معصومه میرابوطالبی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) درباره دلیل انتخاب فضای مدرسه برای داستان جدید خود گفت: فضای مدرسه محیطی است که بچه‌ها در طول سال تحصیلی نصف ساعات بیداری روز خودشان را در آنجا می‌گذرانند و واقعا خانه دوم آنهاست. ماجراهایی که در مدرسه اتفاق می‌افتد برای آنها جالب است و جهان زیسته‌شان را می‌سازد و بیشترین تجربه زیسته آنها از نظر ارتباطی با آدم‌های دیگر از نظر آموزشی، دغدغه، شادی، استرس و خیلی چیزهای دیگر را در مدرسه تجربه می‌کنند. مدرسه اولین جایی است که در یک گروه اجتماعی قرار می‌گیرند و همه همسن‌های آنها هستند و حالا اگر مهدکودک یا سیستم‌های دیگر را درنظر نگیریم. به نظر من فضای مدرسه فضای جالبی برای بچه‌ها است و در رمان‌هایی که در حوزه نوجوان ترجمه می‌شود هم فضای مدرسه‌ای زیاد است.

نویسنده کتاب «بزرگ‌ترین امتحان قرن» در پاسخ به این سؤال که «مخاطب این کتاب را دقیقا چه گروه سنی و چه کسانی می‌دانید؟ آیا پیشنهاد می‌کنید مدیران، معلمان و والدین هم این داستان را بخوانند؟» بیان کرد: فکر می‌کنم برای کلاس سوم ابتدایی به بالا می‌تواند مناسب باشد یعنی ۹، ۱۰ سال به بالا؛ چون تیپ جملات خیلی سنگین نیست و جذابیت ماجرا هم به درد این گروه سنی می‌خورد.

وی افزود: به مدیران نه ولی به معلم‌ها بله؛ چون من یک معلم متفاوت (آقای سبزی) را در این داستان آورده‌ام که قرار نیست شبیه بقیه معلم‌ها باشد، قرار است متفاوت باشد و همین تفاوت او بچه‌ها را به فضای کلاس جذب می‌کند؛ درحالی که مدیر مدرسه، آقای عینی‌زاده که همان تیپ مدیران کلاسیک را دارد این تفاوت را نمی‌پسندد و درنهایت این دو تیپ متفاوت در کنار هم قرار می‌گیرند.

این نویسنده ادبیات کودک و نوجوان راجع‌به طنز داستان توضیح داد: سعی کردم فضای طنز داشته باشد ولی فقط طنز صرف نیست؛ یعنی به سراغ نوشتن طنزهای کلامی نرفتم، بلکه موقعیتی که با حضور آقای سبزی ایجاد می‌شود و دغدغه‌ای که بچه‌ها دارند و آن تعهد برای ثابت‌کردن خودشان، فضای طنز را ایجاد کرده است. نمی‌توان گفت داستان کاملا داستان طنز است؛ ولی تلاش کردم فضا را تلطیف کنم و از طنزی استفاده کنم که محیط مدرسه و داستان برای بچه‌ها جذاب شود.