به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ مریم محمدی: فیلم مستند ضیاء الدین به کارگردانی محمدرضا دهستانی و تهیه کنندگی مهدی مطهر یکی از فیلم‌های بخش شهید آوینی جشنواره شانزدهم حقیقت است که با توجه به موضوع نسبتا نویی که دارد می‌تواند مورد توجه قرار گیرد. هرچند به نظر می‌رسد فیلم قصد داشته مستندی پرتره از شخصیت مقام معظم رهبری از کودکی تا دوران جوانی در مشهد و فعالیت‌های موثرش در زمینه ترویج قرآن و تفسیر در مساجد مشهد تا نقش موثرش در مبارزات علیه رژیم شاهنشاهی را به تصویر بکشد اما باید گفت در این زمینه آنچنان خوب عمل نمی‌کند.

فیلم بیش از آنکه در دسته پرتره قرار بگیرد به دلیل تکثر مصاحبه‌ها به فیلمی گزارشی شبیه شده است هر چند نمی‌توان از شروع جذاب و درخشان فیلم تا تیتراژ اول به راحتی چشم پوشی کرد اما به صراحت می‌توان گفت فیلم در رسیدن به مقصود خود به خوبی عمل نکرده است.

استفاده مناسب از آرشیوهای صوتی و تصویری فیلم به جز یک مورد که به غلط انتخاب شده است یکی از نقاط قوت این فیلم محسوب می‌شود. شاید اگر فیلم‌ساز از دست و دلبازی در استفاده از مصاحبه های طولانی در فیلمش چشم پوشی می‌کرد و با استفاده از ترفند بازسازی رایج در فیلم‌های مستند برخی از این مصاحبه ها را کوتاه‌تر می‌کرد می‌توانست پرتره‌ای قوی ارائه دهد اما متاسفانه در اواسط فیلم توضیح مصاحبه شوندگان در مورد مصطفی اسماعیل قاری قرآن مصری و علاقه حضرت آقا به او از حوصله مخاطب خارج شده و او را دچار کلافگی می‌کند در صورتیکه در آرشیوی از دیدار رهبری با قاریان مصری این موضوع به صراحت بیان می‌شود و لزومی به زیاده گویی نیست.

تدوین فیلم ایرادات کوچکی دارد. پرش‌های تدوینی در برخی کات زدن‌ها، نداشتن افکت تصویری مناسب بر روی استفاده از عکس حضرت آقا در هنگام سخنرانی و استفاده نامناسب از آرشیو تصاویر مبارزین فلسطینی در فیلم از این دست ایراداتی است که می‌شد به راحتی آنها را برطرف کرد تا فیلم ریتم خوبی در تدوین پیدا کند و با اندکی کوتاه تر کردن طول نماهای مصاحبه فیلمساز می‌توانست به فیلمی خوش ریتم دست یابد که مخاطب را تا آخرین لحظه بر روی صندلی سینما مشتاق نگه دارد اما متاسفانه این اتفاق رخ نداده است.

«ضیاء الدین» پایان بندی مناسبی دارد و در جای خوبی به اتمام می‌رسد. فیلم با شروع و پایانی خوب و میانه‌ای متوسط به لحاظ ریتمیک حاصل تحقیق و پژوهش و استفاده از آرشیوهای متعدد و بازسازی‌های اندک است. آنچه که برای مخاطب بیشتر از همه جالب است دیدن آرشیوهایی از زمان جوانی سید علی خامنه‌ای و مبارزات او در مشهد با ارائه سند و مدرک از قبیل عکس‌ها و تصاویری از آن زمان است که تا به حال درجایی دیده نشده است و به نوبه خود تازگی دارد و باید گفت تلاش فیلم‌ساز در پیداکردن تصاویرمتنوع آرشیوی و کاربرد آنها در جای جای فیلم کاملا مشهود است.

در پایان باید خاطر نشان کرد هرچند از محمدرضا دهستانی کارگردان فیلم تحسین شده سراج توقع ساختی فیلمی قوی‌تر می‌رود اما باید گفت سختی به دست آوردن آرشیو و فیلم‌ها و عکس‌های آرشیوی برای استفاده در یک فیلم مستند بر هیچکس پوشیده نیست و می‌توان گفت او در این زمینه کاملا موفق عمل کرده است. گرچه می‌توانست با کاربرد افکت‌های تصویر خلاقانه فیلم را از حالت گزارشی خارج کرده و به مستندی پرتره و قوی تبدیل کند. شاید با تدوینی مجدد و حذف قسمت‌های اضافی فیلم به فیلمی بهتر و خوش ریتم تر تبدیل شود.