به گزارش خبرگزاري كتاب ايران (ايبنا) به نقل از خبرگزاري فرانسه، به گفته وكيل شاكي پرونده، دادگاه بلژيكي روز جمعه 10 فوريه (21 بهمن) پس از چهار سال شكايت بي‌ين ونو امبوتو شهروند كنگويي عليه هرژه را به اتهام به كار بردن افكار نژادپرستانه در داستان «تن‌تن در كنگو» بي‌اساس دانست.
احمد اديم وكيل بي‌ين ونو امبوتو موندوندو به خبرگزاري فرانسه مي‌گويد: اين شكايت بي‌اساس خوانده شد و بر اساس رأي دادگاه رسيدگي اوليه در بروكسل از آنجا كه نيتي تبعيض آميز در كار هرژه ديده نمي‌شود، قانون ضد نژادپرستي بلژيك نيز در اينجا قابل اعمال نيست.
آقاي اديم درباره رأي دادگاه مي‌افزايد: با توجه به فضاي آن دوره، هرژه نمي‌توانست با چنين قصدي به اين كار اقدام كرده باشد.
بي‌ين ونو امبوتو موندوندو شهروندي اهل جمهوري دموكراتيك كنگوست كه طي چهار سال گذشته به دنبال ايجاد منعي قانوني براي فروش داستان «تن‌تن در كنگو»، درج روباني براي هشدار در مورد محتويات اثر يا حداقل مانند آثار انگليسي خواستار افزودن مقدمه‌اي بر كتاب براي شرح فكر مسلط و فضاي حاكم بر دوران انتشار اثر بود.
آقاي موندودو كه در بلژيك زندگي مي‌كند در ملاقاتي حضوري در سال 2011 درباره ماجراي تن‌تن در كنگو گفته بود: «تن‌تن در كنگو» يك داستان مصور نژادپرستانه است كه به دفاع از استعمار و برتري نژاد سفيد بر نژاد سياه مي‌پردازد.
به زعم آلن آميچي ديگر وكيل شاكي گنگويي، هر دو اتهام وارده از سوي دادگاه رد شده‌اند و موكلش نيز اعتراض رسمي‌اش نسبت به رأي دادگاه را اعلام كرده است.
وكلاي پرونده با محكوم كردن شيوه معرفي سياهان در داستان مي‌گويند: خودتان را جاي دختر بچه 7 ساله سياه پوستي كه همراه همكلاسي‌هايش تن‌تن در كنگو را مي‌خواند قرار دهيد. مرد سياه فردي بي‌مصرف، فرمانبر و احمق كه نمي‌تواند فرانسه را به طور صحيح تلفظ كند، معرفي مي‌شود.
از سوي ديگر آلن برمبوم نماينده نشر مولن سار بلژيك و نشر كاسترمن فرانسه، دو صاحب اصلي حقوق تجاري اثر ضمن ابراز رضايت عميق قلبي از رأي دادگاه به خبرگزاري فرانسه مي‌گويد: اين تصميمي سالم و كاملا بر اساس عقل سليم است كه بر اساس آن يك اثر را بايد در زمينه‌اش مد نظر قرار داد و آن را با اطلاعات و كليشه‌هاي موجود در دوران خودش مقايسه كرد.
وكيل اين دو ناشر ماه اكتبر (مهر ماه) در دفاعيه‌اش در دادگاه اعلام كرده بود، سال 1929 زمان نشر دو ماجراي اولي تن‌تن يكي در اتحاد جماهير شوروي و ديگري در كنگو، ژرژ رمي با نام مستعار هرژه تنها 23 سال سن داشت و هرگز بروكسل را هم ترك نكرده بود. بنابراين او كنگو را تنها بر اساس مقاله‌هاي مندرج در مجله‌هاي بورژوايي و محافظه‌كار آن دوران يا روايت‌هاي فرستادگان مذهبي از آن سرزمين مي‌شناخت.
او در همين رابطه مي‌افزايد: آن دوره، دوره مجله نِگر (سياه) ژوزفين بيكر و نمايشگاه استعمار در پاريس بود. هرژه در چنين فضايي مي‌زيست و كارش ناشي از احساسي نژادپرستانه نبود بلكه از يك پدرسالاري مهربانانه نشأت مي‌گرفت.
