كاكايي در گفت‌وگو با خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا) با بيان اين كه مسايل اجتماعي محدود به دوره‌هاي اجتماعي اند، گفت: با تغيير بستر كه همين شرايط اجتماعي است، هيچ دليلي ندارد شعر و ادبي كه برآمده از همين بسترهاست، ادامه پيدا كند.
وي ادامه داد: با اين حال مدعي‌ام كه فراورده‌هاي ادبي دهه‌هاي 70 و 80 ريشه‌اي عميق در دست‌آوردهاي ادبي دهه 60 دارند. همان‌طوركه شعر دهه 60 ريشه در دست‌آوردهاي شعر دهه‌هاي 40 و 50 داشت.
دبير شانزدهمين كنگره شعر دفاع مقدس با اشاره به اين كه شعر انقلابي دهه 60 شعر دهه‌هاي گذشته را نفي نكرد، يادآور شد: مشخص است كه راه رفته را دوباره نبايد و نمي‌توان رفت. راهي كه شعر انقلاب در دهه 60 طي كرد، راهي نيست كه دوباره طي شود.
وي تاكيد كرد: از شاعران مطرح شعر دهه 60، هيچ شاعري در دهه‌هاي 70 و 80 دوباره و با همان مضمون‌ها شعر نگفت.
كاكايي به بخشي از كتاب «شعر و شاعري» محمد حقوقي اشاره كرد و افزود: او در بخشي از اين كتاب نوشته است "چون تحولات اجتماعي فروكش كند، شاعران اجتماعي هم ريزش مي‌كنند". اين اتفاقي بود كه براي شعر اجتماعي دهه 60 رخ داد. در نتيجه طلايه‌داران غزل دهه 60، كه بر پايه تحولات اجتماعي آن دهه شعر مي‌گفتند، با گذشتن از آن مقطع، ريزش كردند و بسياري از آنها به حاشيه رفتند.
وي خاطرنشان كرد: تنها گروه كوچكي از اين شاعران با حفظ ويژگي‌هاي اخلاقي و ادامه شعر اخلاق‌گراي دهه 60، توانستند در دهه‌هاي بعد با مضامين ديگر، به سرايش شعر بپردازند.
كاكايي يكي از بهترين شاعران اين گروه را قيصر امين‌پور دانست و يادآور شد: قيصر توانست با ادامه آفرينش‌هاي ادبي خود، نماينده چندين نسل از شاعران پس از انقلاب باشد. به طوري كه بسياري از شاعران دهه‌هاي 60، 70 و 80 او را اسوه خود مي‌دانستند.
وي در پايان اظهار داشت: شاعر بايد با درك زمان، متناسب با شرايط و مسائل تاريخي سخن بگويد. قيصر از شاعراني بود كه با درك صحيح از اين شرايط و حفظ آرمان‌هاي شعر انقلاب در دهه 60، موفق به ادامه راه خود به عنوان شاعري برآمده از انقلاب شد. ولي او به خوبي متوجه بود كه مضامين شعر انقلاب در دهه 60، ديگر پاسخگوي مسائل تازه دهه‌هاي 70 و 80 نيستند.
پنجشنبه ۹ خرداد ۱۳۸۷ - ۱۲:۵۴
نظر شما