سرویس هنر خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - سیدعلی زیدی: آن‌وقت‌ها که هنوز طعم سینما به کام مردم به خامی می‌زد و برای مردم هنوز جلوۀ یک معجزه را داشت یکی از مصائب تماشای فیلم، فرنگی بودن اکثر فیلم‌های سینما بود. طبعاً هنوز سینما جایش را بین مردم و صنعت باز نکرده بود چه رسد به دوبله و زیرنویس. بعد از شروع شدن فرآیند زیرنویس فیلم‌ها هم مشکل بعدی سر از تخم درآورد. مردم به‌قدر کافی برای خواندن زیرنویس فیلم‌ها سواد نداشتند. اما در سینماهای گرگان، پسربچه‌ای که مجذوب آن پردۀ مشکی شده بود ناگهان ایده‌ای به ذهنش خطور کرد. او کنار تماشاگران سالن می‌نشست و در ازای خواندن زیرنویس‌ها، البته به سبک خودش، از بیننده دستمزد می‌گرفت. صاحب سینما هم که از زیادشدن بیننده‌های سینمایش به وجد آمده بود کمال همکاری را انجام می‌داد. آن پسربچه نامش عطاءالله صفر پور بود.

این‌گونه از آدم‌ها کم یابند. شاید ظاهر و باطن زندگی‌شان را هم که شخم بزنی مطلب سوپرمن‌واری پیدا نکنی ولی این نوع از آدم‌ها، از آن‌هایی هستند که در موقعیت‌های مختلف کوشیده‌اند که از چهارچوب دیگر و با عینکی متفاوت به زندگی نگاه کنند و از دل همین پس‌زمینه است که شما درنهایت چنین شخصیتی را در حالی می‌بینی که بین انفجار و آتش و دود می‌رود تا برای لحظاتی سربازان کشور را بخنداند. سرگذشت زندگی عطاءالله صفر پور مملو از چنین ابداعاتی است که گاهی انسان را به خنده وامی‌دارد و گاهی نیز به تعجب. «من هم دلم گریه می‌خواست» مرقومه‌ای از سرگذشت همین سوژۀ جذاب است که به قلم حجت شاه‌محمدی و به عزم انتشارات سوره مهر به چاپ رسیده است.

مثل اکثر آثار تألیف شده در ساحت زندگی‌نامه و یا داستان به زبان فارسی، در این اثر نیز قلم نویسنده روان و بدون اغلاق و پیچیدگی پیش می‌رود. کتاب به‌صورت کلی از دو بخش تشکیل‌شده است. بخش اول به زندگی و سرگذشت مرحوم صفر پور می‌پردازد و بخش دوم به‌صورت تخصصی روی حضور ایشان در جبهه‌های جنگ تحمیلی تمرکز می‌کند و در لابه‌لای این دو بخش نیز به شکل متراکمی اسناد آرشیوی و تصاویر به چشم می‌خورند. بخش اول کتاب با روایت کودکی مرحوم صفر پور و نگاهی به وضعیت خانوادگی سوژه شروع می‌شود و تا زمان جوانی و ازدواج او پیش می‌رود و سپس دوباره از زاویه دید دیگری روایت را بعد از صد و خرده‌ای صفحه به نقطه اول یعنی کودکی برمی‌گرداند و مجدداً روایتگر زندگی او شروع می‌شود که اگر با تدبیر مولف این دو بخش به‌صورت همگنی ترکیب می‌شدند و این دودستگی پیش نمی‌آمد، روایت خوش ریتم تر برای مخاطب پیش می‌رفت. در بخش دوم نیز به همین صورت این ناهمگنی به چشم می‌خورد که البته رخ دادن این مسئله در بخش دوم به دلیل تعدد راویان و منابع روایات طبیعی است.

در کل زندگانی عطاءالله صفر پور از آن زندگی‌های جذاب و پرماجرایی است که هم می‌تواند مخاطب را سرگرم قصه‌هایش بکند و هم گاهی او را به فکر فرو ببرد و تجربۀ خواندنش برای علاقه‌مندان به سرگذشت و زندگی‌نامه می‌تواند بسی جالب باشد.