به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، حسن رضوانی نیکابادی باستان‌شناسی که 51 سال از عمر خود را با تحصیل و کار برای کشف زوایای جدید از تاریخ کشور سپری کرده، خاطرات خود را از کودکی و دوران کاوش در گوشه و کنار ایران در دو کتاب مجزای «خاک مکینه» و «و باستان‌شناسی شاید...» منتشر کرد.
کتاب «خاک مکینه» از سری مجموعه یادنگاره‌های انتشارات دادکین است که نویسنده از دل تاریخ و خاطراتی که از جانش برآمده، می‌نویسد تا زوایای غبارگرفته زندگی فراموش‌شده گذشتگان را معنایی دیگر دهد. او در خاطرات کودکی‌اش به اصفهان و اهواز سال‌های دور می‌رود؛ تجربه دیدن فضاهایی متفاوت از آن‌چه امروز می‌بینیم. این باستان‌شناس در یکی از خاطراتش از «حسن چوب‌شکن» می‌نویسد؛ مردی که زمانی آوازه‌اش در اصفهان پیچیده بود اما هیچ‌کس از او هیچ یادی نکرد.
رضوانی در کتاب «و باستان‌شناسی شاید...» مجموعه‌ای جستارنویسی خلق می‌کند که با صدای خود نیز آن را خوانده است و همراه با کتاب در قالب سی‌دی به فروش می‌رسد. در این کتاب نویسنده بخشی از لایه خاطرات باستان‌شناسی را که در سال‌های گذشته رفته کنار زده و در آن عمیق می‌شود و مفاهیم انسانی آن را می‌کاود.
این باستان‌شناس بررسی‌های باستان‌شناختی بی‌شماری در گوشه‌وکنار ایران انجام داده است که از میان آن‌ها می‌توان به این موارد اشاره کرد: بررسی‌ها و حفاری‌های شاهرود، جنوب سمنان، غار کَرَفتو (کردستان)، خراسان، تپه طالقانی در قائم‌شهر، حاشیه زاینده‌رود، کرمانشاه، آذربایجان شرقی و غربی، سیستان و بلوچستان و... از طولانی‌ترین کارهای میدانی او می‌توان به کاوش‌های گورستان «لَما» و آتشکده ساسانی روستای شیان (اسلام‌آباد غرب) اشاره کرد.
کتاب «خاک مکینه» در 156 صفحه و قطع رقعی با جلد شومیز و قیمت 44 هزار تومان و کتاب «و باستان‌شناسی شاید..» در 104 صفحه و قطع رقعی با جلد شومیز همراه با سی‌دی با قیمت 44 هزار تومان توسط انتشارات دادکین که ویژه حوزه میراث فرهنگی و باستان‌شناسی است منتشر شده است. تا کنون کتاب‌های خاطرات و چند گزارش از کاوش‌های اسماعیل (احسان) یغمایی - باستان‌شناس پیشکسوت - در محوطه‌های جنوب کشور به خصوص در تخت‌جمشید و شوش توسط این انتشارات به چاپ رسیده است.
حسن رضوانی نیکابادی، باستان‌شناس، متولد سال 1331 در اهواز است. پس از سال‌ها زندگی در اهواز و رامهرمز، در نوجوانی همراه خانواده به اصفهان می‌آید و در آن‌جا تحصیلات دوره متوسطه را به پایان می‌رساند. او سال 1349 با پذیرش در دانشگاه تهران به تهران آمد و از حدود سال 1355 به‌طور مستمر مشغول به کار شد. از غالب سفرها و کاوش‌هایش، نوشته‌هایی راجع به کار، کودکی و آن‌چه در این سال‌ها گذرانده به‌جا مانده است.
سه‌شنبه ۱۶ شهریور ۱۴۰۰ - ۱۲:۲۰
نظر شما