سرویس استان‌های خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - امیرحسین والا، یوسف ملایی: «لاروخا» (سرخ‌ها) تاکنون ۹ بار به جام جهانی فوتبال راه یافته و در جام جهانی فوتبال ۱۹۶۲ که میزبانی آن را بر عهده داشتند به مقام سوم جهان رسیدند.
تیم فوتبال شیلی در کوپا آمریکا دو جام قهرمانی دارد که زمان و تاریخِ کسب این دو جام منحصر به فرد است. کوپای ٢٠١۵ پایان یک قرن از عمر این جام بود و کوپا ٢٠١۶ آغاز قرن دوم بود که هر دو به سرخ‌پوشان رسید. فینال هر دو جام بین شیلی و آرژانتین برگزار شد و در اتفاقی عجیب هر دو فینال به ضربات پنالتی کشید و عجیب تر آنکه شیلی هر دو بار فاتح جام شد. بدین ترتیب قرن اول کوپا آمریکا با قهرمانی شیلی پایان یافت و قرن دوم با قهرمانی شیلی آغاز شد. همچنین جام قرن کوپا ٢٠١۶ که به صورت ویژه برای یکصدمین سال این تورنمنت طراحی شده بود را شیلی تصاحب کرده و برای همیشه به خانه خود برد.
همبازیان کاپیتان کلودیو براوو همچنین در جام کنفدراسیون‌های فیفا ۲۰۱۷ در اولین حضور خود بعد از آلمان دوم شدند.
شاگردان ریکاردو گارکا در دیدار نخست با نتیجه بدون گل در برابر پرو، متوقف شدند. در مصاف با آرژانتین نیز یک بر صفر نتیجه را واگذار کردند و در دیدار پایانی با تساوی بدون گل در مقابل کانادا، با ۲ امتیاز بالاتر از پرو یک امتیازی و پایین تر از آرژانتین ۹ امتیازی و کانادای ۴ امتیازی در جایگاه سوم جدول گروه اول کوپا آمریکا ۲۰۲۴ قرار گرفتند و از صعود به دور بعد بازماندند.
به بهانه رقابت‌های داغ کوپاآمریکا به کشور شیلی سفر می‌کنیم و به برخی از شاخصه‌های فرهنگی و ادبی آن خواهیم پرداخت.
شیلی کشوری است واقع در آمریکای جنوبی که پایتخت و مهمترین شهر آن سانتیاگو نام دارد. شیلی در نقشه آمریکای جنوبی به مانند یک نوار بلند و باریک میان رشته کوه آند در شرق و اقیانوس آرام در غرب کشیده شده است. اقیانوس آرام کل مرز غربی شیلی را تشکیل می‌دهد، و از شمال با پرو، از شمال شرق با بولیوی، از شرق با آرژانتین هم‌مرز است. طول مرز شیلی با آرژانتین بیش از پنج هزار کیلومتر است که یکی از ۴ مرز طولانی دنیاست. امروزه کشور شیلی با توجه به رشد و توسعه پایدار در شاخص‌هایی همانند توسعه انسانی، رقابت‌پذیری در تجارت و اقتصاد، آزادی اقتصادی و رشد درآمد سرانه یکی از با ثبات‌ترین و امن‌ترین کشورها در آمریکای لاتین به‌شمار می‌آید.
فلسفه نام‌گذاری شیلی
نظریات متفاوتی راجع به ریشهٔ کلمهٔ «شیلی» وجود دارد. قبل از کشف کامل مناطق جنوبی آمریکا، در زبان بومیان به مناطق جنوبی صحرای آتاکاما چیلی گفته می‌شد. پس از آنکه اسپانیایی‌ها نوئوو تولدو و نوئوو کاستیو را تشکیل دادند به شیلی یا گاهی دره شیلی نامیدن این منطقه ادامه دادند.
نشان‌های ملی شیلی
گل ملی کوپیهو (لاپاجریا روزاً، لاله کوهی شیلی)، در جنگل‌های جنوبی شیلی می‌روید.