به رغم همه مشاجرات شكل‌گرفته در سال‌هاي اخير درباره داستان «تن‌تن در كنگو» و حتي حذف آن از فهرست آثار بسياري از كتابخانه‌ها، اين كتاب همچنان در زمره آثار پرفروش مجموعه ماجراهاي تن‌تن قرار دارد.
احمد اديم وكيل بي‌ين ونو امبوتو موندوندو به خبرگزاري فرانسه مي‌گويد: اين شكايت بي‌اساس خوانده شد و بر اساس رأي دادگاه رسيدگي اوليه در بروكسل از آنجا كه نيتي تبعيض آميز در كار هرژه ديده نمي‌شود، قانون ضد نژادپرستي بلژيك نيز در اينجا قابل اعمال نيست.
آقاي اديم درباره رأي دادگاه مي‌افزايد: با توجه به فضاي آن دوره، هرژه نمي‌توانست با چنين قصدي به اين كار اقدام كرده باشد.
بي‌ين ونو امبوتو موندوندو شهروندي اهل جمهوري دموكراتيك كنگوست كه طي چهار سال گذشته به دنبال ايجاد منعي قانوني براي فروش داستان «تن‌تن در كنگو»، درج روباني براي هشدار در مورد محتويات اثر يا حداقل مانند آثار انگليسي خواستار افزودن مقدمه‌اي بر كتاب براي شرح فكر مسلط و فضاي حاكم بر دوران انتشار اثر بود.
آقاي موندودو كه در بلژيك زندگي مي‌كند در ملاقاتي حضوري در سال 2011 درباره ماجراي تن‌تن در كنگو گفته بود: «تن‌تن در كنگو» يك داستان مصور نژادپرستانه است كه به دفاع از استعمار و برتري نژاد سفيد بر نژاد سياه مي‌پردازد.
به زعم آلن آميچي ديگر وكيل شاكي گنگويي، هر دو اتهام وارده از سوي دادگاه رد شده‌اند و موكلش نيز اعتراض رسمي‌اش نسبت به رأي دادگاه را اعلام كرده است.
وكلاي پرونده با محكوم كردن شيوه معرفي سياهان در داستان مي‌گويند: خودتان را جاي دختر بچه 7 ساله سياه پوستي كه همراه همكلاسي‌هايش تن‌تن در كنگو را مي‌خواند قرار دهيد. مرد سياه فردي بي‌مصرف، فرمانبر و احمق كه نمي‌تواند فرانسه را به طور صحيح تلفظ كند، معرفي مي‌شود.
از سوي ديگر آلن برمبوم نماينده نشر مولن سار بلژيك و نشر كاسترمن فرانسه، دو صاحب اصلي حقوق تجاري اثر ضمن ابراز رضايت عميق قلبي از رأي دادگاه به خبرگزاري فرانسه مي‌گويد: اين تصميمي سالم و كاملا بر اساس عقل سليم است كه بر اساس آن يك اثر را بايد در زمينه‌اش مد نظر قرار داد و آن را با اطلاعات و كليشه‌هاي موجود در دوران خودش مقايسه كرد.
وكيل اين دو ناشر ماه اكتبر (مهر ماه) در دفاعيه‌اش در دادگاه اعلام كرده بود، سال 1929 زمان نشر دو ماجراي اولي تن‌تن يكي در اتحاد جماهير شوروي و ديگري در كنگو، ژرژ رمي با نام مستعار هرژه تنها 23 سال سن داشت و هرگز بروكسل را هم ترك نكرده بود. بنابراين او كنگو را تنها بر اساس مقاله‌هاي مندرج در مجله‌هاي بورژوايي و محافظه‌كار آن دوران يا روايت‌هاي فرستادگان مذهبي از آن سرزمين مي‌شناخت.
او در همين رابطه مي‌افزايد: آن دوره، دوره مجله نِگر (سياه) ژوزفين بيكر و نمايشگاه استعمار در پاريس بود. هرژه در چنين فضايي مي‌زيست و كارش ناشي از احساسي نژادپرستانه نبود بلكه از يك پدرسالاري مهربانانه نشأت مي‌گرفت.
به رغم همه مشاجرات شكل‌گرفته در سال‌هاي اخير درباره داستان «تن‌تن در كنگو» و حتي حذف آن از فهرست آثار بسياري از كتابخانه‌ها، اين كتاب همچنان در زمره آثار پرفروش مجموعه ماجراهاي تن‌تن قرار دارد.
نظر شما