به گزارش خبرگزاري كتاب ايران، به نقل ازستاد خبري سراي اهل قلم، بيگي‌حبيب‌آبادي، در اين نشست كه ساعت 15:45 تا 17 برگزار شد، گفت: يك سال پيش در چنين روزهايي، در نمايشگاه كتاب جلسه‌هايي درباره شعر طنز داشتيم و يكي از مهمانان ما منوچهر احترامي بود. امسال آن عزيز ميان ما نيست و سفر كرده است. اين شاعر كه تمام زندگي خود را وقف پرستاري از مادر بيمارش كرده و شايد به همين دليل حتي ازدواج هم نكرد. چند ماه پيش، در شصت و نهمين سال زندگي‌اش درگذشت. در اين‌جا تلاش كرديم از افرادي چون آقايان اميني و فيض دعوت كنيم كه حشر و نشر زيادي با مرحوم احترامي داشته‌اند و با ويژگي‌هاي شعر و نثر او آشنايند.


ناصر فيض، دومين سخنران اين جلسه با اشاره به نظريه «مرگ مولف» در نقد ادبي گفت: اخيرا نظريه‌هايي مطرح شده كه اثر هنرمند را كاملا از شخصيت او جدا مي‌دانند. من اين نظريه را درباره منوچهر احترامي صادق نمي‌دانم. قصد دارم در اين جلسه ويژگي‌هايي از شخصيت فردي احترامي را مطرح كنم كه نمود آن به وضوح در آثارش هويداست.

شاعر «گناه اول»، در ادامه، ويژگي‌هاي شخصيتي احترامي را اين‌گونه برشمرد: او شخصي مهربان، فهيم، دلسوز، منظم، وقت‌شناس، از خود گذشته و متواضع بود. خودش را با توده مردم همسطح مي‌دانست و حرمت همه را نگه مي‌داشت. اين ويژگي‌هاي شخصيتي در آثار احترامي از جمله در طنز او به وضوح پيدا ست.


فيض ادامه داد: در نوشته‌هاي احترامي هم يك شخص بدون كينه را مي‌بينيم. فردي را مشاهده مي‌كنيم كه نگارش و نگرش او مبتني‌ است بر ايجاد شعف در ديگران. در آثارش هم چون زندگي‌اش شلختگي ديده نمي‌شود و يكنواختي و نظم در اين آثار مشهود است.

اين شاعر، احاطه احترامي بر ادبيات فارسي و توجه او به فرهنگ عامه را از ديگر ويژگي‌هاي او دانست.

اميني هم در اين جلسه آثار احترامي را فاخر توصيف كرد و گفت: روزگار، روزگاري‌ است كه نوشتن از هرنوع به ويژه قلم‌زدن در حوزه طنز، به دو آسيب جدي گرفتار مي‌شود. يا به سمت انتزاعي شدن مي‌ رود و رنگ و بوي روشن‌فكري مي‌گيرد يا سطحي و مبتذل مي‌شود. نويسندگان خيلي زود به يكي از اين دو سمت مي‌لغزند. كمتر مي‌توان در طنز افرادي چون احترامي، عمران صلاحي يا كيومرث صابري را يافت كه راه ميانه را رفته‌اند.

اين شاعر ادامه داد: در سال‌هاي اول انقلاب، فضاي عجيبي در مطبوعات ايران پديد آمد. مخالفان و موافقان انقلاب به يكديگر مي‌نتختد و كار، به فحاشي هم رسيده بود. منوچهر احترامي در چنين فضاي نامساعدي بود كه با هوشياري،طنز غير سياسي و انساني را برگزيد و به سمت نوشتن براي كودكان رفت تا بتواند با كساني سخن بگويد كه در نهايت، آينده را خواهند ساخت و سرنوشت را به دست خواهند گرفت.

به گفته اميني، احترامي در نثر خود از همه امكانات زبان فارسي، همه لحن‌ها وگفتار‌ها و كلام‌هاي رايج بهره برده است. وي در اين باره توضيح داد: احترامي كارنامه 1200 ساله نثر فارسي است. آنچه او در نثر انجام داده، كم از شعر او ندارد. اميدوارم نثر او و همچنين مقالات پژوهشي‌اش در سايه طنز او گم نشود و مورد توجه قرار بگيرد.