ويراست دوم كتاب «سياهپوشي در سوگ ائمه نور(عليهمالسلام) ريشههاي تاريخي، مباني فقهي» نوشته علي ابوالحسني(منذر) از سوي موسسه فرهنگي دانش و انديشه معاصر منتشر شد.-
بر اساس مطالب كتاب، قرآن كريم دوستي خاندان پيامبر(ص) را بر امت اسلام فرض و واجب ساخته و حتي آن را در حكم پاداش زحمات گرانقدر پيامبر(ص) در راه ابلاغ رسالت شناخته است، آنجا كه خداوند رحمان ميفرمايد: «قل لا اسئلكم عليه اجرا الا المودة فيالقربي.»
ما ـجماعت شيعهـ مفتخريم كه بر پايه اين حكم صريح و قاطع قرآني، كه حكمت آن حفظ دين از دستبرد منحرفان است، به خاندان پاك آن حضرت عشق ميورزيم. پيداست كه عشق و دوستي لوازمي دارد و يار و محب صادق، كسي است كه شرط دوستي را چنان كه بايد و شايد بهجا آورد، وگرنه اين دوستي، تنها يك دوستي زباني و ظاهري خواهد بود.
شك نيست كه از مهمترين شروط و لوازم دوستي، همدردي و همدلي با ياران و عزيزان در مواقع سوگ يا شادي آنان است و درست از همين روست كه در روايات شيعيان، بر جشن و سرور در ايام شادي اهلبيت(عليهمالسلام) و ابراز حزن و اندوه در مواقع سوگ و ماتم آنان، تاكيد فراوان شده است و اصولا امتياز شيعه از ديگران، نه در صرف محبت قلبي به خاندان پيامبر(ص) بلكه در «اظهار و ابراز» اين محبت است.
مولاي متقيان علي(ع) در اين باره فرمودند: «خداوند تبارك و تعالي به جانب زمين توجه فرمود، پس برگزيد ما را [براي خويش] و برگزيد براي ما پيرواني را كه ياري ما ميكنند و در شادي و حزن ما شركت دارند و مال و جان خويش را در راه ما بذل ميكنند؛ آنان از مايند و نزد ما [باز ميگردند].»
امام صادق(ع) نيز فرمودند: «شيعيان ما پارهاي از خود ما بوده و از زيادي گل ما خلق شدهاند آنچه كه ما را بد حال يا خوشحال ميسازد آنان را بد حال و خوشحال ميگرداند. پس هرگاه كسي اراده ما را دارد قصد آنان كند كه آنان واسطه ارتباط و اتصال با مايند.» امام صادق(ع) نيز در روايتي ديگر فرمودند: «خداوند شيعيان ما را مشمول رحمت خويش قرار دهد. به خدا قسم، شيعيان مومنيناند. آنان به خدا قسم، با حزن و حسرت طولاني خويش [در عزاي ما] شريك و همدرد مصيبتهاي ما خاندانند.»
ريانبن شبيب گويد در نخستين روز ماه محرم به محضر امام هشتم(ع) رسيدم و ايشان به من فرمودند: «... اي پسر شبيب! اگر ميخواهي در درجات عالي بهشت با ما باشي، پس در حزن ما اندوهگين و در شادي ما مسرور باش، و محبت و دوستي ما را پيشه كن، كه اگر مردي [در اين جهان] به سنگي مهر ورزد، خداي متعال او را در روز قيامت با همان سنگ محشور ميكند.»
بنابراين، اين اظهار سوگ و سرور در غم و شادي آن بزرگواران، از مصاديق بارز «احياي امر» و زنده داشتن نام و ياد و مرام آنان است.
امام عليبن موسيالرضا(ع) در روايتي ديگر فرمود: «هركس مصائب ما خاندان را يادآور شود و به خاطر آنچه كه بر ما وارد شده بر ما بگريد، روز قيامت در مقاماتي كه خواهيم داشت همراه ما خواهد بود؛ و هركس با يادآوري مصائب ما بگريد و ديگران را بگرياند، ديدگان وي در روزي كه چشمها ميگريند نخواهد گريست؛ و هركس در مجلسي بنشيند كه در آن امر ما احيا ميشود [يعني معارف و مناقب ما در آن ياد ميشود] قلبش در روزي كه دلها در آن روز ميميرند، نخواهد مرد.»
اين وظيفه كه مورد تاكيد عقل و شرع است، ايجاب ميكند كه در ايام عزاي اهلبيت(عليهمالسلام) حزن و اندوه خويش را به اشكال گوناگون، به زبان گفتار و كردار و خوراك و پوشاك و ... نشان دهيم.
اظهار اندوه به زبان گفتار و كردار، با اشك و آه و ناله و زاري در سوگ آن عزيزان عالم وجود صورت ميگيرد و لعن و نفرين بر قاتلان و دشمنان آنان و نيز سرسلامتي دادن به دوستان و يارانشان، چنان كه زيارت عاشورا، آينه تمام نماي اين «تولي» و «تبرك» است.
از سوي ديگر، اظهار همدلي و همدردي با اهلبيت سيدالشهداء(ع) در لباس و پوشاك، بدان است كه دوستان آن حضرت در روز عاشورا و ديگر ايام عزا به گونهاي لباس بپوشند كه از حيث نوع، جنس و رنگ لباس يا نحوه پوشش آن، عرف و عادت اجتماع آن را نشان همدردي با بستگان عزيز از دست رفته ميشمارد، چيزي كه عرف و عادت بشري در بسياري از مناطق جهان، خاصه در سرزمين وحي و زيستگاه امامان معصوم (يعني حجاز و عراق عرب)، مصداق بارز آن را در رنگ سياه و پارچه خشن ميجويد و ميبيند.
كتاب حاضر در 15 فصل به بررسي ريشههاي تاريخي و مباني فقهي سياهپوشي در سوگ اهلبيت(عليهم السلام) پرداخته است.
اين اثر نيز پنج ضميمه نيز درباره سياهپوشي از صدر اسلام تا دوران بنيالعباس اشاره ميشوند.
در انتهاي اين اثر، نمايهاي از آيات، روايات، اشعار و تصاوير رنگي از علماي بزرگ شيعه نيز درج شده است.
ويراست دوم كتاب «سياهپوشي در سوگ ائمه نور(عليهمالسلام) ريشههاي تاريخي، مباني فقهي» با شمارگان 2500 نسخه، 592 صفحه و بهاي 100000 ريال راهي بازار نشر شد.
نظر شما