به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در اصفهان، کتاب «فقط روزهایی که مینویسم» از پنج جستار یا مقاله ادبی تشکیل شده که هر کدام از زاویه دید «آرتور کریستال» نامزد جایزه ادبی پن فاکر در سال 2003 نوشته شده و وضعیت نویسندگی و فعالان این حوزه را به‌خوبی موشکافی کرده است.
این کتاب به‌تازگی توسط نشر صوتی «لحن دیگر» تبدیل به اثری شنیداری هم شده و در بسترهای کتابراه، طاقچه و چارخونه قابل دسترسی و تهیه است. «فقط روزهایی که مینویسم» توسط عرفان آیتی، گوینده و بازیگر عرصه نمایش در اصفهان خوانده شده است.
جستارهای پنج‌گانه این کتاب هم از زندگی شخصی نویسنده می‌گوید و هم کتاب‌ها. «آرتور کریستال» از لذت‌هایی صحبت می‌کند که ممکن است گناه‌آلود باشند و از آن خجالت می‌کشیم؛ مثلا اینکه بگوییم چرا از چنین کتابی خوشمان می‌آید. در ادامه می‌بینیم که آیا دعوای داستان ادبی و داستان ژانر رو به پایان است؟ و یا اینکه دیدن نویسنده محبوبمان چطور تاثیری بر ما می‌گذارد و آیا اصلا لازم است یا خیر؟ درنهایت نیز «کریستال» به این نتیجه می‌رسد که متفاوت فکر کردن، بد نیست. چرا که بسیاری از آدم‌ها، همیشه از ترس قضاوت شدن ممکن است نظر حقیقی خودشان را بیان نکنند.
«مقالاتی پُرتکاپو و متاملانه»؛ این نظری است که در بخش نقد کتاب نیوریوک تایمز درباره کتاب «فقط روزهایی که مینویسم» نوشته شده است. نشریه کرکوس نیز درباره این کتاب اینطور گفته است: «این فشار و سقلمه در نظریه ادبی به‌شکل عجیبی خوب است»
کتاب «فقط روزهایی که مینویسم» که توسط نشر اطراف منتشر شده، همچنین برای طرفداران و دنبال‌کنندگان جدی ادبیات و کسانی که دوست دارند با دیدگاه‌های آرتور کریستال آشنا شوند، خواندنی و البته شنیدنی است.
این کتاب به‌تازگی توسط نشر صوتی «لحن دیگر» تبدیل به اثری شنیداری هم شده و در بسترهای کتابراه، طاقچه و چارخونه قابل دسترسی و تهیه است. «فقط روزهایی که مینویسم» توسط عرفان آیتی، گوینده و بازیگر عرصه نمایش در اصفهان خوانده شده است.
جستارهای پنج‌گانه این کتاب هم از زندگی شخصی نویسنده می‌گوید و هم کتاب‌ها. «آرتور کریستال» از لذت‌هایی صحبت می‌کند که ممکن است گناه‌آلود باشند و از آن خجالت می‌کشیم؛ مثلا اینکه بگوییم چرا از چنین کتابی خوشمان می‌آید. در ادامه می‌بینیم که آیا دعوای داستان ادبی و داستان ژانر رو به پایان است؟ و یا اینکه دیدن نویسنده محبوبمان چطور تاثیری بر ما می‌گذارد و آیا اصلا لازم است یا خیر؟ درنهایت نیز «کریستال» به این نتیجه می‌رسد که متفاوت فکر کردن، بد نیست. چرا که بسیاری از آدم‌ها، همیشه از ترس قضاوت شدن ممکن است نظر حقیقی خودشان را بیان نکنند.
«مقالاتی پُرتکاپو و متاملانه»؛ این نظری است که در بخش نقد کتاب نیوریوک تایمز درباره کتاب «فقط روزهایی که مینویسم» نوشته شده است. نشریه کرکوس نیز درباره این کتاب اینطور گفته است: «این فشار و سقلمه در نظریه ادبی به‌شکل عجیبی خوب است»
کتاب «فقط روزهایی که مینویسم» که توسط نشر اطراف منتشر شده، همچنین برای طرفداران و دنبال‌کنندگان جدی ادبیات و کسانی که دوست دارند با دیدگاه‌های آرتور کریستال آشنا شوند، خواندنی و البته شنیدنی است.
نظر شما