نشان‌های ملی این کشور دو نوع جانور ملی را ترسیم می‌نمایند: کرکس («والچر گریفوس»، یک پرنده بسیار بزرگ که در کوهستان‌ها زندگی می‌کند) و هوئمول («هیپوکاملوس بیسولکوس»، یک گوزن دم سفید که نژادش در خطر است).
ادبیات، موسیقی و مبارزه؛ ترانه «ما پیروز خواهیم شد» با استخوان‌های شکسته
ویکتور لیدیو خارا مارتینِس (۱۹۷۳ ۱۹۳۲) شاعر، خواننده و انقلابی شیلیایی بود که در جریان کودتای نظامی آگوستو پینوشه علیه سالوادور آلِنده (رئیس جمهور وقت) در شیلی به قتل رسید. ویکتور خارا در روستایی فقیر در شیلی زاده شد. مادرش شعرهای بومی می‌سرود و بدین ترتیب خارا از کودکی با ترانه‌های روستایی آشنا شد. با کوچ خانواده خارا به شهر سانتیاگو، او با محیطی متفاوت از جامعه روستایی آشنا شد.
در سال ۱۹۷۳ با آغاز کودتای پینوشه بسیاری از انقلابی‌های پیشرو از جمله آلِنده به قتل رسیدند و بسیاری دیگر نیز بازداشت شدند. خارا نیز در جمع دانشجویان دانشکده فنی دستگیر شد و به همراه شمار زیادی از دانشجویان به استادیوم سانتیاگو منتقل شد. در آنجا استخوان‌های دست و انگشت‌های او را شکستند و از او خواستند در حضور سایر بازداشت‌شدگان آواز بخواند و او ترانه «ما پیروز خواهیم شد»، سرود مخصوص حزب اتحاد مردمی را خواند. در روز ۱۶ سپتامبر ۱۹۷۳ جسد تیرباران شده او را در کنار خیابان پیدا کردند.
خارا، شاعری که نماد بین‌المللی مقاومت شد
در شیلی، مرگ ویکتور خارا نشانی از یک فصلی فراموش نشدنی در تاریخ کشور و زخمی ملی است. شیوه مرگ ویکتور خارا باعث شد او به نماد بین‌المللی مقاومت تبدیل شود. آخرین ترانه او که حکم وصیت‌نامه‌اش را داشت، بر روی تکه‌ای از روزنامه نوشته شده بود و توسط یکی از افرادی که از استادیوم شیلی جان به در برد به دست همسرش رسید: «پنج هزار نفر این جاییم / در این بخش کوچک شهر / چه دشوار است سرودی سرکردن / آن‌گاه که وحشت را آواز می‌خوانیم / وحشت آنکه من زنده‌ام / وحشت آنکه می‌میرم من / خود را در انبوه این همه دیدن / و در میان این لحظه‌های بی‌شمار ابدیت / که در آن سکوت و فریاد هست / لحظه پایان آوازم رقم می‌خورد.»
ادیبان سرشناس شیلی در جهان
شیلی، جایگاه ویژه‌ای در دنیای ادبیات دارد. این کشور در آمریکای جنوبی، خانه برخی از برترین نویسندگان و آثار ادبی جهان بوده و یکی از پایه‌های اصلی ادبیات غنی آمریکای لاتین به شمار می‌آید. می‌توان از «پابلو نرودا» و «روبرتو بولانیو» به عنوان نمونه‌هایی از بزرگترین نویسندگان ادبیات شیلی نام برد.
برنده جایزه ملی شعر شیلی با غزل‌های مرگ
گابْریلا میسْتْرالْ (۱۹۵۷ ۱۸۸۹) با نام مستعار «لوسیا دماریا دل پرپتوئو سوکورو گودوی آلکایاگا»، شاعر، آموزگار، دیپلمات و فمینیست شیلیایی است. او در دهکده‌ای دورافتاده در شمال دره اِلکی در شیلی به دنیا آمد و در روستای مونته‌گرانده پرورش یافت. در سال ۱۹۱۴ با غزل‌های سه‌گانه‌اش به نام غزل‌های مرگ برنده جایزه ملی شعر شیلی شد.
