شهبازی به خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، گفت: سعدی افشار هستی تئاتر ایران بوده است، اما متاسفانه ما در دوران حیات این چهره‌ها هیچ توجهی به آن‌ها نداشته و تنها زمانی که خبر درگذشت این عزیزان می‌رسد، متوجه می‌شویم که باید برای آن‌ها مراسم بزرگداشت می‌گرفتیم. 

وی افزود: ضرب‌المثلی وجود دارد که می‌گوید: «لوطی زنده را عشق است.» در گذشته‌های نه چندان دور  بیشتر احترام پیشکسوت را رعایت می‌کردیم، اما مشکلات زندگی در این روزها ما را نسبت به همه چیز بی‌تفاوت کرده است. 

این پژوهشگر همچنین در پاسخ به این سوال که «هنر نمایشی سیاه‌بازی پس از سعدی افشار چه سرنوشتی پیدا می‌کند؟» گفت: سعدی افشار آخرین نسل این هنر ارزنده نمایشی است. سیاه‌بازی در دوره حاضر آخرین نفس‌هایش را می‌کشید که با رفتن سعدی افشار این هنر نیز به مرگ خود نزدیک می‌شود و به زودی می‌میرد. متاسفانه این حقیقتی انکارناپذیر است. 

شهبازی در ادامه با اشاره به فعالیت‌های هنری سعدی افشار و دیگر هنرمندان نمایش سیاه بازی گفت: خود من از زمان کودکی‌ام در چند نوبت شاهد هنرنمایی این هنرمند بزرگ ایران در مراسم‌های عروسی جنوب شهر بودم. این عزیزان با اندک دستمزد در مراسم‌های شادی دل مردم را شاد می‌کردند. 

شهبازی گفت: فقدان سعدی افشار، فقدان نمایش ایرانی است و ما به سوگاش نشسته و برایش طلب مغفرت و آمرزش می‌کنیم. 

این مدرس نمایش ایرانی در دانشکده‌های تئاتری کشور، در ادامه در پاسخ به سوالی مبنی بر این‌که «کتاب‌های پژوهشی درباره سعدی افشار و هنر نمایشی سیاه‌بازی را چگونه ارزیابی می‌کنید؟» گفت: معمولا در کشور ما هنرهایی که نفس‌های آخر را می‌کشند، بیشتر مورد بی‌مهری قرار می‌گیرند و هنر نمایشی سیاه بازی نیز از این قاعده مستثنی نیست. 

مولف کتاب «تئاتر ایران در گذر زمان» در ادامه با انتقاد از روند نامناسب پژوهش در ایران گفت: واضح است که ما در دیگر حوزه‌های علوم مختلف در ایران، حتی در حوزه‌های مهم و استراتژیک هم پژوهش به معنای درست کلمه نداریم.

وی افزود: سعدی افشار و هنرمندانی از این دست با چهره دود‌زده مردم را در سخت‌ترین و ناشادترین لحظات زندگی مردم می‌خنداندند. این چهره دودزده منشا بیماری‌های بسیاری برای خود آنان بود، چرا که ناچار بودند، چوب پنبه را بسوزانند و از دوده آن استفاده کنند و این برای پوست صورت آن‌ها خطرات بسیاری داشت. 

شهبازی در پایان گفت: سعدی افشار با دلی‌شکسته از میان ما رفت. مسوولان فرهنگی دل این هنرمند را شکستند، چندبار قول تامین زندگی و هزینه‌های او را دادند، اما به وعده خود عمل نکردند. 

سعدی افشار، با نام کامل سعدالله زحمت‌خواه، تنها بازمانده از نسل هنرمندان نمایش سنتی سیاه‌بازی و تخت حوضی، ظهر جمعه، 30 فروردین، پس از تحمل یک دوره بیماری سخت در منزل شخصی خود درگذشت. 

مراسم تشییع پیکر این هنرمند فردا، 9 صبح، از مقابل تالار وحدت به سمت قطعه هنرمندان بهشت زهرا برگزار می‌‌شود. 

کتاب «عالیجناب سیاه» تنها کتابی که به زندگی و آثار این هنرمند فقید می‌پردازد، تابستان گذشته (1391) به کوشش لاله عالم از سوی نشر پوینده منتشر شد. کاظم شهبازی در جلسه نقد و بررسی این کتاب که پنجم شهریور 1391 در سرای اهل قلم برگزار شد، به عنوان منتقد حضور داشت. 

کاظم شهبازی در دانشکده سینما و تئاتر دانشگاه هنر و همچنین دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز تدریس می‌کند.

با پژوهش شهبازی کتاب «تئاتر ایران در گذر زمان» منتشر شده است. شهبازی همچنین کتابی پژوهشی درباره زندگی و آثار بهمن فرسی را در دست انتشار دارد.