سرویس استان‌های خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) مرتضی حاتمی، نویسنده و روزنامه‌نگار: بلوط، در فرهنگ ما اهالی زاگرس، جایگاهی تاریخی و جاودانه دارد. هر جا که نشانی از رویش بلوط باشد، در میدان جاذبه‌اش قرار می‌گیریم و دلباخته‌اش می‌شویم.
بلوط، درخت متفاوتی است. زیبا و سخاوت‌مند و بی ادعا و استوار و در برابر جریان‌های نامناسب، سخت و استوار و ماندگار. بلوط، برای زاگرس‌نشینان، یک هویت و اصالت بزرگ فرهنگی، اجتماعی و تاریخی است. اصالتی که ریشه در تاریخ اجتماعی ما دارد. با بلوط نفس می‌کشیم، می‌روییم و بزرگ می‌شویم و به غایتِ آسمان سر می‌ساییم و هر زمان که قد می‌کشیم و به آفتاب و آسمان سلام می‌کنیم، ریشه‌مان عمیق‌تر و بلندتر می‌شود.
با بلوط، در آسمان پرواز می‌کنیم و در زمین ریشه می دوانیم. بلوط، عمرش به درازای تاریخ است و شناسنامه‌اش برگ‌های بسیار از کهنسالی و دیرسالی دارد و همراه لحظه‌های زندگی ماست. به زیبایی‌ها لبخند می‌زند و گاه بر اندوه و بغضی دلتنگ، گریان می‌شود.
بلوط، همیشه چراغی در لابه‌لای شاخه‌های پرتکرارش آویز دارد و مسیر مبهم را در پیچ های تاریک کوهستان، روشن نگه داشته است.بلوط، درختی همیشگی است و در تمام فصل ها برای‌مان ترانه آفتاب می‌خواند.
کتاب، برای ما اهالی زاگرس و کوهستان، همان بلوط نام‌آشناست. ریشه‌اش عمیق و تنه‌اش استوار و شاخه‌هایش پر تکرار. آرام و پرحوصله، سرشار از دانایی و حرکت و پویایی؛ چون بلوط، نرم نرم و آهسته ریشه می دواند و آرام آرام قد می کشد، تا به آسمان سلام کند. او همیشه با ماست. فرق نمی‌کند در چه زمان و مکان و احساس باشی، او همیشه در کنار ماست و برای‌مان از دانایی و خرد و اندیشه حرف می‌زند و برگ برگش چراغی روشن دارد که هرگز خاموش نمی‌شود.
قدر بلوط و کتاب را می‌دانیم و به خوبی از آنها مراقبت می‌کنیم.مواظب حال دل‌شان هستیم. تنهاشان نمی‌گذاریم و براشان دوستانی خوب و وفاداریم.
کتاب و بلوط، بی هیاهو، هویت‌مان را تکرار و تکثیر می‌کنند و با متانت و ادب و آرامش، دست‌مان را می‌گیرند تا در کهکشان دانایی رها شویم و سبک‌بال و رها تا نهایت دانایی و خردمندی، پرواز کنیم.
آسمان و زمین‌تان لبریز از کتاب و بلوط!
نظر شما