برنده نوبل با داستان «دعا به خاطر آن‌ها که خودکشی کردند»
گابْریلا همچنین به نمایندگی مردم شیلی در جامعه ملل و پس از آن در سازمان ملل متحد برگزیده شد. میسترال در سال ۱۹۴۵ به خاطر داستان معروف «دعا به خاطر آن‌ها که خودکشی کردند»، موفق به دریافت جایزه ادبی نوبل شد. گورنبشته وی این جمله است: «آنچه روح برای جسم انجام می‌دهد، همان را شاعر برای مردم خود به جای می‌آوَرَد.»
شاعر نوگرای شیلیایی برنده جایزه ادبیات نوبل
ریکاردو الیسر نفتالی ریس باسوآلتو با نام مستعار پابلو نرودا (۱۹۷۳ ۱۹۰۴) دیپلمات، سناتور و شاعر نوگرای شیلیایی و برنده جایزه ادبیات نوبل است. وی نام مستعار خود را از یان نرودا شاعر اهل چک انتخاب کرده بود. نرودا در شهر پارل در ۴۰۰ کیلومتری جنوب سانتیاگو به دنیا آمد. پدرش کارمند راه‌آهن و مادرش معلم بود. هنگامی که دوماهه بود مادرش درگذشت و او همراه پدرش در شهر تموکو ساکن شدند.
تاسیس مجله «اسب سبز برای شعر»
ریکاردو با رفتن به دانشگاه شیلی در سانتیاگو و انتشار مجموعه‌های شعرش شهرتش بیشتر شد و با شاعران و نویسندگان دیگر آشنا شد. از سال ۱۹۲۷ نرودا وارد کادر دیپلمات شد. و مدتی به عنوان کارمند دولت شیلی به برمه و اندونزی رفت و به مشاغل دیگر نیز پرداخت. بعد مامور به کنسولگری شیلی در بارسلون و بعد کنسول شیلی در مادرید شد. در همین دوره جنگ داخلی اسپانیا درگرفت. نرودا در جریان این جنگ بسیار به سیاست پرداخت و هوادار کمونیسم شد. در همین دوره با فدریکو گارسیا لورکا دوست شد و مجله «اسب سبز برای شعر» را تأسیس نمود و پس از اعدام لورکا (١٩٣٦) در جرگه مخالفان فرانکو درآمد و یکی از معروف ترین آثارش در سال ۱۹۳۷ به وجود آورد.
فرار برنده نوبل با گذرنامه تقلبی
نرودا در ۱۹۴۵ به عنوان سناتور در سنای شیلی مشغول شد. در ۱۹۴۶ پس از شروع سرکوبی مبارزات کارگری، او سخنرانی تندی بر ضد حکومت کرد و پس از آن مدتی مخفی زندگی کرد. در سال ۱۹۴۹ با اسب از مرز به آرژانتین گریخت. یکی از دوستان او در بوئنوس آیرس شاعر و نویسنده گواتمالایی میگل آنخل آستوریاس، برنده بعدی جایزه نوبل ادبیات بود. نرودا که شباهتی به آستوریاس داشت با گذرنامه او به پاریس سفر کرد. پس از آن به بسیاری کشورها سفر کرد و مدتی نیز در مکزیک به‌سر برد.
