به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، مراسم اختتامیه نخستین جشنواره زنده‌یاد بدیع‌الزمان فروزانفر عصر دیروز 12 آذر با حضور و سخنرانی مهدی محقق، میرجلال الدین کزازی، توفیق سبحانی، حسن بلخاری، غلامحسین مراقبی، سخنگو و عضو هیات امنای بنیاد فروزانفر، احسان آقایی، مدیر موزه هنرهای معاصر تهران، امیر عبدالحسینی، مدیر موزه امام علی (ع) و جمعی از هنرمندان هنرهای تجسمی چون بهرام کلهرنیا، رضا بانکیز و ابراهیم جعفری در سالن اجتماعات و سینماتک موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد. 

مهدی محقق، استاد پیشکسوت ادبیات و از شاگردان زنده‌یاد بدیع‌الزمان فروزانفر در این مراسم گفت: یکی از یادگاری‌های مهم استاد فروزانفر معرفی کردن ادبیات فارسی به عنوان یک علم به جهانیان بود. تا پیش از استاد متون مهم ادبیات و فلسفه ایران را مستشرقان تصحیح و منتشر کردند، اما حضور استاد باعث شد تا دانشگاه تهران به عنوان یک قطب مهم ادبیات دربیاید. 

وی افزود: پس از شروع مدیریت و فعالیت‌های علمی استاد در دانشکده ادبیات، بسیاری از بزرگان ادب و فلسفه جهان ذوق و علاقه داشتند به ایران بیایند. از این جمله می‌توانم به فریتیس مایر، فرهیخته سوییسی، که به ایران آمد تا از استاد درس بگیرد، هانری کربن، فرانسوی، عبدالرحمن بدوی، مصری و پروفسور توشیهیکو ایزوتسو اشاره کنم. 

محقق در ادامه با اشاره به این نکته که زنده‌یاد فروزانفر دانشکده ادبیات دانشگاه تهران را به عنوان یک قطب علمی استوار به جهانیان معرفی کرد، گفت: چه بسیار دانشجویانی بودند که در زمان مدیریت استاد رشته‌هایی چون پزشکی را رها کردند و برای ادامه تحصیل به دانشکده ادبیات آمدند. از میان این دسته دانشجویان بهاالدین خرمشاهی اکنون به عنوان یک محقق و مدرس برجسته ادبیات در جامعه علمی کشور می‌درخشد. 

این مدرس و محقق ادبیات در ادامه به عطش دانستن در وجود زنده‌یاد فروزانفر اشاره کرد و گفت: فروزانفر همیشه خود را دانشجو می‌دانست و حتی زمانی که به مرحله استادی رسید، بازهم خود را از فراگرفتن علم کنار نکشید. او در زمان مدیریتش بر دانشکده معقول و منقول، در محضر علامه میرزاطاهر تنکابنی، کتاب «شفا» و «قانون» ابن‌سینا را می‌خواند. 

محقق همچنین به دانش‌ فروزانفر اشاره کرد: استاد فروزانفر در زبان عربی نیز بسیار داناتر از همه عربی‌دان‌های ایران بود و این مساله را خود من آزموده بودم. او همچنین کتابشناس قهاری نیز به شمار می‌رفت و کتاب‌هایی را به ما معرفی می‌کرد که حتی اسمی از آن‌ها نیز به گوشمان نخورده بود. 

وی در پایان گفت: یکی از سفارشات مهم استاد به شاگردان و دانشجویانش احیای آثار و متون ادبی گذشته بود. 

میرجلال‌الدین کزازی از مدرسان پیشکسوت ادبیات در دانشگاه‌ها نیز در این مراسم گفت: من سعادت آن را نداشتم از محضر استاد فروزانفر بهره بگیرم. فروزانفر از سوختگان بود و ارج و ارزش والای او به سوختگی‌اش باز می‌گشت. 

وی افزود: آن گرما و شراری که در جان فروزانفر بود، پس از چند دهه اکنون در جان شاگردان و شاگردان این شاگردان شعله می‌کشد. اگر فروزانفر را همپایه و همتراز مولانا بدانید به مولانا ستم روا نداشتید چون مولانا خورشیدی است که هرگز پس هیچ ابری نمی‌ماند، بلکه بر فروزانفر که ستمکار بوده‌اید. مولانا با خامان حتی با پختگان کاری ندارد او مرد میدان سوختگی است اگر سوخته‌اید، می‌توانید دست در دامان مولانا بزنید. 

همچنین توفیق سبحانی، یکی دیگر از سخنرانان این مراسم درباره عظمت فکری فروزانفر گفت: استاد مهدی دامغانی در جلسه‌ای بیان کرد که آسمان دانشگاه تهران هنوز بر استاد بدیع‌الزمان فروزانفر سایه نینداخته است. 

وی افزود: من این آرزو را مدام در دل خود دارم که ای کاش استادانی چون دکتر انوری، دکتر شفیعی کدکنی، استاد بهاالدین خرمشاهی، دکتر محقق و دیگر بزرگانی که محضر استاد را درک کرده‌اند، خاطراتی را که از ایشان دارند، با قلم ساحر خود بنگارند، تا نام و روش علمی استاد باقی بماند. 

غلامحسین مراقبی، مدرس و مصحح متون ادبی، عضو هیات امنای بنیاد فروزانفر و سخنگوی این بنیاد نیز در این مراسم گفت: ما این جشنواره و این جایزه را بدون وابستگی به ارگانی دولتی، راه‌اندازی کردیم، چرا که اعتقاد داریم باید نام بزرگان ادب این مرز و بوم زنده نگه داشته شود. 

وی افزود: همچنین این بنیاد نیاز ضروری دید تا آثار استاد را با چاپ منقح و تازه منتشر کند و در اختیار دانشجویان و محققان قرار دهد، چراکه سال‌هاست سودجویانی آثار استاد را بودن اجازه از بازماندگان ایشان کپی کرده و با کیفیت نازل اما بهایی گزاف به دانشجویان عرضه می‌کنند. 

مراقبی همچنین اظهار کرد: اعضای هیات امنای بنیاد بدیع‌الزمان اعتقاد دارند که در این بنیاد باید ادبیات با هنر پیوند برقرار کند، بنابراین تصمیم گرفتیم تا پنج جایزه در سال در موضوعات هنرهای نمایشی، نقاشی،مجسمه سازی و رشته‌های مربوطه دیگر، به برگزیدگان جایزه بدیع الزمان هدا کنیم که در ادامه یک یاریگر نیک دست ما را گرفت و ما توانستیم این پنج جایزه را به 22 جایزه برسانیم.