سرویس استان‌های خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - نگار تشکری داستان‌نویس و فرزند زنده‌یاد «سعیدتشکری» نویسنده و مدرس ادبیات: همانطور که می‌دانیم ادبیات، زبان دوم تاریخ است. چرا که وقتی وقایع و حوادث تاریخی با ادبیات همراه می‌شود به خاطر خصلت ذاتی داستان‌سرایی و قدرت روایت، سبب همذات‌پنداری بیشتر مخاطب خواهد شد و همواره ثابت شده که این شیوه در ذهن مخاطب ماندگاری بیشتری دارد تا اینکه صرفاً وقایع به صورت تاریخ نگاری بیان شود. باید اذعان کرد که این هنرمند است که می‌تواند با قدرت قلم خود، سختی‌ها و ناکامی‌ها، خوشی‌ها و ناخوشی‌ها، موفقیت‌ها و شکست‌های یک ملت را در ذهن‌ها تا ابد ماندگار سازد.

وقتی به تاریخ رجوع می‌کنیم می‌بینیم که تاریخ و حماسه با هم در آمیخته‌اند و نمی‌توان این دو را از هم جدا کرد. در واقع حماسه تاریخ یک ملت است. تاریخِ تنها نمی‌تواند آن فراز و نشیبی که مردم یک دوره زمانی از سختی‌ها و شادی‌ها و از دست‌دادن‌ها و به دست‌آوردن‌ها را جان ببخشد اما ادبیات می‌تواند آنچنان وقایع را با حواس به تصویر کشاند که هیچگاه از یاد هیچکس نرود. وقتی که بینوایان پس از گذر از سال‌ها هنوز هم مخاطب دارد و در یادها باقی می‌ماند نمی‌توان اهمیت آن را تنها به دلیل اتفاق تاریخی‌اش دانست بلکه هنر نویسنده رمان است که به آدم‌های آن دوره از تاریخ جان بخشیده و ژان والژانی را خلق کرده که در ذهن‌ها ماندگار مانده است.

جایزه ملی داستان حماسی که حال به ایستگاه پایانی چهارمین دوره خود رسیده است؛ یک رویداد فرهنگی در حوزه ادبیات است که استاد فقید «سعیدتشکری» نویسنده و مدرس ادبیات داستانی کشور جزو پایه‌گزاران و طراحان آن بود و دو دوره نیز دبیری علمی آن را برعهده داشت و شاید اگر بارسفر از این دنیا نبسته بود همچنان محور اصلی این جایزه بود؛ او همیشه در آثار خود دغدغه‌مندی نسبت به تاریخ و حماسه و اقلیم داشت و در آثارش می‌بینیم که چگونه شخصیت‌های تاریخی را از زیر صدها کتب تاریخی خاک‌خورده و فراموش شده بیرون می‌کشید و به آنان جان می‌بخشید و به زیبایی به نسل امروز تقدیم کرد. استاد تشکری همیشه بر اقلیم در ادبیات تاکید بسیار داشت و نیاز ادبیات داستانی به اقلیم را امری مهم تلقی می‌کرد و توجه به این امر که از تولید داستان‌های هرجایی و صرفاً پایتخت‌نشین اجتناب کرد تا به آثاری ماندگار در ادبیات برسیم. چیزی که قبل از این توجه زیادی به آن نمیشد و این امر مهم با همت او از سر گرفته شد.

جشنواره حماسی در واقع تلفیقی از حماسه و تاریخ و اقلیم است که نویسندگان را سوق می‌دهد به نگارش آثاری با این نگاه که شاید قبل از این کمتر به آن توجه می‌شد. بالطبع برگزاری و شکل‌گیری این جایزه و جشنواره در خراسان، طوس و شهر مشهد، می‌تواند این انتظار را برآورده کند که داستان‌هایی از بوم و اقلیم خراسان و حماسه‌های بسیاری که مردم خراسان در طول تاریخ رقم زده‌اند و سال‌ها به آن پرداخته نشده تولید شود و به یادگار بماند.

یادمان نمی‌رود که خراسان ظرفیت حضور و نقش‌آفرینی در عرصه‌های گوناگون فرهنگی و ادبی دارد چرا که مهد فرهنگ، تمدن و به ویژه حماسه است. خراسان بزرگ از پیشینه تاریخی کهنی در تاریخ ایران برخوردار است که یکی از بهترین و زباترین شاهد تاریخی می‌توان شاهنامه را نام برد. چرا که نخستین سرزمین در شاهنامه خراسان است. امید به اینکه با تداوم برگزاری این جشنواره و بهادادن به نویسندگان جوان و نوظهور، شاهد آثاری در خور در حوزه حماسه‌سازی‌های هر اقلیم و بوم این سرزمین در دل تاریخ بود.