سرویس استان‌های خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - مهدی بذرافکن، دانشجوی دکتری ارتباطات و فعال رسانه‌: استاد بهمن پگاه راد را سال هاست می شناسم. از آن روزی که نوجوان بودم. فراموش نمی کنم روزی که تلفنی با او -که مسوول صفحه دانش آموز روزنامه خبرجنوب بود- تماس گرفتم و درباره خبرنگاری و کتابخوانی حرف زدیم.

استاد، نشانی منزل ما را گرفت و هفته بعد آقای پستچی چند کتاب داستان ویژه کودکان و نوجوانان نوشته بهمن پگاه راد تحویلم داد. از بین کتاب های ارسالی او «کورس حاجی شجاعی» و «راز ساختمان زرد» در خاطرم مانده که همان روز با ذوق و شوق خواندم و تمامشان کردم.
مقدمه ای که عرض کردم بی ارتباط با دو کتاب جدید بهمن پگاه راد نیست.

این نویسنده کودکان و نوجوانان به تازگی انتشار مجموعه داستان هایش را با عنوان ثابت «سال هایی که برای دهه شصت و هفتادی ها داستان نوشتم» آغاز کرده و در گام نخست دو جلد این مجموعه با نام های: «یک عکس دسته جمعی» و «بهار نارنج های خانه بغلی» روانه بازار نشر شده است.

پگاه راد در دو جلد کتاب تازه انتشار یافته خود داستان هایی که طی سالیان گذشته در مجله کیهان بچه ها و صفحه دانش آموز روزنامه خبر چاپ شده را گردآوری کرده است.

از ویژگی‌های خوب دو کتاب اخیر بهمن پگاه راد اطلاعاتی درباره نحوه شکل گیری کیهان بچه ها و فراز و فرودهای این مجله خاطره انگیز است که تا قبل از این لااقل به این شکل کمتر جایی منتشر شده است.

تولد کیهان بچه‌ها

بهمن پگاه راد در بخشی از کتابش درباره شکل گیری کیهان بچه ها می نویسد: «کیهان بچه ها روز ششم دی ماه ۱۳۲۵ به همت دو معلم آن روزهای دور جعفر بدیعی ناشر مجله بازی و عباس یمینی شریف نخستین شاعر کودکان تولد یافت».

راد در بخش دیگری از کتابش در توضیح بیشتر درباره کیهان بچه ها نوشته: «من طی یادداشت‌هایی که به مناسبت سال گشت های این مجله در دهه های ۶۰ و ۷۰ در همین کیهان بچه‌ها نوشتم، یادآور شدم که فکر تاسیس این نشریه در آن زمان فکر خوبی بوده و نمره ۲۰ داشته، اما می بینم که در ادامه توجهی به مطالب چاپ شده در آن و بحث گریز از ترجمه به جای تالیف و توجه به فرهنگ خودمان به جای فرهنگ بیگانه نشد و تنها گردانندگان آن راضی و خشنود از نشر منظم هفته به هفته آن بودند».

البته راد در کتاب «یک عکس دسته جمعی» توضیحات کاملی درباره کیهان بچه ها، سردبیران دوره های مختلف آن، تعطیلی های قبل و بعد از انقلاب و… برای مخاطبانش ارایه کرده است.
نکته پایانی اینکه مطالعه دو کتاب «یک عکس دسته جمعی» و «بهار نارنج های خانه بغلی» برای دهه شصت، هفتادی های نوستالژی است و برای نسل هشتاد، نودی ها آموزنده و حاوی خاطره نگاری های شیرین نویسنده ای است که با وجود گذشته هفت دهه از عمر پربارش اما سادگی و صداقت نوشته هایش نشان می دهد او چقدر شبیه دوران بچگی هایش است.