لطفی در گفتوگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) درباره این مجموعه شعر گفت: «دستم را بگیر، پایم را رها کن» شامل 36 قطعه شعر در قالب سپید است. اما این اشعار سپید نیز خود شاخصه‌های ویژه‌ای دارند و حرکتی نو در دل این قالب ایجاد شده است.
وی با تاکید بر مضامین به کار رفته در این سروده‌ها اظهار داشت: در حال حاضر شعر امروز ایران از مخاطب فاصله گرفته و نمی‌تواند به خوبی با مخاطب خود ارتباط برقرار کند. در این مجموعه شعر، سعی داشته‌ام در آشتی مخاطب با شعر و برقراری ارتباط او با شعر امروز و با زبانی ساده بکوشم.
این مجموعه سومین مجموعه شعر لطفی است که پس از 24 سال از زمان انتشار دومین مجموعه شعرش با عنوان «از آن گودرز تا الیگودرز» منتشر شده است. نخستین مجموعه شعر او نیز «هشت سال، هشت فصل» نام دارد.
لطفی با اشاره به جهان شمول بودن سروده‌هایش توضیح داد: به عنوان شاعر هیچ محدودیتی در شعرهایم ایجاد نکرده‌ام و این سروده‌ها از مرزها عبور می‌کنند. از سوی دیگر مضامین و اندیشه‌های پرداخته شده در این شعرها شخصی اند و از سایرین به عاریت گرفته نشده است.
وی افزود: احساس می‌کنم اگر امضای من در انتهای سروده‌ها نباشد بازهم قالب و ردپای شعر من دیده می‌شود.
این شاعر در توضیح علت این امر ادامه داد: خودباوری در شعر امری ضروری است. معتقدم اغلب شاعران ایران از درد و سختی می‌گویند. اما من در سروده‌هایم سعی کرده‌ام بر اثر خودباوری جوشش، کوشش و تلاش را تبلیغ کنم. از سوی دیگر درد را در این سروده‌ها صدا نکرده‌ام و با گزیده‌گویی سعی در جذب مخاطب داشته‌ام.
وی تاکید کرد: درک سروده‌های این مجموعه نیازی به فرهنگ لغت ندارد و گزیده‌گویی و ساده‌نویسی در این مجموعه باعث شده خواننده به راحتی با شعرهای مجموعه ارتباط برقرار کند.
چهارشنبه ۱۸ آذر ۱۳۸۸ - ۱۳:۲۴
نظر شما