سرویس هنر خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - سبا ابراهیم‌پور، کارگردان فیلم «فرزند آدم»: فیلمسازی تنها یک حرفه نیست، بلکه یک سبک زندگی است.
اگر انتخاب کرده‌ایم فیلمساز شویم، باید خود را در ۷ هنر پرورش دهیم و زندگی را با دیدی عمیق و کاوشگرانه بررسی کنیم. برای نوشتن فیلم‌نامه‌ها و داستان‌های کوتاه، همیشه از جزئیات و رخدادهای ظریفی که در اطرافم اتفاق می‌افتند، الهام می‌گیرم. جزئیاتی که شاید در نگاه اول دیده نشوند یا به نظر ساده و پیش‌پاافتاده بیایند.
از فیلم اولم تا همین فیلم آخر، همیشه از تجربیات شخصی و دنیای ذهنی خودم استفاده کرده‌ام. در آثارم نمادها و نشانه‌هایی را جای داده‌ام که در فیلم‌نامه‌ها و داستان‌های دیگرم نیز تکرار می‌شوند و این پیوند نمادین به آثارم هویتی متمایز و پیوسته می‌بخشد.
این ارتباط ظریف تصویری به نظرم به داستان‌هایم عمق و هویت بیشتری می‌دهد. همان‌طور که یکی از اساتید عزیزم می‌گفت: «داستان‌ها را با جزئیات خاص خودم شکل می‌دهم.»
یکی از این نمادها، الهامی است که از یک نقاشی گرفته‌ام؛ این نماد جهت‌گیری و دیدگاه من نسبت به فیلمسازی را به وضوح نشان می‌دهد. برای گسترش دیدگاه هنری‌ام، همواره نقاشی‌ها، عکس‌ها، فیلم‌ها و کتاب‌ها را به دقت بررسی می‌کنم. از هیچ اثر هنری به سادگی عبور نمی‌کنم، بلکه هر قاب و حتی محل نمایش آن برایم اهمیت دارد.
این نگرش باعث شد تا نقاشی «فرزند آدم» اثر رنه مارگریت که در سال ۱۹۶۴ خلق شده، را به عنوان مرجع در فضاهایی از نیویورک که از نظر رنگ و نور مرا به یاد آن نقاشی می‌انداخت، بازآفرینی کنم.
نکته‌ی مهم در این اثر، گیر افتادن شخصیت نقاشی در فریمی از زمان است؛ زمانی که از ۱۹۶۴ به ما به ارث رسیده. آیا تا به حال فکر کرده‌اید که چند ثانیه قبل یا بعد از این اثر، شخصیت کجا بوده و چه می‌کرده؟ آیا با ساختار شکنی روایتی، می‌توان این لحظه‌ی قفل‌شده را بازسازی یا از نو دید؟
هدفم از ساخت این فیلم، دقیقاً پرداختن به مفهوم زمان است.
نظر شما