به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در شیراز، عبدالرسول خیراندیش در این کارگاه گفت: حافظه صورت تاریخی دارد و در هر مورد و زمینه ای باشد یک بعد زمان دارد. آنچه زمان در آن استمرار داشته باشد و پایداری در آن شرط باشد، می تواند حافظه باشد.
وی افزود: تا حافظه‌ای شکل نگیرد و انباشته نشود و امتداد پیدا نکند راه به هویت نمی برد. حافظه‌ای که هویت پیدا کند موجودیت می یابد و محیط پیرامون انسان تولید حافظه می کند. آنچه که در کتابخانه های ملی تحت عنوان مخطوطات نگهداری می شود در حقیقت دانش های بشری است که به نحوی باقی مانده بود و کتابخانه ملی آنها را جمع آوری می کند. بحث های مربوط به نسخه های خطی قسمتی از علم عتیقات است. با پیشرفت علم و گذشت زمان کم کم مکتوبات به شفاهیات تبدیل شد.
خیراندیش عنوان کرد: حافظه شفاهیات خود را به مرور از دست داده که این یک خطر برای حافظه بشریت است و نشان دهنده این است که قسمتی از حافظه تاریخ در حال از بین رفتن است. کتابخانه های ملی باید حافظه معاصر بشر را به وجود بیاورند و دارای شرایطی مناسب برای درست نگهداری کردن باشند و مهمتر از آن دارای متخصص برای بازیابی و امکانات بازیابی تمام محمل های ضبط شده را داشته باشند.
به گفته این استاد دانشگاه شیراز، هر امر تاریخی که به صورت تاریخ در آمده یک دوره انتقال شفاهی دارد. تاریخ شفاهی به خاطر اختراع ضبط صوت بوده و اکنون همگان می توانند تاریخ نگاری کنند. شرط مهم دیگر اینکه حتماً یک سیستم کتابخانه ای بسیار مجهز باید شرایط بایگانی آن را داشته باشد.
نظر شما