الهیار افراخته در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در یاسوج، گفت: ۴۰ دفتر شعر به‌صورت دست‌نویس از این شاعر بزرگ باقی مانده است که هنوز اقدام جدی برای چاپ آن‌ها صورت نگرفته که امیدواریم با همت خانواده او و انجمن‌های علمی، آموزشی و ادبی استان، در آینده‌ای نزدیک شاهد انتشار این آثار ارزشمند باشیم.
وی با اشاره به جایگاه برجسته فریدون داوری در ادبیات معاصر، افزود: داوری را می‌توان وارث آب، خرد و روشنی دانست. او که معلمی نیک‌سرشت و شاعری پرآوازه بود، پیکره‌ای بزرگ از فرهنگ، هنر و ادب استان و شعر جنوب کشور را تشکیل داد.
افراخته در ادامه القابی همچون «شاعر ایل احساس» و «ملک‌الشعرای خطه جنوب» را شایسته این شاعر دانست و گفت: اگر عنوانی برای داوری بخواهیم، باید او را شاعر ایل احساس و خالق اثر ماندگار فرزند آریوبرزن بنامیم. داوری در عصر مدرنیته همچون پاسبانی دلسوز، آداب و رسوم کهن لری را حفظ کرد و آغازگر غزل و طنزهای محلی این گویش بود. آثار ارزشمندش مانند از هر خرمن خوشه‌ای و جاودانه‌های عشق گواهی بر دستاوردهای علمی، ادبی و پژوهشی اوست.
این استاد دانشگاه در ادامه گفت: شعر او جوششی بود، برخاسته از قریحه‌ای فطری و سرشار از احساس. زبان شعری‌اش روان و رسا بود، به‌گونه‌ای که هر فردی در هر گروه سنی می‌توانست با آثارش ارتباط برقرار کند. تمام تشبیهات، استعارات و کنایات شعر داوری برگرفته از محیط سیاسی، اجتماعی و جغرافیای استان کهگیلویه و بویراحمد است. به‌گونه‌ای که اشعار او را می‌توان دایره‌المعارف لغات و اصطلاحات اصیل لری دانست.
وی افزود: سبک شعری داوری، به قول رودکی، «به لفظ خوش و به معنی آسان است.» درون‌مایه شعر او حماسی، آیینی، دینی، سیاسی، اجتماعی، عشق و طنز بود. برای تمام مقولات اجتماعی شعری در آستین داشت و آن را با هنرمندی خلق می‌کرد.
نظر شما