به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، سمانه کدخدایی مرغزار، مترجم «کتاب غزه» و «کتاب رام الله» درباره اهمیت پرداختن به ادبیات و داستان‌های نویسندگان فلسطینی گفت: باید اشاره کنم که داستان‌های نویسندگان فلسطینی پیش‌تر در ایران ترجمه شده و من اولین نفر نیستم. اهمیت این مسئله در این است که معمولاً در صنعت نشر ایران به مسائل سیاسیِ محور مقاومت بیشتر پرداخته شده است و ترجمه‌ها و نوشته‌ها همه در این حوزه هستند.
وی افزود: این مسئله که مردم عادی چگونه زندگی می‌کنند و چگونه اشغال و شرایط اجتماعی بر زندگی‌شان تاثیر می‌گذارد و آن را تجربه می‌کنند، بسیار اهمیت دارد و درک ما را نسبت به مسئله تغییر می‌دهد. دغدغه اصلی من در این سال‌ها این بوده است که مردم بدانند که انسان‌های فلسطینی همان‌طور که به صهیونیست‌ها سنگ پرتاب می‌کنند زندگی عادی نیز دارند؛ دانشگاه می‌روند، کار می‌کنند، عاشق می‌شوند و چیزهای دیگر. سلسله کارهای مداوم درباره این مسئله انجام نشده است.
او درباره این دو اثر گفت: این دو کتاب را در دوره کرونا، انتشاراتی به نام کما پرس در انگلستان جمع‌آوری کرد؛ نوشته‌هایی کوتاه درباره شهرهای مختلف را جمع کرد و حدود بیست و پنج جلد منتشر شد. این ناشر از نویسندگان دعوت کرد تا داستان‌هایی با حال و هوای آن شهر بنویسند. من به این موضوع علاقه داشتم و این دو جلد از این مجموعه را انتخاب کردم. خوشبختانه این مجموعه کتاب‌ها برنده جایزه پن انگلستان هم شد. این مجموعه در دنیا مشهور است و به زبان‌های مختلف ترجمه شده است. این مجموعه حتی کتابی درباره تهران هم دارد. هدف مجموعه آشنایی با شهر، فرهنگ و زندگی عادی و روزمره مردم است. این کتاب‌ها چیزهای زیادی درباره این شهرها به ما می‌گویند که آنها را اصلاً نمی‌دانیم.
او درباره آثار دیگرش گفت: من در انتشارات علم دو کتاب دیگر درباره مقاومت ترجمه کرده‌ام. یکی از آنها درباره داستان دختری است که پدرش برای اسرائیلی‌ها کار می‌کند و او همیشه فکر می‌کند پدرش جاسوس است. کتاب دیگر نیز درباره دختری فلسطینی است که غسال است. دختر می‌خواهد به دانشگاه برود و پدرش در اسارت است. اسرائیلی‌ها دو نوع زندانی می‌گیرند؛ یکی زندانی اداری که هیچگاه بیرون نمی‌آید و دیگری زندان عادی است. دختر با نامه با پدرش در ارتباط است.
او درباره جایگاه آثار ترجمه درباره فلسطین گفت: به نظر من ترجمه شعر و ادبیات فلسطینی هنوز جایگاه خودش را در ایران پیدا نکرده است. با جست‌وجویی ساده متوجه می‌شویم که تنها ناشران مختصری درباره این موضوع کار کرده‌اند. فلسطینی‌ها نویسندگان بزرگی دارند. سایه مسائل سیاسی اینقدر بلند بر ادبیات افتاده است که می‌توان گفت ادبیات مقاومت فلسطینی جایگاه خودش را پیدا نکرده است. ما نمی‌توانیم درباره فلسطین بنویسیم زیرا واقعیت آنجا را لمس نکرده‌ایم و برای همین باید ترجمه کنیم. مترجم آثار ادبیات فلسطین در این فضا ناامید می‌شود. مثلاً از ادبیات مقاومت آمریکای لاتین استقبال زیادی می‌شود زیرا سایه سنگین سیاست بر آن نیست. فرهنگ فلسطین به ما نزدیک است و مثلاً زنان این قصه‌ها و زنان ایران تجربه‌های مشترکی دارند.
نظر شما