منوري در گفت‌وگو با خبرگزاري كتاب ايران (ايبنا) با بيان مطلب فوق افزود: مصالح مورد استفاده حافظ در شعر، همان مصالح مورد استفاده ديگر شاعران است. تكنيكي كه او به كار مي‌گيرد همان تكنيك ديگران است. وزن‌هاي مورد استفاده‌اش، وزن‌هاي معمول شعر فارسي‌اند و غزل هم، قالبي است كه چه پيش و چه پس از او وجود داشته.
نويسنده «قيامت حروف» و سفرنامه «دوباره شهيد شدم»، بر اين نكته تاكيد كرد كه شاعران زيادي تلاش كرده‌اند سبك سرايندگي حافظ را در شعر تقليد كنند، و يادآور شد: علت عدم توفيق اين شاعران در تقليد از زبان و بيان حافظ، آن است كه او با چندان رندي و زيركي متبحرانه‌اي غزل مي‌گويد كه شاعران با هوش متوسط، محال است بتوانند از سبك سرايش‌اش پيروي كنند.
منوري تصريح كرد: به نظر من بهره هوشي حافظ در بين تمام شاعران فارسي‌گوي تاريخ در بالاترين سطح است.
اين استاد دانشگاه فردوسي مشهد در ادامه به استفاده موثر حافظ از صنعت ايهام اشاره كرد و گفت: گاه او يك واژه را در چهار معناي مختلف به كار مي‌گيرد. اين كار از عهده هر شاعري ساخته نيست.
وي در بخش درگيري از سخنانش خاطرنشان كرد: حافظ منتقدترين شاعر زمان خودش بود. او معضلات اجتماعي را مي‌ديد و آنچنان هنرمندانه آنها را مورد نقد قرار مي‌داد كه حتي آنان كه در معرض انتقادش قرار مي‌گرفتند، از سخن او لذت مي‌بردند.
منوري در پايان تاكيد كرد: آن چه شاعر امروز مي‌تواند از حافظ بياموزد، همين نوع نگاه انتقادآميز او نسبت به جامعه پيراموني است. شاعران امروز هم بايد اشكالات و معضلات زمان خود را با تيزبيني حافظ ببينند و به همان ظرافت بيان كنند؛ اگر مي خواهند به جايگاه او دست پيدا كنند.
جمعه ۲۰ مهر ۱۳۸۶ - ۰۸:۲۰
نظر شما