وليئی در گفت‌وگو با خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا) با بيان اين مطلب افزود: اگر مجموعه شعري از سوي علاقمندان به شعر مورد استقبال قرار می‌گيرد، قطعا داراي معيارهاي لازم بوده است و نمی‌توانيم بگوييم حضور هنرمندان ساير شاخه‌هاي هنري مانند سينما و تئاتر در شعر ممكن است باعث پايين آمدن سليقه مخاطب شود.
وي ادامه داد: در ادبيات و هنر نمی‌توان مانعي گذاشت تا از حضور عده‌اي در اين عرصه جلوگيري شود. ولي گذشته ادبي ما در اين حوزه به شناخته شدن آثار قوي از ضعيف كمك شاياني می‌كند.
وليئي اشاره كرد: اگر طرفدار شعر و ذوق‌آزمايي در عرصه شعر زياد است، ريشه آن در گذشته است و اينكه، تا پيش از مشروطه هنر اصلي و غالب ايرانيان شعر بوده است.
وي تاكيد كرد: شعر هنري است كه ايرانيان در گذشته و پيش از مشروطه با آن در ارتباط بوده‌اند و داراي جايگاه محوري در فرهنگ ايرانيان است. پس از مشروطه نثر نيز وارد ميدان شده و داستان، داستان كوتاه و نمايشنامه جزئي از ادبيات ما می‌شود.
اين شاعر اظهار داشت: با توجه به عمر كوتاه نثر داستانی در ادبيات فارسي، به اين نتيجه می‌رسيم كه هنر غالب فرهنگ ايراني شعر بوده و اين بدان معناست كه اين فرهنگ جنبه درون‌گرايانه و عاطفی‌اش بر جنبه‌های ديگر غالب است. اين در حالي است كه نثر ادبي به هر شكل نشان‌دهنده برون‌گرايي و غلبه خرد و عقلانيت است.
وي يادآور شد: اين ويژگي شعر كه در آن بعد عاطفي قوی‌تر است، به ايجاد محبوبيت بيشتر در بين ساير افراد و هنرمندان می‌انجامد و اكثريت دوست دارند در اين عرصه فعاليت كنند.
جمعه ۳۰ اسفند ۱۳۸۷ - ۱۴:۰۰
نظر شما