اکرامی‌فر در گفت‌و‌گو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) درباره جایگاه شعر علوی در شعر فارسی توضیح داد: به دلیل جایگاه والایی که علی(ع) نزد شیعیان دارد، به‌طور طبیعی جنبه‌های شخصیتی او در شعر نیز بروز کرده است و شاعران عشق و علاقه‌ خود را نسبت به آن حضرت در شعرهایشان بیان کرده‌اند.

وی در ادامه توضیح داد: از کسایی مروزی با شعر معروف «مدحت كن و بستای كسی را كه پیمبر/ بستود و ثنا كرد و بدو داد همه كار» و یا شعر معروف شهریار «علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را/ که به ما سوا فکندی همه سايه هما را» و تا زمان حاضر که مجموعه شعرهای بسیاری در این زمینه منتشر می‌شود شاعری را سراغ ندارم که ادعای شاعری کرده باشد و ارادت خود را به علی(ع) در شعر بیان نکرده باشد.

این شاعر با تاکید بر این که شعرهای علوی شعرهایی حماسی هستند اظهار داشت: شعر علوی شعری است که از موضع بالا و بسیار قوی مطرح می‌شود. علی(ع) در شعر به عنوان انسانی بزرگوار، دلیر، بزرگ‌منش، الگو، بخشنده، فعال و کنش‌مند مطرح است.

وی افزود: نگاهی که به علی(ع) در شعر می‌شود نگاهی به انسان آرمانی و کامل است و شعرهای علوی شعرهایی در مدح بزرگواری‌ها، شخصیت و فداکاری‌های علی(ع) هستند.

اکرامی‌فر درباره پیوند شعر علوی با رمضانیه‌ها تشریح کرد: اگرچه شعرهایی درباره ماه رمضان سروده شده و مرتضی امیری‌اسفندقه نیز کتابی با عنوان «رمضان در شعر فارسی» را گردآوری کرده است اما موضوع رمضان و روزه در ادبیات ما موضوعی غریب است و شاعران تاکنون کمتر به آن پرداخته‌اند.

وی ادامه داد: این‌که شعری درباره برکات ماه رمضان، ظرفیت‌های این ماه برای خودسازی و جامعه‌سازی و پتانسیل‌های آن سروده شده باشد در میان رمضانیه‌ها بسیار کم است و اگر در این زمینه توجهی صورت گرفته بیشتر نسبت به شب‌های قدر، ضربت خوردن علی(ع) و شهادت او بوده است. در حقیقت علی(ع) در رمضانیه‌ها محور اصلی است.

این شاعر در پاسخ به این پرسش که چه زوایایی از شخصیت علی(ع) در شعر فارسی مهجور مانده است توضیح داد: این مسئله نیازمند انجام پژوهشی گسترده در تمامی شعرهای علوی است؛ اما با شناخت کلی نسبت به آن می‌توانم بگویم سخنان حضرت علی(ع) در شعر کمتر مدنظر بوده است و به ویژه در شعرهای شاعران امروز فرازهایی از «نهج‌البلاغه» دیده نمی‌‌شود.

وی با تاکید بر دلاوری‌ها، رشادت‌ها، شجاعت‌های علی(ع) گفت: این موضوعات و همچنین بحث عبادت‌ها و نیایش‌های علی(ع) همواره در شعرهای علوی مطرح شده است. اما شخصیت سیاسی یا علمی علی(ع) و ارتباطات اجتماعی او کمتر در شعر پرداخته شده‌اند. به عبارت دیگر این‌که علی(ع) به‌طور کلی در اجتماع چه جایگاه و شخصیتی داشته است و ابعاد کلی وجود او در شعر مهجور مانده است.

اکرامی‌فر در ادامه از علی(ع) به عنوان شخصیتی جهانی یاد و تصریح کرد: شخصیت‌های مختلف در ادیان گوناگون همچون مسیحیان و کلیمیان علی(ع) را ستوده‌اند و شاعران شیعه و سنی از گذشته تا امروز در شعرهای خود توجه ویژه‌ای به این شخصیت داشته‌اند. به عنوان مثال مولوی در وصف آن حضرت می‌گوید «از علی آموز اخلاص عمل/ شیر حق را دان منزه از دغل».

وی در پایان یادآور شد: شاعران گذشته و معاصر بیش از هر نکته‌ای به ویژگی‌های فردی و انسانی علی(ع) در شعر علوی توجه داشته‌اند. این امر ضروری بوده است؛ اما فراموش نکنیم که در شعر علوی باید به سراغ دیگر ویژگی‌های آن حضرت نیز رفت.