عنايت سمیعی، در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) با بیان این مطلب افزود: همیشه در جریان داوری در جشنواره‌هایی چون جشنواره شعر فجر، گروه‌های داوری به دو صورت وارد عمل می‌شوند.

وی گفت: ممکن است گروه داوری بدون هیچ شناختی از یکدیگر و بدون بحث درباره کمیت و کیفیت آثار تنها به رای گیری و شمارش آرا در باره آثار بپردازند.

سمیعی ادامه داد: شیوه دیگر در داوری، شناخت داوران و آشنایی آنها از علایق و سلایق یکدیگر است. در هر صورت آنها به رغم تفاوت از نظر فکری نقاط مشترکی دارند که بر اساس این مشترک ها در امر داوری در کنار هم قرار می‌گیرند.

وی اشاره کرد: در این نوع داوری افراد بر اساس بحث اقناعی دست به تصمیم‌گیری می‌زنند؛ هرچند که ممکن است این نوع داوری نیز به رای‌گیری منتج شود.

این شاعر اظهار داشت: با وجود تمام فرایندهای داوری باز هم نمی‌شود برای داوری قواعدی را از پیش تعیین کرد؛ چراکه هم نهادهای جایزه‌دهنده در کشور ما نو پا هستند و هم امر ادبی، امری غیرمنتظره است.

وی تاکید کرد: غیر منتظره بودن آثار ادبی به این دلیل است که اگر شعری یافته‌های شما را زیر سئوال نبرد از جوهر شعری بالایی برخوردار نیست و در شعر به دلیل غیرمنتظره بودن آن، نمی‌توان بر اساس قانون خاصی داوری کرد؛ این امر همیشه اختلاف نظر و چه بسا دلخوری‌هایی را در جشنواره‌ای چون جشنواره شعر فجر در پی دارد.

سمیعی گفت: تجربه نشان می‌دهد وجود بیش از ۷ نفر در تیم داوری جنبه کیفی کار داوری را پایین می‌آورد؛ چراکه به  بحث‌های بی‌پایانی در امر داوری منجر می‌شود. 

وی همچنین یادآور شد: ظرف زمانی یک‌ساله برای اهدای جایزه به آثار ادبی خیلی کوتاه است و تعداد نهادهای جایزه‌دهنده در کشور ما بیش از ظرفیت ادبی ما است؛ چراکه خلق آثار مناسب زمان‌بر است و در مدت یک سال دلیلی ندارد حتما اثری در خور دریافت جایزه خلق شود.


سمیعی ادامه داد:بهتر است ظرف زمانی برگزاری این جشنواره ها را طولانی مدت تر کرد تا شاهد آثار پربارتر و ارزنده تری در جشنواره باشیم.

وی در بخش دیگر از سخنانش یاد آور شد: سرودن شعر بر اساس ایدوئولوژی مانعی ندارد و شاعر می تواند در قالب های آیینی،سیاسی وغیره شعر بسراید واختصاص بخش های ویژه  در جشنواره به این موضوعات به جذاب شدن جشنواره نیز می انجامد؛ اما باید توجه داشت که اگر این آثار جوهر شعری نداشته باشند صرفا یک اثر تبلیغی خواهند بود.