به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در خرم‌آباد، ایرانیان از گذشته‌های دور با آغاز بهار و ورود به سال جدید پس از چند روز دید و بازدید به منظور پایان بخشیدن به عید نوروز و دور کردن غم و غصه در روز سیزدهم فروردین با بیرون آمدن از خانه و پناه گرفتن در دامان طبیعت، مراسم سیزده بدر را اجرا می‌کنند. سیزده بدر یا جشن بدرقه نوروز از مهمترین رسوم مشترک میان اقوام ایرانی است که در سال‌های اخیر روز آشتی با طبیعت نیز عنوان می‌شود.
ایرانیان باستان این روز را سرآغاز زندگی بهشتی می‌دانستند و به منظور پایداری دنیا جشن برپا می‌کردند. برخی پیشینه جشن سیزده بدر را زمان جمشید می‌دانند. در باور پیشینیان در این روز شادی کردن و خندیدن به معنی فروریختن اندیش‌های پلید و تیره، روبوسی نماد آشتی، به آب سپردن سبزه نشانه هدیه دادن به ایزد آب «آناهیتا» و گره زدن علف برای شاهد قرار دادن مادر طبیعت در پیوند میان زن و مرد، بر پایی مسابقه‌های اسب دوانی یادآور نبرد ایزد باران و دیو خشکسالی بوده است. فلسفه وجودی این آیین ارزشمند در واقع برقراری ارتباط با طبیعت و حفظ آن، درک بیشتر هستی و قدردانی از نعمت‌های خداوند است.
ناهید میررضایی شاعری از دیار پلدختر به مناسبت فرا رسیدن این روز شعری را سروده و در اختیار ایبنا قرار داده است:
سیزده به در و روزِ طبیعت رسید
پَرسه‌زنان بادِ بهاری وزید
دارِ چَمَن، سبز و شکوفا شده
دامنِ باغ، پُر گُلُ و زیبا شده
هرکسی خوشحال شود و شادمان
بیرون شود از خانه‌اش آن‌زمان
جاری شده، چشمه‌سارِ طبیعت
آمده است روزگارِ طلیعت
آدم هوایی شده، پنجره‌ها واشده
از پسِ بادِ صبا، غنچه گُل وا شده
دل‌هاهمه بی‌قرار، از پسِ بادِ بهار
نغمه‌سرایی کنند، از نفسِ بوی یار
یا علی گفتندهمه سیزده به در
آمده‌اند، از کُنجِ خانه به دَر
خوشا، این روزِ باستانیِ نوروز
نشانی دارد از، سُنت دیروز
با همه دوستان بشویم، همسفر
آی خبر و آی خبر، بریم ازخانه به دَر
نظر شما