خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)/ محمد عکاف: در این روزگار همه آنهایی که می‌خواهند پُز فرهنگی بدهند و نوشابه روشنفکری برای خودشان باز کنند، یادگرفته‌اند یک دفترچه بلند و بالا از فهرست اهالی قلم تهیه کنند و به مناسبت‌های مختلف آنان را دعوت کنند تا زینت المجالس‌شان باشند. از همایش‌های فرهنگی، ادبی و هنری گرفته - حداقل قابل توجیه است- تا جشنواره‌های اقتصادی و تجاری!
دوست اهل قلمی می‌گفت: چندی پیش تلفنم زنگ زد و کسی که خودش را مدیر روابط عمومی جشنوارهای معرفی می‌کرد، اصرار...اصرار که شما باید در برنامه ما به عنوان مهمان ویژه شرکت کنید.
گفتم مراسم‌تان ادبی است؟
گفت نه!
پرسیدم هنری است؟
گفت: نه!
فرهنگی است؟
نه!
سیاسی است؟
نه!
فکر می‌کنید برای چه مراسمی دعوت شده بودم؟ جشنواره غذا و محصولات اُرگانیک! گفتم آدم حسابی مرا به جشنواره غذا چه‌کار؟
گفت: مدیران گفته‌اند چند تا نویسنده هم باشند، کلاس جشنواره بالا می‌رود...!
بماند که عصبانیت از این دعوت رفیق اهل قلم ما را تا مرز سکته قلبی و مغزی بُرد؛ اما واقعیت این است که ظاهراً خیلی‌ها یا بهتر بگویم کسانی که خودشان را اهل کمالات و فرهنگ می‌دانند انگار راه احترام گذاشتن به جماعتی که برای پاسداشت قلم و فرهنگ خون دل خورده‌اند را فراموش کرده‌اند.
گفته‌اند به جماعت نویسنده و فرهنگی احترام کنید! اما قرار نیست برای بالا بردن شأن مجالس و محافل خود و به شیوه‌های نازل و تشریفاتی به سراغ استفاده ابزاری از اهل قلم بروید.
این جماعت نه نیاز به کف‌زدن و تشویق دارد نه به صدر نشینی و تکریم‌های تصنعی، حرمت‌شان همان قلمی است که سالیان سال هم آبروی‌شان بوده و هم قوتِ زندگی‌شان. گاهی خانه نشینی‌شان می‌ارزد به زینت المجالس بودن.
تکریم و تجلیل از اهل قلم نه به پاسداشت است و نه به اهدای لوح، سکه و تابلو فرش، به درک متقابل از دغدغه‌ها و مطالباتی است که گاهی هیچ گوش شنوایی برایش شنیدنش نیست. اهل قلم گوش شنوا می‌خواهند و بس!
دوست اهل قلمی می‌گفت: چندی پیش تلفنم زنگ زد و کسی که خودش را مدیر روابط عمومی جشنوارهای معرفی می‌کرد، اصرار...اصرار که شما باید در برنامه ما به عنوان مهمان ویژه شرکت کنید.
گفتم مراسم‌تان ادبی است؟
گفت نه!
پرسیدم هنری است؟
گفت: نه!
فرهنگی است؟
نه!
سیاسی است؟
نه!
فکر می‌کنید برای چه مراسمی دعوت شده بودم؟ جشنواره غذا و محصولات اُرگانیک! گفتم آدم حسابی مرا به جشنواره غذا چه‌کار؟
گفت: مدیران گفته‌اند چند تا نویسنده هم باشند، کلاس جشنواره بالا می‌رود...!
بماند که عصبانیت از این دعوت رفیق اهل قلم ما را تا مرز سکته قلبی و مغزی بُرد؛ اما واقعیت این است که ظاهراً خیلی‌ها یا بهتر بگویم کسانی که خودشان را اهل کمالات و فرهنگ می‌دانند انگار راه احترام گذاشتن به جماعتی که برای پاسداشت قلم و فرهنگ خون دل خورده‌اند را فراموش کرده‌اند.
گفته‌اند به جماعت نویسنده و فرهنگی احترام کنید! اما قرار نیست برای بالا بردن شأن مجالس و محافل خود و به شیوه‌های نازل و تشریفاتی به سراغ استفاده ابزاری از اهل قلم بروید.
این جماعت نه نیاز به کف‌زدن و تشویق دارد نه به صدر نشینی و تکریم‌های تصنعی، حرمت‌شان همان قلمی است که سالیان سال هم آبروی‌شان بوده و هم قوتِ زندگی‌شان. گاهی خانه نشینی‌شان می‌ارزد به زینت المجالس بودن.
تکریم و تجلیل از اهل قلم نه به پاسداشت است و نه به اهدای لوح، سکه و تابلو فرش، به درک متقابل از دغدغه‌ها و مطالباتی است که گاهی هیچ گوش شنوایی برایش شنیدنش نیست. اهل قلم گوش شنوا می‌خواهند و بس!
نظر شما