محمدکاظم کاظمی، شاعر و ادیب افغانستانی درباره جمیله کراماتی، در صفحه اینستاگرامش نوشت: «از شاعرانی بود که در دهه طلایی هفتاد، در سنین دانش‌آموزی به جریان‌های شعری مشهد پیوست و از بهترین‌های نسل خویش بود. نام او از آن زمان تاکنون با نام راضیه رجایی، مرضیه موفق و زهرا محدثی گره خورده‌است. چند سال از جلسات شعر مشهد فاصله گرفته بود و البته با مطبوعات، ازجمله روزنامه شهرآرا همکاری داشت. ولی از حوالی اواسط دهه نود، دوباره شاهد فعالیت او بودیم با گام‌های جدیدی که در شعر نیز برداشته بود.
از حوالی سال ۱۳۹۸ در گروه شعر حوزه هنری مشهد، مسئولیت یافت و از آن هنگام پیگیری همه امور جلسات نقد کتاب ما با او بود و چقدر هم خوب و با نظم و جدیت کار می‌کرد. در همین زمان، از اعضای ثابت جلسه شعر امین نیز بود، در کنار یار دیرین خویش راضیه رجایی.
در چند ماه اخیر، خبرهای بدی از کسالت او می‌شنیدیم. در آخرین جلسه نقد کتاب ماه، درست همزمان با جلسه در اتاق عمل بود. بیماری خوفناک سرطان، او را ذره‌ذره در خود فرو برد.
باورناپذیر است، ولی حقیقتی است تلخ، خبر درگذشت جمیله کراماتی. روحش شاد.»
در ادامه یکی از اشعار مرحوم جمیله کراماتی را می‌خوانیم:از حوالی سال ۱۳۹۸ در گروه شعر حوزه هنری مشهد، مسئولیت یافت و از آن هنگام پیگیری همه امور جلسات نقد کتاب ما با او بود و چقدر هم خوب و با نظم و جدیت کار می‌کرد. در همین زمان، از اعضای ثابت جلسه شعر امین نیز بود، در کنار یار دیرین خویش راضیه رجایی.
در چند ماه اخیر، خبرهای بدی از کسالت او می‌شنیدیم. در آخرین جلسه نقد کتاب ماه، درست همزمان با جلسه در اتاق عمل بود. بیماری خوفناک سرطان، او را ذره‌ذره در خود فرو برد.
باورناپذیر است، ولی حقیقتی است تلخ، خبر درگذشت جمیله کراماتی. روحش شاد.»
دلم گرفته چگونه تو را صدا نکنم
غریب و غمزده باشم رضا رضا نکنم
غریب و غمزده باشم میان صحن و سرا
دلم کبوتر پربسته را رها نکنم
شکسته‌های دلم را چگونه همسایه
روانه‌ی حرم و گنبد طلا نکنم
به شکوه با گله گفتم نگاه کن گفتی:
به زائر حرمم می‌شود نگا نکنم
دلم که نذر ضریح تو بود آوردم
به نذر خویش مگر می‌شود وفا نکنم
غریب و غمزده باشم رضا رضا نکنم
غریب و غمزده باشم میان صحن و سرا
دلم کبوتر پربسته را رها نکنم
شکسته‌های دلم را چگونه همسایه
روانه‌ی حرم و گنبد طلا نکنم
به شکوه با گله گفتم نگاه کن گفتی:
به زائر حرمم می‌شود نگا نکنم
دلم که نذر ضریح تو بود آوردم
به نذر خویش مگر می‌شود وفا نکنم
نظر شما