دریافت درجه دکترای افتخاری از دانشگاه آکسفورد برای شعر
در همین دوره شعر بلند آواز مردمان را سرود. در دهه ۱۹۵۰ به شیلی بازگشت. در سال ۱۹۵۰ به دریافت جایزه استالین نائل شد و از چندین دانشگاه از جمله دانشگاه آکسفورد درجه دکترای افتخاری گرفت. در دهه ۱۹۶۰ به انتقاد شدید از سیاست‌های آمریکا و جنگ ویتنام پرداخت. در ۱۹۶۶ در کنفرانس انجمن بین‌المللی قلم در نیویورک شرکت کرد. دولت آمریکا به دلیل کمونیست بودن از دادن روادید به او خودداری می‌کرد ولی با کوشش نویسندگان آمریکایی، به ویژه آرتور میلر، در آخر به او ویزا دادند. در ۱۹۷۰ نام او به عنوان نامزد ریاست جمهوری مطرح بود اما او از سالوادور آلنده حمایت کرد. وی نهایتاً در ۱۹۷۱ برنده جایزه نوبل ادبیات شد.
از پیشگامان موج نوی داستان‌نویسی آمریکای جنوبی
روبرتو بولانیو (۲۰۰۳ ۱۹۵۳) نویسنده و شاعر شیلیایی و از پیشگامان موج نوی داستان‌نویسی آمریکای جنوبی بود. خورخه لوئیس بورخس الگوی او در ادبیات به شمار می‌رود. در اواخر دهه ۶۰ به السالوادور رفت و آنجا با شاعران چپگرایی، دوستی به هم زد. از او آثار زیادی به رمان و داستان‌های کوتاه و شعر به زبان فارسی چاپ شده است.
پرخواننده‌ترین نویسنده اسپانیایی‌زبان دنیا
ایزابل آلنده (۱۹۴۲)، روزنامه‌نگار و نویسنده آمریکای لاتین است. برخی از آثار او حاوی جنبه‌هایی از ژانر رئالیسم جادویی است. شهرت او بیشتر مرهون نخستین رمانش، خانه ارواح است و از آن پس، اکثر آثارش، از جمله جدیدترین رمان او، گلبرگی از دریا، با استقبال بسیار گسترده‌ای از طرف منتقدان و خوانندگان روبه‌رو شده است. آلنده را «پرخواننده‌ترین نویسنده اسپانیایی‌زبان در دنیا» می‌دانند. او در سال ۲۰۱۴ از باراک اوباما، نشان افتخار آزادی رئیس‌جمهوری را دریافت کرد.
جایزه ملی ادبیات، با حقوق ماهیانه مادام‌العمر
جایزه ملی ادبیات، یک جایزه ادبی در کشور شیلی است که در تاریخ ۸ نوامبر ۱۹۴۲ پایه‌گذاری شد و در آغاز، به‌طور سالیانه و از سال ۱۹۷۲ میلادی، به‌صورت دوسالانه اعطا می‌شود.
این جایزه مشتمل بر یک جایزه نقدی (۱۶ میلیون پزوی شیلی، در حدود ۳۰ هزار دلار آمریکا) و همچنین یک حقوق ماهیانه مادام‌العمر (به میزان ۱۷ هزار دلار در سال) است.
برخی از برندگان این جایزه عبارتند از:
۱۹۴۵ - پابلو نرودا ۱۹۵۱ - گابریلا میسترال
۱۹۶۱ - مارتا برونت ۱۹۶۴ - فرانسیسکو کولوآنه
۱۹۶۵ - پابلو د روخا ۱۹۶۹ - نیکانور پارا
۱۹۸۲ - مارسلا پاز ۱۹۹۰ - خوسه دونوسو
۱۹۹۲ - گونزالو روخاس ۱۹۹۴ - خورخه ادواردز
۲۰۱۰ - ایزابل آلنده ۲۰۱۴ - آنتونیو اسکارمتا
برنده «نشان هنر و ادبیات فرانسه»
فرانسیسکو کولوآنه (۲۰۰۲ ۱۹۱۰) رمان‌نویس و نویسنده داستان‌های کوتاه اهل شیلی که آثار او به زبان‌های گوناگونی ترجمه شده و برخی از آن‌ها در ساخت فیلم و آثار نمایشی به کار رفته است. وی بابت آثارش، علاوه بر جایزه ملی ادبیات شیلی، «نشان هنر و ادبیات فرانسه» را در سال ۱۹۹۷ دریافت کرده است.
