وی افزود: درویشیان از همان ابتدا قدر و فهم مخاطبانش را در نظر می‌گرفت و احترام خوانندگان را حفظ می‌کرد. خوانندگان او از همان ابتدا در دسته مشخصی قرار می‌گرفتند و درویشیان قلم خود را در تمام سال‌هایی که می‌نوشت وقف همین مساله کرد که به قدر فهم مخاطبانش بنویسد و موضوعاتی که برای نوشتن انتخاب می‌کرد جنبه عام داشت. نویسندگانی مانند من، گلشیری و دولت آبادی بیشتر به ساختار داستان توجه داریم و توجه ما بیشتر به خود نوشته است تا مخاطب. اما درویشیان اینگونه نبود.
جمال میرصادقی
نویسنده «ادبیات داستانی» در ادامه عنوان کرد: من اعتبار و سطح هنری درویشیان را زیر سوال نمی‌برم و این دسته بندی شامل تمام نویسندگان دنیا می‌شود. آثار درویشیان به لحاظ معنایی و ساختاری دارای اعتبار است. عام بودن داستان های او وجه تمایز او با دیگر نویسندگانی چون من است که اختصاصی‌تر می‌نویسیم.
نویسنده «عناصر داستان» درباره نثر درویشیان عنوان کرد: نثر جزو تکنیک است. درویشیان سعی داشت تا حد ممکن ساده بنویسد. نویسنده‌ای مانند گلشیری تمرکزش بر به کار بردن صناعت در نثر بود و نویسنده‌ای مانند من سعی می‌کند در عین ساده بودن نثر صادقی داشته باشد.
ما دو نوع نثر داریم، نثر گفتاری و نثر نوشتاری. نمونه موفق نثر گفتاری نثر آل‌احمد است-دلیل ماندگاری آل‌احمد نثر خاصش است- آن هم نه به لحاظ محتوایی بلکه به لحاظ ساختاری. آل‌احمد آنطوری حرف می‌زند که مردم حرف می‌زنند و طوری می‌نویسد که اگر جایی در پشت پرده‌ای بنشینی و داستان‌هایش را بلند بخوانی، همه فکر می‌کنند که برایشان حرف می‌زنی. نوع دیگر نثر نوشتاری مانند نثر ابراهیم گلستان است که به شعر نزدیک است و آهنگ و وزن شیرینی دارد که جنبه خاص دارد و نثری ادبی است.
این مدرس داستان‌نویسی در انتها افزود: درویشیان نثر گفتاری را برای نوشتن انتخاب می‌کرد و سعی می‌کرد نثری به کار ببرد که قابل فهم برای عامه باشد. درویشیان سعی می‌کرد از ادبی نوشتن و شیوه نوشتاری نوشتن پرهیز کند چون مخاطب او عامه مردم بودند.
نظر شما