هرمز علیپور در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، اظهار کرد: امثال با دو گزیده اشعار در نمایشگاه حضور دارم که شعرهای یکی از این گزیده‌ها توسط خودم انتخاب و از سوی انتشارات مروارید عرضه شده است و دیگری توسط دوست خوبم حسین صفا که بی‌شک یکی از بهترین غزلسراهای معاصر است، انتخاب و از سوی نشر نیماژ منتشر شده است.
 
وی ادامه داد:‌ من از حسین صفا، بهاالدین مرشدی و محسن بوالحسنی به دلیل زحماتی که برای این اثر کشیده‌اند، تشکر می‌کنم؛ چراکه وقتی کتاب را دیدم به شدت لذت بردم. یک خبر هم در همین مصاحبه به شما می‌دهم و آن این است که کلیات اشعار من در خردادماه در سه جلد از سوی انتشارات افراز منتشر خواهد شد که من از این بابت بسیار خوشحال هستم.
 
این شاعر پیشکسوت با اشاره به استقبال مخاطبان از کتاب‌های شعر در نمایشگاه گفت: نظرات درباره استقبال از کتاب‌های شعر متفاوت است؛ اما به نظر من شاعرانی که شناخته شده هستند، آثارشان با استقبال خوب مواجه می‌شود. برای مثال روز سه‌شنبه من در غرفه مروارید حضور داشتم و خوشبختانه استقبال بسیار خوب بود. باور کنید مشکل اصلی پخش آثار است و اگر کتاب به خوبی پخش شود، کتاب شاعران مطرح خریده می‌َشود.
 
وی ادامه داد: خریدهای فرهنگی چیزی جدا از شرایط اجتماعی نیست و اگر می‌بینید که مردم کتاب کم می‌خرند، به دلیل شرایط بد اقتصادی است. متاسفانه در جامعه ما مطالعه به‌جای آنکه یک وظیفه محسوب شود، یک فضیلت تلقی می‌شود و به همین دلایل فکر نمی‌کنم که جوانان امروز، مانند نسل ما خیلی پیگیر و روی اصول مطالعه کنند.

علیپور با گلایه از شیوه‌های مطالعاتی جوانان اظهار کرد: در دوره فعلی جوانان یک روز به دنبال مطالعه کتاب‌های فلسفه می‌روند، فردا جامعه‌شناسی می‌‌خوانند و چندی بعد سری به آثار تاریخی می‌زنند. چنین شیوه‌ای باعث می‌شود تا زود قانع و دچار توهم شوند. این افراد با مطالعه چند کتاب دچار خودشاعربینی و خودبزرگ‌بینی می‌شوند.

وی افزود: به اعتقاد من بی‌سوادی بد دردی است؛ اینکه یک نفر در  25سالگی هم فتوای فلسفی،‌ هم جامعه‌شناسی، هم سیاسی و هم ادبی بدهد. من حدود 72 سال دارم و بیش از 50 سال است که شعر می‌گویم و از 14 سالگی مطالعه داشته‌ام اما امروز عطش خواندن در من بیشتر از نوشتن است و هر لحظه که از عمرم می گذرد حسرت می‌خورم که چرا برخی کتاب‌ها را نتوانسته‌ام بخوانم. البته این در شرایطی است که من از هر فرصتی برای مطالعه استفاده کرده‌ام و تفریح من کتاب خواندن بوده است.
 
این شاعر با اشاره به نگاهش به وضعیت شعر امروز اظهار کرد: حقیقتا اگر شکسته‌نفسی و اغراق تلقی نشود، به دلیل آنکه شعر برایم نقشی اساسی در تحمل زندگی داشته است، برخلاف برخی دوستان که حتی در سن بالا از یک مصاحبه یا گفت‌وگو خوشحال می‌شوند، دیدگاهم نسبت به شعر و ادبیات متفاوت است. به‌عنوان کسی که بیش از 40 سال کار معلمی کرده است، می‌گویم که جهان به قدری که به انسان نیاز دارد به شاعر نیاز ندارد و همدلی از همزبانی خوش‌تر است.

علیپور در پایان گفت:‌ من پنجاه سال زحمت کشیده‌ام، ‌جزو گروهی نبودم و به هیچکسی باج ندادم، من کار کردم و خوشحالم که امروز شعرم مخاطب دارد. با این حال از اینکه می‌بینم برخی از شاعران که قبلا به عنوان دوست به آنها نگاه می‌کردم (اما امروز فقط به‌عنوان یک آدم آنها را در مقابلم می‌بینم) انقدر تغییر کرده‌اند، تعجب می‌کنم. نمی‌فهمم که چرا این افراد در سن بالا آنقدر حریص شده‌اند و در مواردی مانند سال تولد، محل تولد و مسائل دیگر دست می‌برند و این بدبختی یک شاعر است که در 80 سالگی خجالت می‌کشد که بگوید در فلان روستا متولد شده است.