مهدی میرزارسول‌زاده، پژوهشگر ادبی و شاعر اردبیلی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در اردبیل، درباره گرایش خود به این شاخه ادبی تصریح کرد: سرایش شعر با سایر ژانرها و انواع ادبی تفاوت عمده و اساسی دارد؛ این روح شاعر است که موضوع را انتخاب و به شاعر دیکته می‌کند و درواقع ضمیر ناخودآگاه به ضمیر خودآگاه او اعلام می‌دارد.
وی در این باره که نقش ادبیات در روزگار کنونی چه می‌تواند باشد، بیان کرد: کرونا نشان داد وقتی انسان به خانه خویش پناه می‌آورد، هنر و ادبیات می‌تواند نقش یک همنشین خوب را برای وی ایفا کند و یار دیرینه خود، کتاب را که در هیاهوهای اجتماعی از یاد رفته بود، به جایگاه رفیع خودش باز آورد.
میرزارسول‌زاده در پاسخ به اینکه برخی معتقدند «در شرایطی که اغلب مردم درگیر دو دو تا چهار تای زندگی هستند، چطور می‌شود سراغ شعر و داستان رفت؟» گفت: این «برخی» همواره بوده‌اند و خواهند بود. دو دو تا چهار تا در ادبیات و به‌ویژه در شعر و داستان وجود ندارد. دو دو تا در ادبیات گاهی مساوی هزاران هزار است و گاهی مساوی هیچ. بنابراین نگاهی چنین ماتریالیستی به شعر و ادبیات نگاهی نیست که راه به جایی ببرد. عالَمِ هنر، ریاضیاتِ خاصِ خود را دارد که با سایر عوالم سازگار نیست.
شاعر «بانگینه در سرود» افزود: وقتی شما پول داشته باشید و بتوانید با خیالی آسوده هر چه را به ذهنتان رسیده، چاپ و نشر کنید بدون اینکه آثار کلاسیک جهان را خوانده باشید و نام نویسندگان بزرگ جهان را بدانید؛ وقتی شما سرمایه کافی برای ساخت آهنگ و ارائه آلبوم داشته باشید؛ وقتی بتوانید کنسرت برگزار کنید بدون اینکه نام نت‌های موسیقی را به ترتیب بدانید، نتیجه می‌شود همین وضعیت فرهنگ و هنر که الان هست. این وضعیت دور از انتظار نبوده و نیست.
پژوهشگر مرکز پژوهش‌های فرهنگی آذربایجان دانشگاه محقق اردبیلی که «حرف نخستین» و «خیال نام کوچک توست» را نیز در کارنامه ادبی خود دارد، ادامه داد: کار هنری نباید فدای مخاطب‌پسندی شود. نشان دادن فضاهای آلوده در این آثار، استفاده از ادبیات کوچه‌بازاری و ... کار درستی نیست و هنر را به ابتذال سوق می‌دهد.
میرزارسول‌زاده اضافه کرد: شاید برخی بگویند اینها واقعیت‌های اجتماعی است، اما به نظر من اگر قرار باشد واقعیت‌های اجتماعی را به صورت عریان نشان دهیم، چه نیازی به هنر داریم؟ یک چهارپایه می‌گذاریم دم در و به کوچه و خیابان نگاه می‌کنیم؛ می‌رویم می‌نشینیم در دادگاه خانواده که جلوه‌گاه واقعیات تلخ اجتماعی است یا می‌رویم و در کمپ‌های ترک اعتیاد اتراق می‌کنیم و ...!
وی که چندی پیش مجموعه شعر «فال و فنجان دروغ می‌گویند» را به مدافعان سلامت تقدیم کرد، گفت: هنر باید سازنده باشد نه مخرب؛ حتی زشتی‌ها را هم باید به زیبایی تمام نشان دهد؛ نه اینکه زشتی را زشت نشان دهد و البته این به معنی زیبا جلوه دادن زشتی‌ها نیست، بلکه منظورم پرداخت هنری و دیدگاه زیبایی‌شناسانه است.
وی در این باره که نقش ادبیات در روزگار کنونی چه می‌تواند باشد، بیان کرد: کرونا نشان داد وقتی انسان به خانه خویش پناه می‌آورد، هنر و ادبیات می‌تواند نقش یک همنشین خوب را برای وی ایفا کند و یار دیرینه خود، کتاب را که در هیاهوهای اجتماعی از یاد رفته بود، به جایگاه رفیع خودش باز آورد.
میرزارسول‌زاده در پاسخ به اینکه برخی معتقدند «در شرایطی که اغلب مردم درگیر دو دو تا چهار تای زندگی هستند، چطور می‌شود سراغ شعر و داستان رفت؟» گفت: این «برخی» همواره بوده‌اند و خواهند بود. دو دو تا چهار تا در ادبیات و به‌ویژه در شعر و داستان وجود ندارد. دو دو تا در ادبیات گاهی مساوی هزاران هزار است و گاهی مساوی هیچ. بنابراین نگاهی چنین ماتریالیستی به شعر و ادبیات نگاهی نیست که راه به جایی ببرد. عالَمِ هنر، ریاضیاتِ خاصِ خود را دارد که با سایر عوالم سازگار نیست.
شاعر «بانگینه در سرود» افزود: وقتی شما پول داشته باشید و بتوانید با خیالی آسوده هر چه را به ذهنتان رسیده، چاپ و نشر کنید بدون اینکه آثار کلاسیک جهان را خوانده باشید و نام نویسندگان بزرگ جهان را بدانید؛ وقتی شما سرمایه کافی برای ساخت آهنگ و ارائه آلبوم داشته باشید؛ وقتی بتوانید کنسرت برگزار کنید بدون اینکه نام نت‌های موسیقی را به ترتیب بدانید، نتیجه می‌شود همین وضعیت فرهنگ و هنر که الان هست. این وضعیت دور از انتظار نبوده و نیست.
پژوهشگر مرکز پژوهش‌های فرهنگی آذربایجان دانشگاه محقق اردبیلی که «حرف نخستین» و «خیال نام کوچک توست» را نیز در کارنامه ادبی خود دارد، ادامه داد: کار هنری نباید فدای مخاطب‌پسندی شود. نشان دادن فضاهای آلوده در این آثار، استفاده از ادبیات کوچه‌بازاری و ... کار درستی نیست و هنر را به ابتذال سوق می‌دهد.
میرزارسول‌زاده اضافه کرد: شاید برخی بگویند اینها واقعیت‌های اجتماعی است، اما به نظر من اگر قرار باشد واقعیت‌های اجتماعی را به صورت عریان نشان دهیم، چه نیازی به هنر داریم؟ یک چهارپایه می‌گذاریم دم در و به کوچه و خیابان نگاه می‌کنیم؛ می‌رویم می‌نشینیم در دادگاه خانواده که جلوه‌گاه واقعیات تلخ اجتماعی است یا می‌رویم و در کمپ‌های ترک اعتیاد اتراق می‌کنیم و ...!
وی که چندی پیش مجموعه شعر «فال و فنجان دروغ می‌گویند» را به مدافعان سلامت تقدیم کرد، گفت: هنر باید سازنده باشد نه مخرب؛ حتی زشتی‌ها را هم باید به زیبایی تمام نشان دهد؛ نه اینکه زشتی را زشت نشان دهد و البته این به معنی زیبا جلوه دادن زشتی‌ها نیست، بلکه منظورم پرداخت هنری و دیدگاه زیبایی‌شناسانه است.
نظر شما