خسروی در گفت‌و‌گو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) گفت: «فرج بعد ازشدت(جامع الحکایات)» نوشته مولانا حسین بن سعد بن الحسین المویدی الدهستانی با نثری بسیار دشوار و آمیخته با لغات عربی است که خواندن آن‌را برای علاقمندان به آثار کلاسیک دشوار کرده و باعث شده جوهره و زیبایی داستان‌ها غیر قابل دریافت باشد.
وی با تاکید بر ساده‌نویسی این اثر توسط خودش اظهار داشت: با توجه به دشواری‌های متن تعداد محدودی از داستان‌ها و حکایت‌های این اثر را به نثر و لحن امروزی ساده نویسی کردم طوری که به نظرم این داستان‌ها برای خوانندگان جوان قابل استفاده شد.
خسروی با اشاره بر وقوع حکایت‌ها در دوران خلفای بنی عباسی توضیح داد: «فرج بعد ازشدت» شامل قصه‌هایی درباره رنج‌های انسانی و تلاشی است که انسان‌های درگیر با رنج‌ها، سختی‌ها و تهدیدها انجام می‌دهند تا رهایی پیدا کنند. ازسوی دیگر یکسری مفاهیم اجتماعی، سیاسی و فرهنگی آن دوران در متن اثر آورده شده که بی‌شباهت به دوران ما نیست، من در این ساده نویسی سعی کردم مفاهیم داستانی را برجسته کنم.
وی با تاکید بر عدم وجود دخل و تصرف در ساده‌نویسی «فرج بعد از شدت» تصریح کرد: ساده‌نویسی من در این اثر بر مبنای داستان‌ها و حکایت‌های کتاب است و سعی کردم کمترین دخل و تصرف را درمتن اصلی اثر داشته باشم. تنها با جایگزین کردن لغات دشوار و عربی به کار رفته در متن با لغات ساده فارسی متن را تا حدود زیادی به ویژه برای نوجوانان قابل خواندن کردم.
این نویسنده در ادامه به کار خلاقه‌ای که در بازآفرینی «قصه‌های شیخ‌الشراق» انجام داده اشاره کرد و در این زمینه توضیح داد: در مجموعه دیگری که در دست دارم داستان‌های «شیخ‌الشراق» را بازآفرینی و به عبارت دیگر آنها را به روایت خودم بیان و داستان‌پردازی کردم.
وی در پایان افزود: این بازآفرینی یک کار خلاقه و ذوقی است و در واقع بر اساس مضامین و قصه‌های شیخ‌الشراق قصه‌ای که زاده ذهن من بوده پرداخته شده است و کاملا با ساده‌نویسی داستان‌های «فرج بعد از شدت» متفاوت است.
ابوتراب خسروی متولد ۱ فروردین ۱۳۳۵ در فسا شيراز و از نویسندگان معاصر ایرانی است.
خسروی قصه‌نویسی را از کلاس‌های درسی معلم دوران دبیرستانش هوشنگ گلشیری آغاز و با نوشتن مجموعه داستان« دیوان سومنات» در دهه هفتاد خورشیدی به شهرتی فراوان رسید.
آثار ابوتراب خسروی با مضامینی كه گاهي سوررئال است، با تکیه بر ویژگی‌های رمان‌های پست مدرن قابلیت کنکاش دارد.او مثل هیچ‌کس نمی‌نویسد و بر ادبیات کهن احاطه دارد.
در آثار خسروی زبان ویژه‌اي را که تمایل به باستان‌گرایی، کهن‌الگویی و بازگشت به زبان متون مقدس دارد، می‌بینیم. گفت‌وگوی متن‌های گوناگون در آثارش دیده می‌شود. نوشته‌های او بوی رویا و اسطوره می‌دهند و به همین دلیل متعلق به همه زمان‌ها و مكان‌ها هستند. زمان در این آثار می‌شکند. موضوعاتی چون هستی، مرگ، عشق و انسان که با استحاله‌های پی در پی در آثار وی وجود دارند از موضوعات اصلی کارهای اوست.
کلمه، کلیدواژه اصلی آثار ابوتراب خسروی است و«کلمه» در آثار خسروی اصالت دارد.
از جمله آثار خسروي مي‌توان به «هاویه»، « دیوان سومنات»، « اسفار کاتبان»، « رود راوی»، « ملکان عذاب» و « کتاب ویران»اشاره كرد.
شنبه ۲۳ خرداد ۱۳۸۸ - ۱۵:۱۰
نظر شما