به گزارش خبرگزاری کتاب اریان(ایبنا)، کزازی در این مراسم، با بیان این که "من هم این بخت بلند را نداشته‌ام که از گفتار و آموزه‌های دکتر محمد معین بهره‌مند شوم"، افزود: آشنایی من با او به پاس نوشته‌های او بوده است.

کزازی ادامه داد: بر آنم که در میان همه آن والایی‌ها و شایستگی‌ها که در مردی چون معین توانیم شناخت و یاد کرد، دو ویژگی، بسیار ارزشمند و برجسته است. نخست، همه سویگی و همه رویگی او. 

وی در توضیح این ویژگی گفت: دانشوران کهن کمابیش همه دانش‌های زمان خود را می‌دانستند. ولی با گسترش قلمرو دانش، شاخه شاخه شدگی در این قلمرو پدید آمد و هر کس گوشه‌ای را پذیرفت و در آن پژوهید.

نویسنده «گزارش‌ دشواری‌های دیوان خاقانی» اضافه کرد: فرزانگان پیشین کمابیش از میان رفتند و تبارشان بر افتاد. هر چند ما در این روزگار بر آن شدیم که این پراکندگی آنچنان سودمند نیست. برای نمونه در این اواخر دانش‌های میان رشته‌ای پدید آمده‌اند. 

وی  با بیان این که "معین در کارهای پژوهشی خود بر شیوه کهن پژوهش می‌رفت"، خاطرنشان کرد: او از واپسین فرزانگان دیرین ایران بود، در آن معنایی که گفته آمد. او هم از فرهنگ و ادب کهن ایران و هم از فرهنگ امروز آگاهی داشت. او هم فرهنگ واژگان نوشت، و هم متن‌های کهن ادب پارسی را  ویراست و شکافت.

کزازی با اشاره به این که "آن گسل و دوپارگی که در این روزگار در دیدگاه‌های فرهنگی و آموزشی ما راه یافته، در کار معین نیست"، افزود: فرهنگ ایران فرهنگی یکپارچه است  و هر دم‌اش باعث سرافرازی هر ایرانی آزاده‌ای است. اگر ما آن را به بخش‌های مختلف بخش می‌کنیم، تنها از نگاه روش‌شناسی امروزین دانش است.

وی از دومین ویژگی شخصیتی دکتر معین چنین گفت: او در پیش‌داشت آنچه می‌دانست و آموخته و پژوهیده و به دست آورده بود، کمترین زفتی، تنگ‌چشمی و دریغ نمی‌ورزید. او در آن دانش پهناور و مرزشکن آزادوار که از آن برخوردار بود، بی هیچ دریغ می‌نوشت و برای دیگران به یادگار می‌گذاشت.

عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی در پایان تصریح کرد: هر که بخواهد در روزگار ما با ادب پارسی آشنایی بجوید، از خواندن کتاب‌های روانشاد محمد معین بی‌نیاز نیست. بر آنم که ما باید شیوه و روش او را به کار بندیم. ما باید از آنچه در جهان پیرامون می‌گذرد آگاه باشیم؛ ولی این آشنایی نباید آماج و آرمان ما شود و ما را از چیستی تاریخی خود بگسلد. آن آشنایی زمانی برای ما سودمند است که به یاری آن بتوانیم خویشتن را بهتر بشناسیم، در غیر این صورت آن آشنایی یکسره زیان در زیان است.