كتاب تهران از سوی نشر هرمس ارايه خواهد شد.

ابوالفضل خطيبي، متولد ۱۳۳۹، محقق زبان و ادب فارسي و شاهنامه‌پژوه است. 

وي دارای مدرك كارشناسي رشته تاريخ از دانشگاه شيراز و فوق ليسانس رشته فرهنگ و زبان‌هاي باستاني از پژوهشگاه علوم انساني است.

خطيبي هم‌اكنون عضو هيات علمي فرهنگستان زبان و ادب فارسي، معاون سردبير نشریه «نامه ايران باستان»، مجله بين المللي مطالعات ايراني، نويسنده و ويراستار علمی گروه تاريخ دايرة المعارف بزرگ اسلامي (۱۳۶۹-۱۳۷۵)، عضو شوراي تخصصي گروه علوم انساني مركز نشر دانشگاهی و معاون گروه فرهنگ‌نويسي فرهنگستان زبان و ادب فارسي است.

اين نويسنده و استاد دانشگاه تا به حال با نگارش بيش از صد مقاله علمي به ويژه درباره شاهنامه در دانشنامه‌ها و مجلات تخصصي ادبي و همكاري در تصحيح شاهنامه فردوسی با دكتر «جلال خالقي مطلق» در جلد هفتم، جايزه حاميان نسخ خطی به دلیل مقاله «اصالت كهن‌ترين نسخه شاهنامه: فلورانس ۶۱۴ هـ . ق» را نيز به خود اختصاص داده است.