دیگر ادیبان اهل شیلی
پابلو د روخا (۱۹۶۸ ۱۸۹۵) شاعر، آموزگار اهل شیلی بود.
مارتا برونِت (۱۹۶۷ ۱۸۹۷) دیپلمات و نویسنده اهل شیلی بود.
خورخه ادواردز (٢٠٢٣ ۱۹۳۱) دیپلمات اهل شیلی بود که برنده جایزه سروانتس شد.
آنتونیو (۱۹۴۰) نویسنده‌ای اهل شیلی است که تبار او به مهاجران کرووات از جزیره براچ بر می‌گردد.
فرناندو آلگریا (۱۹۱۸) در شمار نویسندگانی است که بیشترین توجه خود را به اندیشه‌ها و استعدادهای ادبی سیاسی بین ۱۸۴۲ تا سال ۱۹۷۳ معطوف داشته است.
خالق سبک نوین ضد شعر
نیکانور پارا (۲۰۱۸ ۱۹۱۴) شاعر، ریاضیدان و فیزیکدان اهل شیلی بود که آثارش تأثیر به سزایی در ادبیات آمریکای لاتین داشته‌است. وی خالق سبک نوین ضد شعر بوده‌است او برنده جایزه سروانتس در سال ۲۰۱۱ است و چندین نامزد جایزه ادبیات نوبل شد. وی شش فرزند دارد، که در میان آن‌ها کاتالینا پارا، کلمبینا پارا و خوان د دیوس، با نام مستعار «بارراکو»، هنرمندانی سرشناس هستند.
شاعری که هرگز به مدرسه نرفت
مارسلا پاز (۱۹۸۵ ۱۹۰۲) تخلص «استر هونئوس راموس فالا سالاس د کلارو»، نویسنده اهل شیلی بود. او همچنین از نام‌های پائولا دو لا سیرا، لوکیم روتس، پ. نکا و خوانیتا گودوی استفاده می‌کرد. استر هرگز به یک مدرسه رسمی نرفت اما در سال ۱۹۲۹ به فرانسه رفت و در طی چند ماه دوره‌های هنرهای تجسمی را فرا گرفت.
برنده جایزه ملی ادبیات شیلی
خوسه دونوسو (۱۹۹۶ ۱۹۲۴) یک نویسنده اهل شیلی که از نویسندگان مهم دوره شکوفایی ادبیات آمریکای لاتین به شمار می‌رود. وی در اعتراض به پینوشه، تن به تبعیدی خودخواسته داد و چندین سال را در مکزیک، آمریکا و اسپانیا زندگی کرد. دونوسو در سال ۱۹۸۱ به شیلی بازگشت و تا زمان مرگش در سال ۱۹۹۶ در زادگاهش بود. وی پس از بازگشت به شیلی، اقدام به راه‌اندازی کارگاه داستان‌نویسی کرد که این کارگاه نقش مهمی در پرورش نسل جدیدی از نویسندگان شیلیایی داشت.
او در نوامبر ۱۹۹۹۰ برنده جایزه ملی ادبیات شیلی شد، وقتی نظر و احساسش را درباره دریافت این جایزه پرسیدند، گفت: «انگار کسی میخی به دیوار کوبیده تا تصویر بعد از مرگ مرا از آن آویزان کند!».
موسس مجله ادبی قطب جنوب
گونزالو روخاس (۲۰۱۱ ۱۹۱۷) شاعر، دیپلمات و معلم اهل شیلی بود. او همچنین یک مجله ادبی به نام قطب جنوب تأسیس کرد که به عنوان سردبیر آن فعالیت کرد. انتشار اولین مجموعه او با عنوان «بدبختی انسان» در سال ۱۹۴۸، او را تبدیل به شاعری شناخته شده کرد. در اوایل دهه ۱۹۷۰، روخاس به عنوان سفیر دیپلماتیک خدمت کرد تا اینکه تنش‌های سیاسی منجر به تبعید او شد. از آن پس برای تدریس ادبیات اسپانیایی به دانشگاه‌های آلمان، اسپانیا، ایالات متحده و مانند سفر کرد.
