به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، در اين اثر همه اصول، روش‌ها، مولفه‌ها، مقامات و احوال عرفاني بر محور سير سالكان عاشورايي و سلوك و جذبه اصحاب كربلايي ترسيم و تصوير شده است.

عرفان عاشورايي در حقيقت عرفان قرآني و عترت، عرفان وحياني و سلوك ثقليني است كه همه ارزش‌هاي اخلاقي ـ سلوكي را در طي طريقت الهي بر پايه شريعت حقه محمدي(ص) براي نيل به حقيقت دربردارد، عرفان طلائي و خردپذير، عرفان هماهنگ با فطرت انسان، عرفان زندگي ساز، عرفان حماسه و شهود، سجاده و سنگر و عرفان درد خدا و خلق و عرفاني است كه فراتر از جنسيت، زبان، قوم و قبيله‌گرايي، اصالت را به طهارت روح، مكارم اخلاقي و تكامل وجودي مي‌دهد و گفتمان مسلط بر آن «عبوديت الهي» و رسيدن به ولايت و قرب و لقاءالله است. 

مولف اين اثر درباره «عرفان» و جايگاه آن در منابع ديني مي‌نويسد: «ما از عرفان چه مي‌خواهيم و عرفان از ما چه مطالبه مي‌كند؟ مگر نه اينست كه ما از عرفان رهايي از هرچه غير خداست و رسيدن به خدا، قرار گرفتن در ذيل اسماء جمال و جلال الهي، وجه خدا شدن، متوجه او در همه حال بودن، درد حق و خلق داشتن، عزيز و كريم‌النفس بودن، سير در سماوات، به تفرج باغ وجود پرداختن و از تجلياتش لذت بردن، هرگز از ياد خدا غافل نشدن، به مقام خلفاء و حجت‌هاي الهي عنايت داشتن و آنان را هادي خويشتن جستن و ... را طلب كرده و عرفان نيز از ما انتظار دارد و به حقايق عرفاني، عرفان يافته، صادقانه و مردانه در راه او قدم نهاده، جذب و جلب مناظر منازل سلوك نشده و به مقصد اعلي و غاية‌الغايات نگريستن، التزام به همه فضائل، سجايا و مكارم اخلاقي و ضوابط و قوانين سلوكي داشتن، پيمان محكم با حق بستن و عهد و پيمان نشكستن، دل در گرو خدمت به خلق خدا داشتن و همه چيز داراي رضاي حق و به حساب او انجام دادن و قرض‌الحسنه به خدا دادن و سپرده نزد او گذاشتن و با مردمان به مهرباني و شفقت تعامل داشتن و موضوع و موردي به قصد انجام وظيفه عمل كردن و...».

حال اگر خويشتن را در مطالبات دو سويه و انتظار متقابل «خود و عرفان» قرار دهيم و نيم نگاهي به عاشورا داشته باشيم، خواهيم يافت كه هرچه در پي آنيم و در انتظارش نشسته‌ايم را بايد از بينش‌ها، نگرش‌ها، گرايش‌ها، منش‌ها و روش‌هاي امام حسين(ع) و يارانش در جريان عاشورا بيابيم كه عاشورا داستان همه تاريخ انبيا و ائمه(ع) از بدو تا ختم و از آغاز تا انجام است و اين كه از آدم(ع) تا خاتم(ص) و سپس از علي(ع) تا مهدي(عج) چشم اميد به كربلا، عاشورا، امام حسين(ع) و اصحاب باوفا و باصفايش دوخته بودند و دوخته‌اند، خود برهاني است بر اين كه هرچه در پي آني در عاشوراست.

به عقيده نويسنده، عاشورا يك مكتب تمام عيار و ظهور توحيد و ولايت حقيقي و طي مراحل سلوكي و مقامات معنوي و فتوحات غيبي و در هر زمينه‌اي آموزه‌هاي راه گشا و كارآمد دارد و آينه‌اي است كه قوت و ضعف‌ها، محاسن و معايب و كمالات و نقائص عرفان‌هاي ياد شده و جريان‌هاي صوفيانه و معنويت‌گرا را نيز به خوبي نشان مي‌دهد.

حال چه نيكوست رهسپار سرزمين عاشورا شده، در كاروان عشق و عرفان و قافله معرفت و عبوديت عاشورائيان شويم و در كشتي نجات حسين‌بن علي(ع) سوار شويم و به ساحل مقصود و كعبه آمال برسيم كه آنان نيز به زبان قال و حال مي‌گويند «يك دم بيا بر درگه ما، گر بر كامت نيامد گله كن» پس ابن‌الوقت باشيم و از نفحات عاشورايي بهره‌هاي لازم و كافي را ببريم. 

نوشتار حاضر بيش از آن كه محصول يك كار «پژوهشي» به معناي مصطلح كلمه باشد، نتيجه شوريدگي و شيدايي است و بيش از آن كه از «قال» حكايت كند، از «حال» روايت مي‌كند كه هرچه كمال و زيبايي است، از بركت عاشورا و عاشورائيان و نفحات و عنايات اباعبدالله‌الحسين(ع) كه پدر معرفت و عبوديت الهي است و الگوي جهاد همه‌جانبه و شهادت و اسوه سلوك صائب و صادق و هرچه نقص و زشتي است از ماست.

چاپ نخست كتاب «عرفان عاشورايي» در شمارگان 2000 نسخه، 268 صفحه و بهاي 30000 ريال راهي بازار نشر شد.