رضا داوری اردکانی فیلسوف معاصر ایرانی با پیامی فلسفی به استقبال نوروز باستانی رفته است. متن پیام رضا داوری اردکانی بدین شرح است:
هو الاول
نوروز عید بزرگ چندین هزارساله ایرانیان و به روایتی آغاز تاریخ ایران است. یعنی نوروز و ایران با هم به وجود آمده است. این روز بزرگ بر همه مبارک باشد.
اکنون ما از نوروز نصیبی جز شادی چندروزه نداریم، ولی بدانیم که نوروز یک روز مثل سایر روزهای تقویم نیست. نوروز گشایش است و به گفته شاعر "نسیمی است که از کوی دوست می آید" و فرصتی است که از آن برای "برافروختن چراغ جان مدد می جویند".
ز کوی یار می آید نسیم باد نوروزی
از این باد ار مددجویی چراغ جان برافروزی
در روزگار فروبستگی که دل‌ها تنگ و تن ها خسته و جان ها ملول و دانایی و خرد پوشیده و پنهان است چگونه می توان شاد بود؟ حافظ هم شادی نمی کند و مبارکباد نمی گوید بلکه غمگین است:
ندانم نوحه قمری به طرف جویباران چیست؟
مگر او نیز همچون من غمی دارد شبانروزی؟
آیا می توانیم از نسیم جانبخش نوروزی که از کوی دوست می آید مدد بجوییم؟
قرنهاست که در این آرزو بسر برده و بسر می بریم و کمتر فکر می کنیم که وهم و آرزو مقام مناسبی برای سکنی گزیدن نیست.
باید راه خانه خرد را یافت و از آن مدد جست.
نظر شما