مردم متحد هرگز شکست نخواهند خورد
سرخیو اورتگا آلوارادو (۲۰۰۳ ۱۹۳۸) شاعر و آهنگساز شهیر شیلیایی است که آثار معروف او از جمله سرود «ما پیروز خواهیم شد» در مبارزات انتخاباتی آلنده اجرا می‌شد. همچنین قطعه «مردم متحد هرگز شکست نخواهند خورد» از جمله آثار شناخته شده وی است. آثار وی پس از کودتای پینوشه در شیلی ممنوع شد و خود او نیز به فرانسه پناهنده شد. او مدت ۲۰ سال مدیریت مدرسه ملی موسیقی پانتن در حومه پاریس را عهده‌دار بود. نسخه‌های متعددی از آهنگ «مردم متحد هرگز شکست نخواهند خورد» او در کشورهای مختلف اجرا شده است.
تاثیرات مخرب دفترچه شعری که به دریا انداخته شد
رائول زوریتا (۱۹۵۰) شاعر و نویسنده‌ای که در سانتیاگو، شیلی متولد شد و دوران کودکی و مدرسه را در همان‌جا سپری کرد. در سال ۱۹۶۷ میلادی تحصیلات خود را در زمینه مهندسی عمران در دانشگاه فنی فدریکو سانتا ماریا در والپارایسو آغاز کرد. در کودتای شیلی، ۱۱ سپتامبر ۱۹۷۳، و در ۲۲ سالگی به جرم دانشجو بودن در یک دانشگاه چپ‌گرا، همراه با ۸۰۰ نفر دیگر، دستگیر و به مدت شش هفته زندانی شد. هنگام آزادی از زندان، زندانبان دفترچه شعر او را به دریا انداخت. براثر این رخداد او تا یک سال و نیم نتوانسته بود دست به قلم ببرد.
شاعر و بنیان‌گذار ماوراءگرایی شاعرانه
سرخیو بادیلا کاستیلو سرخیو بادیلا کاستیلو (۱۹۴۷) شاعر و بنیان‌گذار ماوراءگرایی شاعرانه در شعر معاصر است. منتقدان بر این باورند که آثار وی از شاعران اروپای شمالی تأثیر شدید پذیرفته‌است.
از پایه‌گذاران اصلی «ترانه‌سرایی نوین»
پاتریسیو مانس (۲۰۲۱ ۱۹۳۷) موسیقی‌دان، آهنگساز، شاعر، رمان‌نویس، مقاله‌نویس، نمایش‌نامه‌نویس روزنامه‌نگار و فعال مدنی اهل شیلی بود. او به همراه ویولتا پارا و رولاندو آلارکن، از پایه‌گذاران اصلی «ترانه‌سرایی نوین» شیلی محسوب می‌شدند. وی در دوران کودتای نظامی ژنرال پینوشه در شیلی، به کوبا تبعید شد و سخنگوی «مقاوت» در برابر استبداد پینوشه بود.
بنیان‌گذار و بزرگترین بیانگر جنبش ادبی «آفرینش‌گرایی»
ویسنته گارسیا-اوییدوبرو فرنانندز (۱۹۴۸ ۱۸۹۳) شاعری اهل شیلی که در خانواده‌ای مرفه و نخبه‌سالار به دنیا آمد. او به عنوان بنیان‌گذار و بزرگترین بیانگر جنبش ادبی «آفرینش‌گرایی» شناخته می‌شود. او نخستین شاعر آمریکای لاتین بود که در جنبش آوانگارد فرانسه نقش مؤثری داشت. وی در سال ۱۹۱۶ همراه با همسر و فرزندانش به اروپا نقل مکان کرد و در همان سال در پاریس ساکن شد. او در پاریس اشعاری به زبان فرانسوی سرود و منتشر کرد. این شاعر از سال ۱۹۱۸ تا زمان مرگش در سی سال بعد بین شیلی و اروپا، عمدتاً فرانسه و اسپانیا در سفر بود.
