خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)-ابراهیم خدایار: نوشتن برای کسی که تمام عمر برای ایران و سربلندی آن می ‏نوشت باید چیزی از جنس عشق و از خودگذشتگی، و از رنگ فداکاری و گذشت در خود به یادگار داشته باشد. انوشه از جنس ایران بود، با کوله‏ باری از عشق به ذرات آن. حاضر بود جانش را برای این وجود اهورایی فدا کند و تا آخرین لحظه‏ هایی که توان داشت همین کار را نیز کرد.
او تمام عمر برای سربلندی زبان و ادب فارسی و ایران و تاریخ پرشکوهش قلم زد و دیگران را نیز به همین راه فراخواند. انوشه برای من استاد و دوست دیگری بود. درست از بیست سال پیش وقتی پا به دنیای ماوراءالنهر گذاشتم، چراغ راهم را انوشه با نوشته هایش پیشتر روشن کرده بود، هرجا در شهرهای ازبکستان و تاجیکستان قدم می‏ گذاشتم، او را در کنار خود می دیدیم. کتابخانه اش یگانه کتابخانۀ تخصصی مطالعات زبان و ادب فارسی ماوراءالنهر در ایران بود و چقدر با سختی تمام تک تک خشت های این بنای عظیم را گرد آورده بود. وقتی خبردار شدم دست به گریبان بیماری شده است، به خود اجازه ندادم دربارۀ جدایی از او بیندیشم؛ اما می دانستم که با سرنوشت نمی توان جنگید و اکنون که خبر غم‏ انگیز و جانکاه درگذشت این پژوهشگر خستگی‏ ناپذیر را شنیدم، با خود گفتم «اجازه بدهید انوشه برای من همیشه انوشه بماند».

او تا زنده بود برای ایران نوشت و تا زمانی که پرچم ایران برافراشته است، زنده خواهد ماند.