مژگان عباسلو در گفت‌و‌گو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) با بیان این مطلب افزود: این مجموعه شامل غزل‌های عاطفی با توجه ویژه به موضوع زن است. به عبارت دیگر این غزل‌ها زنانه هستند و رنگ و بوی عاطفی دارند.

وی با اشاره به تفاوت‌های مجموعه دومش ادامه داد: این کار از نظر این‌که دومین تجربه من بود تفاوت‌های بسیاری با مجموعه اولم داشت. از نظر زبانی غزل‌ها پخته‌تر هستند و در کل نوآوری‌های ساختاری از جمله رد ردیف در این مجموعه صورت گرفته است.

این شاعر به توضیح رد ردیف در غزل‌هایش پرداخت و اظهار داشت: ردیف در این غزل‌ها حذف و یا به شیوه‌ای متفاوت از بیت‌های قبلی در ابيات گنجانده شده است.

وی اشاره کرد: اشعاری که در این مجموعه گردآوری شده همگی سروده‌های سال‌های 85 تا 88 هستند.

عباسلو با تاکید بر این امر که بیش‌تر سروده‌هایش در قالب‌های کلاسیک و چارپاره است، تصریح کرد: همیشه در شعر به دنبال نوآوری و استفاده از قالب‌های جدید هستم که دراین زمینه استادم سید ضیاء‌الدین شفیعی استقبال بسیاری از این نوآوری‌ها کرد.

وی توضیح داد: از قالب‌های جدیدی که در این مجموعه به کار گرفته‌ام ترکیب غزل و ترانه است که چارچوب جدیدی را در شعر ایجاد کرده.

این شاعر به مجموعه شعر نخستش اشاره کرد و گفت: پیش از این در مجموعه قبلی‌ام از قالب «غزل مثنوی» استفاده کرده بودم. غزل مثنوی یک قالب جا افتاده است که من پس از مدتی کار در این قالب عکس این شیوه نیز را امتحان کردم.

وی در توضیح بیشتر این امر گفت: «مثنوی غزل» به این شکل بود که شعر با مثنوی آغاز و در لابه‌لای مثنوی، غزل کاملی گنجانده می‌شد و دوباره تاکید بر مثنوی می‌رفت.

عباسلو تاکید کرد: بعد از آن تجربه احساس کردم از آن‌جایی که لطافت ترانه و غزل به هم شباهت دارد، می‌شود این شیوه را با غزل و ترانه امتحان کرد. بدین ترتیب سروده‌هایی که در این قالب سروده شده‌اند با غزل آغاز می‌شوند و در میانه آن به قالب ترانه تبدیل و زبان، زبان محاوره می‌شود و پس از آن دوباره به غزل باز می‌گردد بدون آن‌که خواننده دچار احساس ناخوشایندی در این تغییر فضا شود.

وی در ادامه به توضیح برخی ویژگی‌های شعر زنان پرداخت و اظهار داشت: اشعاری که توسط زنان سروده می‌شوند باید این قدرت را داشته باشند که بدون ذکر نام شاعر، خواننده تشخیص دهد شاعر این اثر زن بوده؛ مانند اشعار فروغ فرخ‌زاد که شاعری جاودانه است و بدون ذکر نام او برای اشعارش، می‌توان عناصر و زبان ویژه شعری او را تشخیص داد.

شاعر مجموعه غزل «آوازهای عاشق تو» درباره زبان اشعار خودش توضیح داد: زبان اشعار من زبان ابتدایی بود که کم کم به تقلید از زبان شعر شاعرانی که به آن‌ها علاقه داشتم روی آورد؛ از جمله شاعرانی که به سروده‌هایشان علاقه‌مند بودم فروغ فرخ‌زاد، مریم سقلاطونی، فاطمه تفقدی، فاطمه حق‌وردیان و سیمین‌دخت وحیدی را می‌توان نام برد. پس از آن به تدریج زبان غزل‌هایم تفاوت پیدا کرد، با مطالعه اشعار مختلف و آشنایی با نوآوری‌هایی که شاعران در شعرهایشان انجام داده بودند به این نتیجه رسیدم که می‌توانم زبان شعر خودم را با ویژگی‌ها و نوآوری‌های خاص آن داشته باشم.

وی با تاکید بر لزوم طی این مراحل برای هر شاعر ادامه داد: تقلید از شعر سایر شاعران و تاثیر‌پذیری از آن‌ها امری طبیعی و حتی ضروری برای پیدا کردن سبک ویژه هر شاعری است.

عباسلو به دنیای شاعر اشاره کرد و گفت: دنیای هر شاعر بیشتر از بیرون به درون آن شاعر اختصاص دارد. درباره اشعار من نیز نمی‌توانم بگویم اشعارم 100 درصد فردی و یا اجتماعی هستند.

وی افزود: در ابتدا اغلب اشعارم عاطفی و فردی بودند که خواه‌ناخواه نگاه اجتماعی هم پیدا می‌کردند، اما به جرات می‌توانم بگویم بیش‌تر نگاهم به دنیای زنانه اطرافم و معطوف به احساسات زنانه‌ای بود که زنان به راحتی از آن‌ها می‌گذرند.

این شاعر به توضیح مختصری درباره مجموعه شعر نخستش پرداخت و اظهار داشت: سال 85 نخستین مجموعه شعرم در قالب غزل با عنوان «آوازهای عاشق تو» توسط انتشارات هزاره ققنوس منتشر شد و به چاپ دوم نیز رسید. این مجموعه برنده جایزه بانوی فرهنگ در سال 86 شد. اشعار این مجموعه در سال‌های 80 تا 85 سروده شده بودند و حدود 40 غزل را در 102 صفحه شامل می‌شدند.

مژگان عباسلو فارغ‌التحصیل رشته پزشکی از دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی است؛ اما دغدغه اصلی‌اش ادبیات است.