سروش مظفر مقدم در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) از عقد قرارداد پنجمین مجموعه داستان خود خبر داد. این داستان نویس و منتقد درباره مجموعه در دست انتشار خود گفت: «شب شکسته» دربرگیرنده 12 داستان نیمه بلند است که بیشتر در مایه های تاریخی و اجتماعی اند. داستان های شب شکسته، ظلمت روی پایتخت، سکوت جمجمه و جاده دست خضر از این دست داستان ها هستند.

مظفرمقدم در ادامه توضیح داد: «در داستان شب شکسته، بخش نانوشته ای از زندگی آغامحمد خان سرسلسله قاجاریه و عشق او به دختر شاهرخ میرزای کور نوه نادر شاه افشار و در داستان ظلمت روی پایتخت، واپسین روزهای حضور محمد رضا پهلوی در ایران مورد توجه قرار گرفته است.»

مظفر مقدم در پاسخ خبرنگار ما درباره مولفه های مجموعه اخیرش گفت : در این کتاب سه عنصر اصلی زبان ، مضمون و پرداخت متفاوت داستانی مد نظر من بوده است. عنصر زبان به عنوان استخوان بندی و مدیوم اصلی این داستان ها قطعا به ریزه کاری ها و پرداخت دقیقی نیاز داشته که سعی کرده ام بدان برسم. خصوصا داستان شب شکسته را از این نظر می توان داستانی زبان محور دانست. در سایر داستان های این کتاب که از نظر مضمون و ساختار اشتراکاتی نیز دارند، به همین شیوه رفتار کرده ام و علاوه بر پرداخت زبانی سعی کرده ام ازنظر مضمونی هر چه بیشتر از مستند نگاری اجتماعی و تاریخی دور شوم.»

مظفرمقدم درباره ویژگی های دیگر «شب شکسته» گفت: «تنها چند قدم از رمان فاصله دارند چرا که هر کدام شان مضامین بسیط و گسترده ای را در خویش جای داده اند.»

مظفر مقدم هدف از نوشتن داستان های نیمه بلند را دست یافتن به جذابیت های رمان و درعین حال استفاده از ظرفیت های زیبا شناسی داستان کوتاه بیان نمود.

از سروش مظفر مقدم پیش از این 4 مجموعه داستان و یک نمایش نامه منتشر شده و نخستین رمان او نیز به زودی منتشر خواهد شد.
مظقرمقدم در توضیح این رمان هم گفت: «نطفه شوم اولین رمان سروش مظفر مقدم در فضای دوران پهلوی اول و سال های 1314 رخ می د هد: عزیزه زنی جوان است که همسری بسیار پیرتر از خود دارد. میرزا غلامعلی، سرکه فروشی است متمول که خلقیاتی خاص دارد و جز رابطه ای تعریف شده چیزی میان او و همسر کم سن و سالش نیست.ناگهان آرامش  ظاهری زندگی آنان را حادثه ای غریب بر هم می زند. این رمان، دارای فضاها و شخصیت های متنوع و متفاوتی است و فضای دوران کشف حجاب را به خوبی نشان می دهد. نطفه شوم اثری تاریخی نیست اما بر زمینه ای پررنگ از زمانه ای تاریخی قرار گرفته است.»

این پژوهشگر در مورد وضعیت داستان ایرانی معاصر هم به ایبنا گفت: «امروز و در نیمه دوم دهه نود اوضاع داستان ایرانی بهتر از قبل است و ضربان و نبض را می توان حس کرد. تنوع و تکثر آثار، به نوعی با کیفیت نسبی قرین شده و آن برهم ریختگی و هرج و مرجی که پیش از این وجود داشت، کمرنگ تر شده. امروز ما نیاز به خوانندگان حرفه ای و تیزبین داریم. باید فضاهای فرهنگی و کتاب گسترش پیدا کند، چرا که جامعه کتاب خوان ما نیاز به فضای اجتماعی فرهنگی امن و دنج و سالمی دارد. داستان ایرانی هم نیاز به معرفی و حمایت دارد. باید مخاطب زبده داشته باشیم و این تعاملی که مدت هاست عملا قطع شده مجددا برقرار شود. نویسنده بدون مخاطب در واقع نویسنده ای مرده است. باید عرض کنم هرچه در این سال ها کشیدیم در حقیقت به خاطر قطع شدن این مناسبت دو سویه میان جامعه هدف و آفرینندگان ادبی بوده است. وقتی خواننده زیرک و  تیزهوش داشته باشیم خود را ملزم می بینیم که دقت کنیم و آثار با کیفیت و قابل دفاع و جذابی خلق کنیم.»

سروش مظفر مقدم ادامه داد: «به جز مساله گرفت و گیرهای بوروکراتیک و سیستمی، نویسنده ایرانی بیشتر درگیر نوعی سانسور درونی یا خود سانسوری است که به نظر من از شرایط بد اجتماعی و اقتصادی و گاه افسردگی روحی ناشی می شود. چرا که حس می کند مخاطبی ندارد و اگر دست به خودسانسوری نزند، اثرش حتی منتشر هم نمی شود. تراژدی زندگی نویسنده ایرانی اینجا شکل می گیرد. امروز باید آگاهانه و به شکلی جمعی، از کیان ادبیات و هویت خود دفاع کنیم. اگر خوانندگانی تیزهوش و پیگیر داشته باشیم قطعا رویین تن خواهیم شد.»

مظفر مقدم استقبال مخاطبین از رمان ایرانی را به فال نیک گرفت و افزود : «این شرایط ایده آل هم نباشد اما شرایط بسیار خوبی است. برای ادبیات داستانی ما سال 96 شروع خوبی نداشت اما امیدوارم پایان خوبی داشته باشد. مرگ نویسندگان چیره دستی چون م کاشیگر و کوروش اسدی حقیقتا جبران ناپذیر است و تنها تشفی ما این خواهد بود که در آینده ای نزدیک کسانی بیایند و جای درگذشتگان ما را پرکنند . یعنی در کنار این مرگ ها و رفتن ها، زایش نیز صورت بگیرد و ادبیات داستانی ما به نوعی چرخه و سیکل مثبت برسد.»