جوان آراسته با بیان اینکه محتوا بدون فرم وجود ندارد و باید نسبت به فرم متعهد باشیم، گفت: برای دادن محتوا به مخاطب به قالب و فرم نیاز داریم.
وی با بیان اینکه نویسنده‌ها در استفاده از فرم سه دسته هستند، افزود: گروه اول با بی‌تعهدی به فرم می‌نویسند و وقتی نقدشان می‌کنیم، می‌گویند به فروش می‌رود و مخاطب دارد، بدون فرم می‌نویسند و در‌واقع به مخاطب دروغ می‌گویند. دسته دوم قدرت فرم را می‌فهمند و محتوا برایشان مهم است و دسته سوم نیز تکنیک را نمی‌بینند بلکه ماجرا را می‌بینند و تعریف می‌کنند.
در پایان این کلاس جوان آراسته با بیان اینکه نویسندگان، روانشناسان دانشگاه نرفته‌اند، عنوان کرد: نویسنده نسبت به جهان اطراف درک بهتری دارد، مصادیقی را که در جهان اطراف می‌بیند به‌خوبی درک می‌کند و به‌واسطه همین درکی که از جهان دارد، یک جهان خَلق می‌کند.
نقش کهن‌الگوها در تولید شخصیت داستانی
همچنین، معصومه امیرزاده در کلاس نقش کهن‌الگوها در تولید شخصیت، با بیان اینکه کارل گوستاو یونگ، فیلسوف و روانپزشک اهل سوییس معتقد است، انسان ناهشیار شخصی و ناهشیار جمعی دارد، گفت: ناهشیار شخصی با هدایت کردن افکار و رفتار به شیوه‌های مختلف، تعیین می‌کند فرد چگونه دنیا را درک کند و ناهشیار جمعی مخزن قدرتمند و کنترل‌‌کننده تجربیات نیاکانی است.
وی با تاکید بر اینکه کهن‌الگوها با تکرار در زندگی نسل‌های پی‌در‌پی بر روان ما نقش بسته‌اند، ادامه داد: کهن‌الگوها تجربیات باستانی موجود در ناهشیار جمعی هستند که به‌وسیله موضوعات و الگوهای مکرر تکرار می‌شوند.
امیرزاده با بیان اینکه قهرمان، مادر، کودک، مرگ، قدرت، پیرفرزانه، سایه، پرسونا، خود، آنیما و آنیموس کهن‌الگوهایی هستند که یونگ معرفی کرده، گفت: کهن‌الگوها شناسنامه شخصیتی را به نویسندگان ارایه می‌دهند تا هر شخصیت داستانی را به این کهن‌الگوها ارتباط بدهند و شخصیت‌های قوام یافته‌ای را دریافت کنند.
در ادامه، اختتامیه مدرسه تابستانه بانوی فرهنگ با ویژه برنامه «عصری با زنان نویسنده» با حضور منیژه آرمین، هنرمند و نویسنده، زهرا زواریان نویسنده و منتقد ادبی و نیلوفر مالک، نویسنده نوجوان برگزار شد.
نویسنده وامدار مردم است
منیژه آرمین نیز در این نشست در سخنانی گفت: نویسندگی را از ۱۰ سالگی با نوشتن یک نمایشنامه در مدرسه شروع کردم. هیچ وقت بدون کتاب و مطالعه نبودم و چیزی که باعث شد داستان‌نویسی را جدی بگیرم اقبال و حساسیتی بود که خوانندگان نشان می‌دادند.
وی در پایان با بیان اینکه نویسنده وامدار مردم است و نباید خود را برتر از دیگران ببیند، گفت: در داستان‌نویسی بیشتر از هر کار پژوهشی، پژوهش لازم است و نویسنده باید شخصیت‌ها، تکنیک‌ها، مکان و زمان را بشناسد. نویسنده مثل غواصی است که از سطح شروع می‌کند و به عمق می‌رسد.
نظر شما