خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در قم- ابراهیم اکبری دیزگاه: وقتی کتاب کوچک اما پر مغز «صد میدان» از خواجه عبدالله انصاری را می‌خواندم، غبطه می‌خوردم به حال و وضع انسانِ ایرانی در قرونِ چهارم و پنجم و به خصوص ششم. اینکه چقدر عهد و رابطه‌اش با خدا شفاف و مشخص است و چقدر فاصله‌اش با او معین و دقیق، و حرکت به سمتش پُر نشان و پُر آیه. خواجه عبدالله انصاری در «صدمیدان» و «منازل السائرین» با این پیش فرض مشخص انسانِ عهد خود را راهنمایی می‌کند. یعنی اینکه توی سالک اگر این صد میدان یا صد منزل را با نقشه سیر کنی حتماً خواهی «رسید». دریغا در این روزگار عهد و فاصله و رابطه چقدر سست و مه آلود است چقدر مسیر بی نشان و کم آیه!
«چرا ترس از مرگ و مویه بر آن» مهاتما گاندی: این کتاب گزیده‌ای از حرف‌هایِ گاندی است درباب مرگ. او در کتاب مدام از هم کیشان و اطرافیانِ خود گِله می کند؛ چرا از مرگ می ترسند؟ برای فقدان عزیزان خود این‌قدر جزع و فزع می‌کنند. آخر گاندی مرگ را به مثابه کندنِ لباس کهنه و مندرس می‌داند تا زمینه‌ای فراهم شود برای پوشیدنِ لباس نو. از این حیرت می‌کند که چرا انسان‌ها این‌قدر هراس دارند از لباسِ نو! از تعویض کردنِ لباس! چرا انسان‌ها این‌قدر انس پیدا می‌کنند به لباسِ کهنه؟
«فلسفه و آینده نگری» رضا داوری اردکانی: داوری اردکانی از معدود متفکرانی است که در صد سالِ اخیر به ما ایرانی ها «راهِ تفکر » را نشان داده است و من کمتر کسی را مثل او دیده‌ام که همه آثارش پر از شور، درد و شیدایی باشد و مدام جانِ خواننده را با پرسش هایِ تیز و سرد، گرما بخشد.
اکنون بهترین و مناسب ترین مسیر برای انسانِ صاحب اراده ایرانی برای بیرون آمدن از ورطه غفلت، انس پیدا کردن با آثارِ داوری است. داوری شاید چیز زیادی به اطلاعاتِ فلسفی شما اضافه نکند اما می‌تواند زمینه‌ی جنبیدن و حرکت کردن و حتی پرواز کردنِ عقل شما را فراهم کند. انسِ با زبانِ داوری انسِ با تفکر است و سکنی گزیدن در خانه وجود.
«باد زن ها را می برد» حسن محمودی: در کتاب «باد زن ها را می برد» چند داستان بسیار درخشان وجود دارد که خواننده را حسابی به شعف وا می‌دارد! مخصوصا آخرین داستانش که نام مجموعه از آن گرفته شده است. این داستان‌ها نشان می‌دهد محمودی هم شفاف می‌اندیشد هم راحت روایت می کند! البته داستان‌های متوسطی هم در کنار آن داستان های قوی جای گرفته است که کاش حسن محمودی آن‌ها را در مجموعه نمی‌آورد. به نظرم داستان‌های متوسط مال دوران جوانی نویسنده است. در هر حال کارِ حسن محمودی خواندنی است. هم این کتابش هم روضه نوحش!
«کتاب سیاه» اورهان پاموک: همیشه برایم سوال بود که چه چیزی باعث می‌شود یک کتاب مهم و خواندنی و باشکوه باشد و خیلی از متن‌ها علی‌رغم اینکه بلحاظ فرمی و زبانی غنی بودند ولی نمی‌توانستند برای من دغدغه‌ای ایجاد کنند و بیشتر سرگرمم می‌کنند. از این رهگذر به نظرم هر متنی به پرسش‌های بنیادینِ انسان، درست و هوشمندانه پرداخته باشد می‌تواند متنِ اصیل قلمداد شود و فرقِ متن جدی و متن زرد دقیقا همین جاست.
اورهان پاموک دقیقا سراغ پرسش‌های بنیادین درباره انسان و هستی (یعنی انسان چه جور موجودی است و عالم چه‌گونه جایی) می‌رود و پرداختن به پرسش‌ها به خواننده کمک می‌کند خود و جهان خود را بکاود و از این کاوش‌های اصیل لذت ببرد.
«آلوت» امیر خداوردی: «آلوت» روایتی منسجم و متفکرانه از تحجر و خشونت دینی است که ریشه‌های این مصیبت را در خاورمیانه می‌کاود و افشا می‌کند.
خداوردی در این کتاب ارجمند با تیزبینی خاصی زوایا و مرایای اندیشه و رفتارِ داعشی را با عینیت و تشخصِ مثالِ زدنی روایت می‌کند که به باور من هنوز در زبان فارسی کسی با این قوت و قدرت به این نوع زیست و رفتارِ خشونت آمیز و متحجرانه و غیر انسانی نپرداخته است.
سه‌شنبه ۵ فروردین ۱۳۹۹ - ۱۳:۳۳
نظرات