کتابخانه ملی شیلی یکی از اولین نهادهای جمهوری این کشور است
کتابخانه ملی شیلی یکی از اولین نهادهای جمهوری این کشور است. در ۱۹ آگوست ۱۸۱۳، گشایش یافت. یکی از نخستین وظایف کتابخانه ملی، جمع آوری کتب منتشره شده در سانتیاگو و شهرهای اطراف آن بود. این عملیات پس ازحوادث ناشی از شکست رانکاگوا قطع شد و با آزاد شدن شیلی از سلطه قدرت اسپانیا، از سرگرفته شد.
در سال ۱۸۲۰ لایحه قانونی، ناشران را مجبور به ارائه یک نسخه از هر کتاب، مجله یا روزنامه منتشر شده به کتابخانه ملی نمود. این مقررات در سال ۱۸۳۴ با قانون کپی رایت کامل شد.
در طول قرن نوزدهم، کتابخانه ملی، کتابشناسی اصلی منابع اهدایی و یا خریداری شده مجموعه های خود را تهیه نمود. این کتابشناسی شامل منابع کتابخانه یسوعیان، کتابخانه اگانا، کتابخانه بنجامین، کتابخانه آندرس بیلو و سایر کتابخانه هاست.
بخش شیلی: با حدود ۴۰۰ هزار عنوان، تمام کتابهای چاپ شده در کشور از نویسندگان شیلی و در مورد شیلی که در خارج از کشور منتشر شده است را در بردارد. بخش عمومی: دارای حدود ۳۵۰ هزار عنوان است. بخش روزنامه و ریزنگاشت‌ها: مجموعه روزنامه شیلی از قرن نوزدهم و قرن بیستم تا به امروز. بخش مجلات: با حدود ۷۰۰۰ عنوان جامع ترین مجموعه مجلات شیلی است.
بخش مرجع: دارای بیش از چهار هزار جلد کتاب مرجع از تمام زمینه های دانش است. مجموعه سالا مدینه: نزدیک به ۳۵۰۰۰ عنوان با ارزش کتابشناختی شیلی و یکی از بزرگترین مجموعه ها در رابطه با متون استعماری قرن نوزدهم در امریکا لاتین است.مجموعه خوزه ماریا: مجموعه تخصصی در مورد، سنت ها و ارزش هاست. اقتصاد روستایی، کشت انگور شیلی و اصلاحات ارضی برخی از موضوعات اصلی آن است.
مجموعه های خاص
مجموعه کتابخانه ملی علاوه بر کتاب، روزنامه ها و مجلات، مواد دیگری که حافظه کتابشناختی کشور شیلی را تشکیل می دهند شامل می شود.
نقشه‌ها: مجموعه ای با بیش از ۶۰۰۰ عنوان نقشه مربوط به شیلی و سایر کشورهای خارجی
آرشیو نویسندگان: شامل نسخه های خطی، نامه ها، عکس و اشیاء نویسندگان شیلی و خارجی
آرشیو موسیقی: شامل ویرایش های متعدد، سوابق، نوار کاست، نوار، DAT، پوستر، اخبار و برنامه کنسرت، موسیقی کلاسیک، محلی و ملی است.
عکس و فایل دیجیتال: ۳۰۰۰۰ عکس و ۵۰۰۰۰ فایل دیجیتالی از قرون نوزدهم و بیستم
آرشیو ادبیات شفاهی و سنت های ملی: دو مجموعه مهم از مردم لیره نیز در این آرشیو نگهداری می شود.
آرشیو مجموعه نظرات: شامل مقالاتی در مطبوعات ملی در مورد زندگی و کار نویسندگان شیلی. همچنین مقالاتی درباره نقد ادبی، نمایشی و هنری.
مجموعه های دیجیتال کتابخانه ملی شیلی شامل فایل های متن، تصویر، صوتی و تصویری در فرمت دیجیتال است.
نظر شما