به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، ریکاردو ریس باسوالتو، معروف به پابلو نرودا، 103 سال پیش در سال 1904 میلادی، در پارال (یکی از شهر‌های کوچک شیلی)، دیده به جهان گشود.

این شاعر شیلیایی از 15 سالگی به دنیای ادبیات وارد شد و به سرودن شعر پرداخت. آشنایی او با گابریلا مسترال (شاعر سرشناس شیلی و برنده جایزه نوبل ادبیات) انگیزه او را برای فعالیت‌های ادبی افزایش داد تا جایی که در سال 1922، یعنی زمانی که تنها 18 سال سن داشت، اولین مجموعه شعر خود را منتشر کرد و یک سال بعد با انتشار مجموعه دیگری با نام «یک ترانه ناامید»، زود‌تر از آنکه تصورش را می‌کرد به شهرت دست‌یافت.

ورود نرودا به دنیای سیاست کاملآ اتفاقی بود. پابلوی جوان که به دنبال شغل می‌گشت، به توصیه یکی از آشنایان، به عنوان کنسول به شهری در برمه اعزام شد و این آغازی شد برای فعالیت‌های سیاسی بی‌پایان او.

نرودا در دورانی پر آشوب و ملتهب زندگی می‌کرد.ظلم و خفقان بر امریکای جنوبی و شیلی حاکم بود و این مسئله باعث تشدید فعالیت‌های سیاسی او شد. نرودا در اوایل دهه چهل به جنبش‌های مردمی اسپانیا فرانسه پیوست و در سال 1945 به مجلس سنای شیلی راه پیدا کرد. او در سال 1947 به علت سخنان اعتراض آمیزي عليه رییس جمهور این کشور مجبور به ترک شیلی و زندگی مخفیانه شد.


اما فعالیت های سیاسی او ادامه یافت، گذشته از پستهای ریز و درشتش (فعالیت‌هایی چون نمایندگی سنا در چند مرحله، سمت‌های متعدد کنسولی در کشورهای گوناگون، نیز کاندیداتوری‌ برای ریاست جمهوری در سال1969 و کناره گیری‌ از انتخابات به نفع آلنده)،اما تلطیف دنیای سیاست با سروده‌هایی بسیار لطیف و استفاده از مضامین میهن پرستانه، بزرگترین ویژگی نرودا شمرده می‌شود.

نرودا در سال 1971 نوبل ادبیات را از آن خود کرد و دو سال بعد در سال 1973 و اندکی پس از کودتای نظامی آگوستو پینوشه در شیلی، درگذشت.